у чым заключается конфликт у творы пинская шляхта? ​

ответ: дыя "пінская шляхта" пісалася пасля адмены прыгоннага права і пасля паўстання 1863 года. паўстанне закончылася паражэннем, і ў краіне наступілі часы жорсткай рэакцыі. душылася любая дэмакратычная думка. царская вярхушка, баючыся новага ўздыму прагрэсіўных сіл, была толькі тым і занята, што адсочвала любыя павевы бунтарства з мэтай назаўсёды вытравіць у людзей дух непакорнасці. 

гэты час прыйшоўся на руку царскім прыслугачам, чыноўніцтву і асабліва тым, хто прывык з усяго на свеце рабіць грошы, не звяртаючы ўвагу на тое, сумленным ці несумленным шляхам гэтыя грошы зароблены. 

менавіта гэта - бессаромныя паводзіны царскай судовай бюракратыі - імкнуўся паказаць у сваім творы в. дунін-марцінкевіч. 

царскі суд і законнасць паўстаюць перад намі ў вобразе станавога прыстава кручкова і яго памочніка пісулькіна, якія прыязджаюць у мястэчка для разборкі сваркі паміж двума шляхцічамі. першае, што адразу кідаецца ў вочы пры знаёмстве з кручковым, - яго неадольная цяга да чужой кішэні. яшчэ не пачаўшы "разбірацельства", кручкоў ужо загадвае шляхце несці хабар: "няхай аддадуць хурману, ды спакуйце там харашэнька ў возе". за час, што цягнулася "разбірацельства", кручкоў выцягнуў са сваіх падсудных усё, што толькі мог. загады даваць хабар гучалі з яго вуснаў часцей, чым якія іншыя словы. 

кручкоў - чалавек хітры. акрамя таго, ён добра ведае псіхалогію сваіх кліентаў - пратасавіцкага, цюхай-ліпскага і падобных да іх шляхцічаў. яны гатовы будуць аддаць усё, што маюць, абы толькі не быць бітымі лазой. але і гэта для іх не самая страшная абраза. самае абразлівае, лічаць пратасавіцкі і цюхай-ліпскі,- быць бітымі не на дыване, як таго заслугоўваюць сапраўдныя шляхцічы, а на голай зямлі. 

нахабства - вось яшчэ адна з асноўных рыс кручкова. карыстаючыся цемнатой, забітасцю, абмежаванасцю і запалоханасцю мясцовай шляхты, ён гаварыў розную бязглуздзіцу, абсалютна ўпэўнены ў тым, што ніхто нічога не заўважыць: "па ўказу всеміласцівейшай гасударыні елісаветы пятроўны 49 апрэля 1893-га года і всеміласцівейшай екацерыны вялікай ад 23 сенцябра 1903-га года". 

паводзіны станавога прыстава - пародыя на царскае правасуддзе. менавіта такія людзі - хабарнікі, злодзеі, хітруны - вяршылі правасуддзе. гэта моцна хвалявала в. дуніна-марцінкевіча, і як пратэст была напісана камедыя "пінская шляхта

Наследник и гордость отца ,Фортунато,совершает проступок, выдаёт беглеца властям,купившись на серебряные часы от родственника -сержанта.Пленник плюёт на порог дома Маттео, назвав его домом предателем.Мальчик не прав,поддавшись искушению ,он выдаёт беглеца,тем самым предаёт нравственные идеалы отца.Получив часы,мальчик не сразу осознаёт,что он сделал.
Гневу отца нет утешения,он никогда не был предателем,такого позора отцу не перенести.Спокойным,но страшным голосом Маттео приказывает идти сыну за ним,получив доказательства предательства сыны,первого предательства в роду Фальконе. Прочитав молитвы,мальчик умолял отца о пощаде и прощении. Маттео,сославшись на всепрощение Бога свершил "своё" правосудие, застрелил сына,как малолетнего предателя. Человеческая жизнь даётся нам свыше и мы не вправе её отбирать,не при каких обстоятельствах. Сохранив честь семьи,своё доброе имя,Маттео переступил христианский закон,нарушил главную заповедь:"Не убий". Правосудие должно быть справедливым,а не выкупленным слишком дорогой ценой,жизнью 10-ти летнего мальчишки,совершившего ошибку.Отец не дал шанса сыну исправить ошибку,лишил его права свободы и выбора.
Почему Маттео Фальконе убил своего сына -это высокие моральные принципы Маттео ,как представителя народа,у которого честь ,совесть -превыше всего,а любое предательство карается смертью,будь то сын или чужой взрослый человек. Убил,потому что за нарушение законов чести приговаривают к смерти любого,когда дело касается моральных принципов,то родственные связи не имеют значения.Отец убивает маленького сына за предательство,смывая позор рода кровью.В данном суровом обществе этот поступок считается нормальным,любое отступление от нравственных норм несёт наказание,вне зависимости от возраста,пола или родства.

Нұрсұлтан— довольно молодая столица: во главе Казахстана ее поставили в 1998 году, и с тех пор не прекращается активное строительство. Город расцветает на глазах: на месте простого поселка городского типа теперь современный мегаполис с широкими проспектами, новыми дорогами, жилыми кварталами и торговыми центрами.

Старых достопримечательностей в Нұрсұлтане немного, зато она может похвастаться внушительным количеством новых. Если что и заслуживает уважительного отношения, так это то упорство, с которым благоустраивается столица. Нұрсұлтан стоит посреди степи, для которой характерен резко континентальный климат