Характеристика отца вареньки до и после .

ответ:

петр владиславич – персонаж рассказа л. н. толстого «после », пожилой полковник, отец вареньки б. это был красивый, статный и свежий старик с румяным лицом, белыми и подвитыми усами. с его лица не сходила ласковая улыбка, такая же, как у вареньки. на он так грациозно танцевал мазурку с дочерью, что все присутствующие любовались. то, что произошло после , никак не вязалось с его образом любящего отца и воспитанного кавалера.

рассказчик под утро застал совершенно иную картину. у дома вареньки вели бедного татарина, которого били палками солдаты, а рядом шествовал сам петр владиславич и следил, чтобы исправно били. если солдат промахивался, тогда он бил того по лицу. это был человек, который мог держать рукой в замшевой перчатке талию любимой дочери и потом этой же перчаткой бить солдат по лицу. для рассказчика, который успел на проникнуться уважением к седому вояке, такое раздвоение было полной неожиданностью. ни до, ни после этого случая, он не мог понять, правильно ли это, улыбаться ангельской улыбкой в одном кругу, и жестоко бить людей – в другом.

объяснение:

Летом  мы как обычно собрались на стройке . Нас было 8 человек . А стройка была не заброшена . Сидим играем . В друг приехал хозяин стоки. У нас были только 1 скутер и  4 велика .мальчики уехали на скутере а девочки уехали  на велеках  остались только 2 мальчика они убижали а велик Олега зобрал хозяин и положил в богаж все смеялись . Но потом милиция узнала адрес Олега и они приехали . милиция разобралась и Олегу отдали велик. На следующий день мы сидели на освальте . день был нормальный но скучный потому что небыло над чем посмеятся.

У камедыі Кандрат Крапіва (К.К.) ставіць і вырашае праблему духоўнага выпрамлення і аднаўлення чалавека ва ўмовах сацыяльнага грамадства на вобразе Тулягі. Драматург паказвае, што Туляга - чалавек крыштальнай сумленнасці, але вялікі баязлівец. Калі Гарлахвацкі перыядычна запалохваючы і шантажыруючы, спрабуе схіліць на несумленны шлях Тулягу, ен адважваецца заўважыць нахабніку, што пісаць навуковую працу для іншых - учынак несумленны, дрэнны. І няхай сабе пярэчанне Тулягі вельмі нясмелае, але сам факт, што да смерці запалоханы чалавек усе ж адважваецца на гэта, з'яўляецца сведчаннем яго высакароднасці, маральнай чысціні. Бессаромнасць Гарлахвацкага вельмі ўзрушыла і абурыла Тулягу, але ен пакуль што не адважваецца каму-небудзь расказаць усе, бо не ўпэўнены ў сваей праваце. К. знарок ставіць Тулягу у недарэчныя, смешныя сітуацыі, каб найбольш моцна ўдарыць па баязлівасці Тулягі. Туляга лічыць свае становішча трагічным, з якога няма выйсця, і траціць спакой і сон. Гэта ўсе можна прасачыць у сцэне, дзе Туляга з рознымі агаворкамі расказвае Левановічу пра ўсе свае няшчасці. Адчуўшы сяброўскую падтрымку Веры, Чарнавуса і іншых супрацоўнікаў інстытута, Туляга пачынае разумець безпадстаўнасць свайго страху. Ен узяўся пісаць для Гарлахвацкага працу пад выглядам таго бездапаможнага запалоханага Тулягі, якім дырэктар яго бачыў. Але пры гэтым думае: "Цяпер жа я табе напішу навуковую працу! Насмяяўся ты з мяне, абняславіў перад людзьмі, пасмяюся ж і я з цябе". У яго нараджаецца вялікі гнеў да прайдзісвета, нахабніка і кар'ерыста, рашучасць абавязкова яго выкрыць, адпомсціць за тое зняважанне, крыўду, якія цярпеў Туляга ад дырэктара. У канцы п'есы адбываецца духоўнае аднаўленне і перараджэнне Тулягі, яго радасць, гордасць ад здзейсненага і поўнае выкрыцце невуцтва Гарлахвацкага. Туляга канчаткова пераадольвае сваю безгрунтоўную баязлівасць і становіцца нармальным чалавекам, гатовым змагацца з такімі людзьмі, як Гарлахвацкі.

Нямала паздзекваўся Гарлахв. з Тулягі і іншых вучоных. Цяпер яны смяюцца з Гарлахвацкага апошнімі. У гэтым сэнс назвы твора.