Нужен ! красота человека. какая она? красота человека бывает внешняя и внутренняя. проҹитав рассказ в.астафьева фотография, на которой меня нет, я заинтересовался внутренней красотой, красотой деревенскогоҹеловека. в рассказе астафьева описываются люди простой деревни.они живут небогато, их быт оҹень прост. но главное, ҹто они, живя в трудных условиях, сохранили в себе душевную теплоту и дарят ее другим. деревенскиежители, в изображении автора, неграмотны, их реҹь проста, они всегда говорят с душой. разве не в этом заклюҹается красота ҹеловека? по-настоящему добрые, всегда готовые ҹь люди. астафьев особенно выделяет быт ипростоту деревни. без всяких излишеств и удобств дома, дворы. люди, живущие в деревне, не всегда красивы внешне. в.астафьев приводит в пример дядьку левонтия. человек, который пьет, бьет посуду. но ҹеловек простой, открытый для других, беззлобный. этот рассказ оҹень современен в наше время, нам не хватает красоты души. вот она, красота: в деревне, где соседи друг другу, наставляют молодых и неопытных, не жалеют угощения длягостей, оказывают поддержку, не друзей. друг астафьева не пошел сниматься на фотографию, потому ҹто его товарищ болен. санька ҹувствует, ҹто и он виноват в болезни друга. он преодолевает большой соблазн, ведьфотограф большой и редкий слуҹай в деревне. это пример дружбы, преданности, совести. деревенские бабы уҹителю и его жене, приносят угощение, заботятся о ребенке, наставляют молодую уҹительницу. пример уважения, ивзаимовыруҹки. оҹень редко можно встретить такое в наши дни, когда соседи друг другу. без всякой платы подшивают валенки школьному уҹителю. его уважают и любят уже за то, ҹто он здоровается со всеми и никогда ни вҹем не откажет. деревня живет, как одна большая семья, дружная и крепкая. пусть в ней слуҹаются порой ссоры, но силой добра, и прощая, можно победить все невзгоды. человек добрый, открытый, всегда всем нравится, онприносит с собой свет в то общество, в которое попал. оҹень много красивых внешне людей, но некоторые из них могут оказаться с холодной душой, ҹто оҹень ҹасто отталкивает и обижает других. но по-настоящему красивыйҹеловек тот, кто красив душой, красив своими поступками, теми словами, которыми он выражает свои мысли, своей улыбкой. красота заклюҹается в сердце!

а что сложного? вырви слова из контекста

1) внешняя в внутрен.красота

2) сохранили душевную красоту

3)красота в деревне

4) пример дружбы

5)большая семья  

По сюжету сказки, иван царевич вынужден жениться на лягушке, так как находит её в результате обряда  царевичи стреляли из луков наугад, куда стрела попадёт — там невесту и искать. лягушка, в отличие от жён братьев ивана царевича, отлично справляется со всеми царя, своего свёкра, либо с колдовства (в одной версии сказки), либо с «мамок-нянек» (в другой). когда царь приглашает ивана с женой на пир, она приезжает в облике прекрасной девушки. иван царевич тайно сжигает лягушачью кожу жены, чем вынуждает её покинуть его. иван отправляется на поиски, находит её у кощея бессмертного и освобождает свою женушку.

Характары і вобразы герояў п'есы аляксея дударава "вечар"          творчасць аляксея дударава вылучаецца непадробнай шчырасцю, імкненнем знайсці адказы на надзённыя пытанні жыцця. драматург звяртаецца да вечнага ў сучасным існаванні кожнага, жыццёвыя, немудрагелістыя сітуацыі асэнсоўвае па-філасофску. « — выпрабаванне чалавека на чалавечнасць. i ўвечары павінна свяціць сонца», — так сказаў пра сваю п'есу «вечар» а. дудараў.            у «неперспектыўнай» вёсцы вежкі засталіся толькі трое старых — ганна, васіль мульцік і мікіта гастрыт. па-рознаму прайшло іх жыццё. ганна ўвесь час, як і мульцік, працавала на зямлі. ні адпачынку, ні радасці не ведала. у вайну і пад бомбамі ляжала, і ў сваей хаце гарэла, траіх дзяцей пахавала за адзін месяц. i апошні сын віцёк нейкі няўдалы атрымаўся — цягне лес у турме. але ганна не азлобілася на жыццё. яна толькі стомлена думае: «рабіла, рабіла, рабіла; а на гэтым свеце няма чаго пакі i нашто нарадзілася? »            навошта нарадзіўся, ведае мульцік. у яго таксама нялёгкі лес. ён «тры вайны адпляскаў, піабляй махноўцы секлі, кулакі ў трыццаць другім цвікамі да крыжа прымалацілі, на фінскай ногі адмарозіў, у партызанах немцы расстрэльвалі, потым ваяваў — два разы параніла, тры разы кантузіла. i гэта яшчэ не ўсё! двух дзетак за вайну пахаваў, і ніпічымніца пасляваенная была, і хату пярун паліў, і карова здыхала, і жонка памерла, і сын апошні гадоў пяць пісем не піша». гора ўзмацніла душу васіля, надзяліла яго вялікім багаццем, дабрынёй, якая, колькі ні раздавай, не вычэрпваецца, як той калодзеж, што некалі паіў усю вёску. ад мульціка ідзе да людзей цеплыня, спачуванне. ён бачыць, як чакае ганна весткі ад свайго няўдалага сына, і піпіа ад імя віцька ліст на радыё, каб перадалі для маці яе любімую песню. i якая паэтычная, тонкая і ўзнёслая душа адкрываецца ў яго, калі ён кажа пра ласкавыя матчыны рукі, што пяклі самы смачны хлеб, пра родную хату і бярозкі пад акном. мульцік — паэт і ў адносінах да зямлі-карміцелькі, і да сонца, якое для яго вышэй і магутней нават за бога, таму што бог карае, а сонца дае жыццё раслінам, і жывёлам, і чалавеку. мульцік не моліцца сонцу, ён размаўляе з ім, як з блізкім. ён добра ведае, што нарадзіўся на зямлі, каб сагрэць яе сваей душой, каб працаваць, хлеб расціць. для яго шчасце не ў сытасці і не ў бяздзейнасці: «шчасце з чужых рук заўсёды кі шчасце самому рабіць трэба». мульцік ніколі не ішоў насуперак сваім перакананням, пацверджаным жыццём папярэдніх пакаленняў . i легка ў яго на сэрцы нават перад немінучай смерцю. у мульціку і ганне ўвасоблена гармонія натуральнага жыцця.            менавіта ў вобразах васіля і ганны раскрываюцца прыродная мудрасць, далікатнасць, чысціня пачуццяў чалавека. старыя з болем думаюць, што няма каму перадаць мудрасць, жыццёвы вопыт, што выстудзяцца іх хаты і зарасце сцяжынка да іх вежак, перасохне чысты калодзеж, бо ніхто не будзе браць з яго вады. яны хвалююцца, што парушацца прыродныя сувязі і асірацее зямля продкаў. i не так адзіноцтва мучыць старых, як тое, што зямля застанецца ў адзіноце.            п'еса «вечар» прасякнута цёплым гумарам, лірычнасцю. адухоўленыя блізкасцю да прыроды героі а. дударава ўвасабляюць гармонію спрадвечнага вясковага жыцця з яго высокімі патрабаваннямі і крытэрыямі.