Какие виды связи используются в этом предложении? паветра па-веснавому марознае, якое хочацца ўдыхаць напоўныя грудзі: ў iм няўлоўны водар i чуць адталага ля ствалоў снегу, iхвоі, i бярозавага вецця.

Яне знаю украинский извини

Васіль быкаў " ваўчыная яма" з працяжнікам: цяпер яму дапякаў клопат іншага кшталту — салдат хацеў есці.яшчэ ён імкнуўся згледзець у голлі птушынае гняздзечка — дробныя лесавыя птушкі павінны ўжо пачаць несціся. салдат сам дзівіўся ў душы — не такі ўжо ён і рыбак. салдат пабрыў — усё ж ён адчуваў нейкае сваё права на тых падлешчыкаў. да бамжа ён з першага дня прыглядаўся з асаблівай увагай — усё ж не так часта выпадала яму сустракаць бамжоў. з кропкай з коскай: не ўстаючы ад цяпельца, яны з'елі ўсе рыбіны; рыбак дбайна загарнуў вугалькі, пакідаў у іх недагаркі. наўкола панавала цемра; чорнай рачной затокі адсюль было ўжо і не згледзець. часта лазіць туды ў багну бамж асцерагаўся; зноў жа там сталі трапляць дзіўнаватыя жабы, мусіць, жабы-мутанты, ці што? салдат таропка крочыў да хутара па бульбяным палетку са свежа акучанымі барознамі; дзе-нідзе ўжо зацвіталі бела-сінія кветачкі. замутнёная імі вада не давала ў сабе шмат згледзець, муць няхутка зганяла ленаватым цячэньнем; цячэнне магло сагнаць і кручок з канцом жылкі.

Якуб колас "новая зямля" 1.

і думка вынікне — праходзіць,

як тыя хмаркі на заходзе,

што без слядочка, быццам цені,

у смутным нікнуць задуменні.

2.

званок, другі і зараз трэці,

і дрыгнуў поезд, быццам чэрці

яго сярдзіта скаланулі,

дождж цэлы іскар сыпанулі

і страшным рогатам заржалі

ды з дымам далей паімчалі.

3.

і люду мноства тут хадзіла,

найболей моладзь гарадская,

ды худасочная, благая,

ўсё панічы-зухі, паненкі,

а станік іх, бы ў восак, ценкі;

ідуць, шнуруюць па дарожках,

а чаравічкі на іх ножках

так і паскрыпваюць, спяваюць,

нібы капыцікі мільгаюць;

ідуць, спусціўшы вачаняткі,

на погляд ціхі, як ягняткі.

4.

вось як цяпер, перада мною

ўстае куточак той прыгожа,

крынічкі вузенькая ложа

і елка ў пары з хваіною,

абняўшысь цесна над вадою,

як маладыя ў час кахання,

ў апошні вечар расставання.

5.

хоць я няволяй цяжка змучан

і з родным берагам разлучан,

ды я душою ажываю,

як вокам мыслі азіраю

цябе, мой луг і бераг родны,

дзе льецца нёман срэбраводны,

дубы дзе дружнай чарадою

стаяць, як вежы, над вадою

даўнейшых спраў вартаўнікамі

і ззяюць грозна жараламі.