Нужно написать 8 главных признаков о джульете. заранее

ответ:

к кому обращается державин в стихотворе­нии «властителям и судиям»? каков характер этого обращения (обличение, наказ, прославление)? стихотворение (переложение псалма 81) звучит как прямое гневное обращение к «земным богам», т. е. царям, властите­лям. в противоположность сложившейся традиции восхваления в одах и других поэтических произведени­ях «земных богов» державин не только сводит их с пьедестала, но и судит их, на­поминая об обязанностях перед поддан­ными. стихотворение содержит и обличе­ние, и наказ (наставление).

как понимает державин назначение правите­лей, «земных богов»? земные правители должны, как ут­верждает державин, строго следовать за­конам, не допускать их нарушения («на лица сильных не взирать»), защищать обездоленных и неимущих от несправед­ливости («о? сильных защищать бессиль­ных»), заботиться о материальных нуж­дах и соблюдении гражданских прав, чтобы все были равны и едины перед за­коном.  

каков настоящий облик «властителей и су­дий»? соответствует ли он представлению поэта о просвещенном государственном деятеле?

на самом деле облик «властителей и судий» весьма далек от представлений поэта-классициста о просвещенном государственном деятеле. при их попустительстве творятся злодейства и несправедливости, процветает мздоимство (взяточничество). «земные боги» не хотят исполнять возложенные на них всевышним богом обязанности. державин выдвигает меткую формулу, раскрывающую основы деятельности такого монарха, его отношения к творимым беззакониям: «не внемлют! видят — и не знают   мздою очеса». ничтожность царей, их человеческая слабость, склонность к соблазнам становятся особенно ощутимы антитезам: идеальный государь — государь реальный, царь — раб:

цари! я мнил, вы боги властны, никто над вами не судья, но вы, как я подобно, страстны и также смертны, как и я.

и вы подобно так падете, как с древ увядший лист падет! и вы подобно так умрете, как ваш последний раб умрет!

сопоставьте это стихотворение с одой ломо­носова. в чем, по-вашему, сходство и различие этих двух произведений?

сходство в понимании назначения высшей власти: забота о подданных, соблюдение закона, защита от несправедливости; и оды ломоносова, и стихотворение державина полны поучений монархам. различие состоит в том, что ломоносов отождествляет по законам одического жанра прогрессивные государственные идеи с намерениями царствующей императрицы, ее деятельностью. быть может, это в какой-то мере пожелание, изображение должного, идеального. но в одах ломоносова мы не найдем державинские обличения власти.

Аповесць В. Быкава "Знак бяды" адметная. Вайна ў ёй разглядаецца праз успрыняцце яе мірнымі жыхарамі, для якіх уласны хутар становіцца месцам здзекаў і гвалту, своеасаблівай Галгофай. Мінулая вайна, на думку В. Быкава, паказала, "якім высокім і якім нізкім можа быць чалавек, да якой велічы могуць узняцца адны і да якой нізасці апусціцца другія". Таму ў творы пісьменнік (выдатны псіхолаг) імкнецца выявіць прычыны здрадніцтва, прыстасавальніцтва, маральнага падзення адных і духоўнай велічы, высакароднасці, нязломнасці духу другіх. Зразумела, што здрадніцтва не можа нарадзіцца далёка ад нас, саміх сябе. Яно найбольш праяўляецца ў часы цяжкіх выпрабаванняў, калі чалавек стаіць на мяжы выбару паміж жыццём і смерцю. Адны выбіраюць жыццё і тым самым здраджваюць сабе, радзіме, народу, пачынаюць прыслужваць іншаму рэжыму, прыстасоўваюцца да выгаднай для сябе сітуацыі. Другія (напрыклад, Сцепаніда) з першых дзён не мірацца з новымі парадкамі, свядома канфліктуюць з ня гасцямі, змагаюцца з ворагам да апошняга ўздыху. "Сваімі" і адначасова чужымі ў аповесці паказаны Гуж, Каландзёнак і Недасека. Сярод усіх паліцаяў сваёй жорсткасцю, бесчалавечнасцю вылучаўся Гуж, які яшчэ да вайны, пасля раскулачвання бацькі, з абрэзам паляваў на людзей. У перыяд акупацыі ён зноў адчуў сваю сілу. Упіваючыся неабмежаванай уладай, Гуж здзекаваўся з людзей не толькі па загадзе немцаў, але і дзеля свайго задавальнення. З лютай нянавісцю спрабаваў ён адпомсціць за даўнюю крыўду. Яшчэ больш небяспечным (з-за сваёй затоенасці, непрадказальнасці ўчынкаў) з'яўляецца Каландзёнак — "няўклюда лягчоная, ні хлопец, ні дзеўка — паскуда адна". У гады калектывізацыі ён прыкідваўся прыхільнікам новых змен, дапамагаў адшукваць "ворагаў" народа і за паклёпніцкі данос нават быў узнагароджаны рэквізаванымі ботамі. З прыходам фашыстаў ён з лёгкасцю і спраўна стаў служыць фашысцкай сістэме так жа, як калісьці служыў савецкай уладзе. В. Быкаў, удзяляючы ў аповесці значнае месца паліцаям, бачыў у іх затоенасці, скрытвасці, прыстасавальніцтве не меншую небяспечнасць, чым у заведама адкрытай чалавеказабойчай палітыцы ворагаў-чужынцаў. Немцам-захопнікам В. Быкаў у аповесці адводзіць не так многа ўвагі. З імі мы сустракаемся толькі тады, калі яны некалькі дзён жылі ў хаце Сцепаніды і Петрака. Але і гэтага дастаткова, каб упэўніцца ў тым, што перад намі заваёўнікі, якія ўсімі магчымымі сродкамі будуць імкнуцца да панавання і знішчэння існуючага ладу. Фашысты з'яўляюцца адкрытымі ворагамі, і ад іх нельга чакаць асаблівай павагі, міласэрнасці. Горшыя за іх з-за сваёй затоенасці, скрытнасці, непрадказальнасці дзеянняў паліцаі, якія не часова, а ўжо назаўсёды сталі чужымі для аднавяскоўцаў і якім ніколі не давяралі ворагі. Такім чынам, чужых у аповесці "Знак бяды" можна ўмоўна падзяліць на дзве катэгорыі: чужыя, якія адначасова з'яўляюцца ворагамі-захопнікамі, і былыя свае людзі, якія з-за здрады і прадажнасці сталі чужымі для свайго народа. Аўтар сцвярджае, што свае "чужыя" больш страшныя за адкрытага ворага, яны здольны служыць любому злу, якое знаходзіцца пры ўладзе. Вайна — тая крытычная сітуацыя ў жыцці герояў твора, калі выяўляецца іх сапраўдная сутнасць: сутнасць чалавечая або звярыная, дзікунская. На жаль, праблема сваіх — "чужых" застаецца актуальнай і для нашага часу.