Роман "герой нашего времени" вызывал бурную реакцию со стороны современников. не остался в стороне и император николай i. он писал жене: "…такими романами портят нравы и ожесточают характер… итак, я повторяю, по-моему, это жалкое дарование, оно указывает на извращённый ум автора". при этом император отметил один удачный образ. он надеялся, что именно этот герой станет тем самым героем времени. кто же это? 1. грушницкий 2. мери 3. вера 4. максим 5. максимыч 6. печорин

Объяснение:

Арғын тайпасының Атығай руының Құдайберді тармағынан шыққан[1].

Атасы – Жұмабай қажы. Әкесі Бекен саудамен айналысқан дәулетті адам болған. Анасының есімі – Гүлсім. Мағжан ауыл молдасынан сауатын ашып, 1905 – 1910 жылдары Қызылжардағы (Петропавл) №1 мешіт жанында белгілі татар зиялысы, мұсылман халықтарының азаттығы жолында күрескен М.Бегишевтің ұйымдастыруымен ашылған медреседе оқыды. Медреседе Бегишевтен Шығыс халықтарының тарихынан дәріс алды, қазақ, татар әдебиеттерін, Фирдоуси, Сағди, Хафиз, Омар Һайям, Низами, Науаи секілді шығыс ақындарының дастандарын оқып үйренді.

Баспадан 1909 жылы шыққан Абай өлеңдерін оқып, “Атақты ақын, сөзі алтын хакім Абайға” деген өлең жазды. 1910 – 1913 жылдары Уфа қаласындағы “Ғалия” медресесінде білім алды. Онда татар жазушысы Ғ.Ибрагимовтен дәріс алып, белгілі қайраткер С.Жантөринмен тығыз қарым-қатынас орнатады, болашақ көрнекті жазушы Б.Майлинмен танысады.

Ибрагимовтің көмегімен 1912 жылы Қазан қаласындағы Кәрімовтер ба Шолпан” атты тұңғыш өлеңдер жинағы басылып шығады. “Садақ” журналын шығаруға қатысады, оған өзінің өлеңдерін жариялайды. 1913 – 1916 жылдары Омбы мұғалімдер семинариясында оқыды.

“Бірлік” ұйымы жұмысына белсене араласып, “Балапан” қолжазба журналын шығаруға қатысады. Ә.Бөкейхан, А.Байтұрсынұлы, М.Дулатұлы секілді алаш қайраткерлерімен байланыс орнатып, Қазақ газетіне өз өлеңдерін жариялайды.

1917 жылы Ақпан төңкерісінен кейін қалыптасқан саяси жағдайға сай қоғамдық өмірге белсене араласып, Ақмола облыстық қазақ съезін өткізуді ұйымдастырушылардың қатарында болды. Осы жылы сәуірде Ақмола облысы қазақ комитеті құрамына сайланды. Мәскеу қаласында өткен Бүкілресейлік мұсылман съезіне қатысты. Бірінші жалпықазақ съезінің шешімі бойынша Бүкілресейлік Құрылтай жиналысына депутаттыққа кандидат ретінде ұсынылды.

“Алаш” партиясының Ақмола облысының комитетінің мүшесі болды. “Үш жүз” партиясы өкілдерінің жалған айыптауымен бір айға жуық абақтыға отырып шықты. Екінші жалпықазақ съезіне делегат ретінде қатысып, онда оқу мәселесі бойынша құрылған комиссияға төрағалық етті.

1918 – 1919 жылдары Петропавл уездік земство басқармасында қызмет етті. 1919 – 1923 жылдары Ақмола губерниялық “Бостандық туы” газетінде, “Шолпан”, “Сана” журналдарында, “Ақжол” газетінде қызмет істеп жүріп, халық ағарту жұмысына белсене араласады. Сол кезеңде қалың қауымға таныс поэмасы “Батыр Баянды” жазып, жарыққа шығарады.

1923 – 1927 жылдары Мәскеуде Жоғары әдебиет-көркемөнер институтында оқиды. Онда орыс әдебиетін, Батыс Еуропа әдебиетін терең зерттеп, орыс мәдениет қайраткерлерімен жете танысып, көпшілігімен достық қарым-қатынаста болады. Мәскеуде оқып жүргенде оның шығармалары орынсыз сынға ұшырады.

1924 жылы 24 қарашада Мәскеу қаласындағы Шығыс еңбекшілері коммунистік университетінде қазақ жастарының жерлестік ұйымында жиналыс өтіп, олар Мағжанның 1922 жылы Қазанда, 1923 жылы Ташкентте басылып шыққан жыр жинақтарын талқыға салды.

Онда ақын шығармаларын теріске шығаратын қаулы қабылданды. Бұл қаулы “Еңбекші қазақ” газетінің 1925 жылы 14 ақпандағы санында басылды. Орынсыз сыннан көңілі жабыққан ақын “Сәлем хат” деген өлең жазды.

