На окружности с диаметром ав и центром о выбрана точка с так, что биссектриса угла сав перпендикулярна радиусу ос. в каком отношении прямая со делит угол асв?

Так как биссектриса в треуг оас, то оа=ос, т.е ас= радиусу, следовательно получается вписанный шестиугольник со стороной равной радиусу.отношение 1: 2, так как развернутый угол находится напротив трех сторон шестиугольника.

                                                            №1 2ч 30 мин=150мин 1) 150: 15=10(км)- расстояние между . 150: 15=х х=150: 15 х=10 150: 15=10         10=10                                                             №2 можно принять на части т.е. принять что 2 спортсмен это одна часть. 1) 7000: 2: 2=1250(м/ч)- скорость первого. 2км=2000м 2) 1250: 2+2000=2625(м/ч)-скорость 2 спортсмена. ответ: 1250; 2625 км/ч. к сожалению, не могу составить уравнение ко второму. всех с наступающим 2018!

Аналіз верша “неруш” тэма роднай мовы, яе лёсу, яе бяскрайняга, бяздоннага багацця і будучыні, бадай, самая хвалюючая на працягу ўсёй творчасці барадуліна. гэта абумоўлена тым, што для кожнага сапраўднага беларуса, мова – найсвяцейшая з усяго святога, а рыгор барадулін быў сапраўдным беларусам. верш негалосна адмаўляе нігілістычную ідэю ў савецкага саюзу стварыць адзіную “камуністычную” культуру, знішчыць з твару зямлі культуры розных народаў, у тым ліку і беларускую. верш “неруш” – адзін з многіх вершаў барадуліна аб непаўторнай прыгажосці і невычэрпным багацці нашай мовы. нерушам ранішнім паэт называе родную мову з тае нагоды, што яна такая ж чыстая светлая, як раніца, што разумее тое, што на зямлі беларускай наўрад ці ёсць людзі якія дасканала, да апошняй кроплі родную мову. аб родным слове барардулін піша: мне шукаць цябе, покуль гляджу, пад зялёным крылом верасовак, пад крысом і спякоты й дажджу. неруш – гэта сінонім першаснасці, некранутасці. у вершы выяўляецца страсная ўлюбёнасць паэта ў сваю родную зямлю, у свой край. гэта лірычная клятва, споведзь свайму народу, зямлі, мове… паэт знаходзіць трапныя, змястоўныя словы, падкрэсліваючы гэтым багатыя выяўленчыя здольнасці роднай мовы: слова, што як нарог для ратая, як для ластаўкі – стромы вільчак, ад якога на небе світае, ад якога яснее ў вачах. роднае слова і яго вобразна-выяўленчае багацце ўяўляюцца паэту магутнай, магічнай, цудадзейнай сілай, ад якой “на небе світае”, “яснее ў вачах”… кожны радок верша, як і кожны радок і вобраз барадулінскай паэзіі, аблашчаныя пяшчотнай любоўю да роднага слова. назваўшы родную мову ранішнім нерушам, паэт бы папярэджвае нас, што да кожнага слова і вобраза роднай мовы патрэбна ставіцца ўдумліва, уважліва і тады перад намі адкрыюцца ўсе невядомыя дагэтуль нямніцы роднай мовы. адкрываць для іншых хараство беларускай мовы – адна з галоўных мэт паэта. эмацыянальна ўзрушана паэт кажа чытачу аб уласным творчым абавязку кожнага з нас берагчы духоўны скарб продкаў: “неруш свой панясу я аберуч, як слязіну з матуліных воч”. мову, як усё жывое, і як чалавека трэба бараніць на барадулінскую думку, адстойваць ад усяго, што можа яе пакрыўдзіць. апошнія радкі верша, у якіх увасоблены яго асноўны ідэйны змест, гучаць урачыстай прысягай паэта і яго лірычнага героя” неруш ранішні – матчына слова, мне, як бору, цябе засланяць