Ол “Тілші” газетінде жарияланды. “Еңбекші қазақ” газетінің 1924 жылы 19 желтоқсанындағы санында С.Мұқановтың “Сәлем хат жазған азамат Мағжан Жұмабаевқа” деген ескертпемен “Сәлемге сәлем” деген жауап өлеңі басылды.

Жаңа құрылысқа, жаңа тұрмысқа қатысты нақтылы өлең жазбаса да, “уралап айқайламадың” деген кінәмен, тап күресіне белсене араласып, кедей сөзін сөйлемедің деген айыппен М.Жұмабаев қатаң сынға алынды. Мағжан 1927 – 1929 жылы Бурабайда, одан соң Қызылжарда оқытушылық қызметтер атқарады.

1929 жылы М.Жұмабаев “Алқа” атты жасырын ұйым құрғаны үшін деген айыптаулармен Мәскеудегі Бутырка түрмесіне қамалып, 10 жыл айдауға кесіледі. 1936 жылы М.Горький мен Е.Пешкованың араласуымен бостандық алып, Қазақстанға қайтады.

Петропавл қаласында мектепте орыс тілі мен әдебиетінен сабақ беретін мұғалім болып жұмыс істейді. Көп ұзамай қалалық оқу ісінің меңгерушісі оны саяси себептерге байланысты деген айыппен мұғалімдік қызметтен босатады. 1937 жылы наурызда М.Жұмабаев Алматыға келеді. Аударма ісімен айналысады. 1938 жылы қайтадан қамауға алынып, 19 наурызда ату жазасына кесілді [2].

В образе Тараса Бульбы - главного героя одноименной повести Н. В. Гоголя - воплощены все лучшие качества, присущие героической личности эпохи борьбы украинского народа за освобождение от гнета поляков.

Вся жизнь Тараса была неразрывно связана с Сечью. Суровый и непреклонный, он "отличался грубой прямотой своего нрава" и вел жизнь, полную невзгод и опасностей. Тарас был создан не для семейного очага, а для "бранной тревоги". Его "нежба" - чистое поле да добрый конь. Служению "товариществу", отчизне он отдавал всего себя и в людях ценил прежде всего мужество и преданность идеалам Сечи.

Это был один из числа коренных, старых полковников - мудрый и опытный предводитель казацкого войска. "Все давало ему перевес перед другими, - пишет Гоголь, - и преклонные лета, и опытность, и уменье двигать своим войском, и сильнейшая ненависть к врагам... " Бывалые казаки, признавая за ним первенство, выбрали Тараса Бульбу наказным атаманом, потому что не было из них никого "равного ему в доблести".

Многие перенимали в то время польские обычаи, заводили роскошь, прислугу, обеды, дворы. Тарасу все это было не по сердцу. Он любил простую жизнь казаков и "перессорился с теми из своих товарищей, которые были наклонны к варшавской стороне, называя их холопьями польских панов".

Ярко раскрывается характер Тараса Бульбы в трагическом конфликте с его младшим сыном Андрием. Он считал, что "нет лучшей науки для молодого человека, как Запорожская Сечь", и мечтал о том дне, когда явится со своими сыновьями на Сечь и скажет: "Вот посмотрите, каких я молодцов привел вам! ", как представит их своим старым, закаленным в битвах товарищам, как поглядит на их подвиги в ратном деле. Младший сын не оправдал надежд отца. Любовь к полячке отгородила Андрия от боевого товарищества, от отца, от отчизны. Он предал, совершил самый тяжкий грех и достоин был теперь только позорной смерти. Человек суровой и вместе с тем нежной души, Тарас не чувствует жалости к сыну-предателю. Без колебаний, с сознанием великой правды того дела, которому служит, он совершает свой приговор: "Я тебя породил, я тебя и убью! "

А сколько отваги в поведении Тараса, пробирающегося на территорию врага в надежде повидать Остапа! Затерявшись в толпе чужих людей, "еретиков", он смотрит, как выводят на лобное место его старшего сына. "Что почувствовал старый Тарас, когда увидел своего Остапа? Что было тогда в его сердце? " - восклицает Гоголь. Но ничем не выдал своего страшного душевного напряжения Тарас. Глядя на сына, мужественно переносящего нечеловеческие страдания, он тихо приговаривал: "Добре, сынку, добре! " И только один раз не выдержало сердце бывалого казака. Когда сына "подвели к последним смертным мукам", и Остап, напрягши все свои силы, воскликнул: "Батько! Где ты? Слышишь ли ты? " - среди тишины раздался голос Тараса: "Слышу! " И этот голос заставил вздрогнуть "весь миллион народа".

Страшной местью отомстил Тарас за смерть любимого сына. "

Объяснение:

надеюсь так