Музыкальные инструменты по алфавиту

Акардэон віяланчэль гітарадхол жалейказурна ірландская дудайоухикко кларнет

Камедыя "хто смяецца апошнім" была напісана ў 1939 годзе, калі чалавека маглі схапіць без усялякага дазнання, проста па даносу. таму не дзіўна, што большасць людзей знаходзілася ў нейкім запалоханым стане, пад страхам апынуцца ў гулагу. якраз да такіх людзей і належыць навуковы ўнік туляга. туляга - адна з асноўных дзеючых асоб п'есы. увесь знешні выгляд тулягі цалкам адпавядае яго прозвішчу. ён нейкі нязграбны, няспрытны, нібы сапраўды туляецца з аднаго месца на другое. аднойчы, калі туляга ішоў у інстытут, нейкі чалавек заўважыў яго падобнасць да дзянікінскага палкоўніка. а паколькі туляга і сапраўды некалі жыў у тым горадзе, назва якога прагучала ў вуснах незнаёмца, то бедалагу гэта насцярожыла і вельмі напужала. ён расказаў пра гэты выпадак у інстытуце. пачуўшы пра гэта, зёлкін - яшчэ адзін ўнік гэтай навуковай установы і ўсім вядомы выдумшчык і пляткар - перайначыў яго расказ так, што выходзіла, быццам туляга на самой справе дзянікінскі афіцэр і вельмі баіцца цяпер гэтага. у той час дырэктар інстытута гарлахвацкі пад пагрозай выдачы "дзянікінца" нкус прымушае тулягу напісаць за яго навуковую працу і паставіць пад ёй прозвішча гарлахвацкага. такі адкрыты шантаж узнімае хвалю незадаволенасці ў тулягі, сумленнага навукоўца. ён і раней адчуваў сваё становішча вучонага-парабка, але не хапала смеласці, каб пазбавіцца ад гэтага. апошняй кропляй стала здарэнне з зіначкай зёлкінай, калі гарлахвацкі, баючыся жончынага гневу, выкліканага яго "шашнямі" з зіначкай, павярнуў усё так, што атрымалася, быццам з зінай у кабінеце быў не ён, а туляга. вынесці такога сораму туляга не мог, таму тут жа пачаў распрацоўваць план, як адпомсціць ненавіснаму невуку і кар'ерысту. ён раіцца, дзеліцца сваімі думкамі з ўнікамі інстытута, шукае іх падтрымкі і дапамогі. гэта яму з цягам часу пераадолець страх. заставалася толькі пераступіць апошнюю прыступку - выкрыць лжэвучонага, які да таго ж яшчэ і дырэктар навуковай установы. у гэтай цяжкай справе тулягу і чарнавус, вера і левановіч. яны спакойна яго выслухалі, паспачувалі і паабяцалі падтрымку. да моманту зачытвання "навуковай працы" туляга ўжо вызваліўся ад страху і быў рашуча настроены іць усім ўнікам праўду. пасля таго, як гарлахвацкі зачытаў напісаную тулягам працу, усім стала зразумела, што ўяўляе сабою гэты чалавек як вучоны. у дакладзе сустракаліся такія дэталі, што ўзнікала пытанне, хто на самой справе больш "карысны выкапень" - гарлахвацкі ці тая жывёліна, пра якую гаварылася ў дакладзе. заканчваецца камедыя трыўмфам тулягі. а гарлахвацкага забіраюць у нкус па справе здрадніцтва. у кантрасце паміж пачаткам і канцом твора і хаваецца сэнс яго назвы. спачатку смяяўся гарлахвацкі, паціраючы рукі ад радасці, што, дзякуючы страху тулягі, зможа ў хуткім часе абараніць дысертацыю і закрыць рот тым, хто падазрае яго ў лжэвучонасці і не давярае яму. у канцы смяецца туляга, задаволены тым, што хапіла-такі смеласці і рашучасці перамагчы страх і выкрыць ярага кар'ерыста і невука. сэнс назвы твора "хто смяецца апошнім" у тым, што нельга лічыць куранят па вясне, таму што яшчэ не раз выйдзе на паляванне ліса. і, як сцвярджае народная мудрасць, той смяецца добра, хто смяецца апошнім.

я жыву з бацькамі ў вялікiм новым доме на сёмым паверсе. пераехалі мы сюды нядаўна , але ўжо прывыклі да новага памяшкання: яно лепш за ранейшае. калі ўваходзіш у кватэру, адразу апынаешся ў вялікiм і прасторным пярэднім пакоі. каля адной сцяны вешалка і шафа, каля другой — трумо. побач дзверы ў кухню, а з іншага боку, справа, уваход у наш пакой і спальню бацькоў. дзіцячы пакой у нас прасторны і светлы, з яго можна выйсці ў лоджыю. у гэтым пакоі гаспадарым мы з братам. тут стаяць два ложкі — мой і рамана. левы кут займаюць шафа для нашых цацак і шафа для вопраткі. у нас добрая бібліятэка , дзе сабраны самыя цікавыя кніжкі. каля сцяны справа стаяць пісьмовы стол з кніжнымі паліцамі і тумба для магнітафона і тэлевізара. за пісьмовым сталом я раблю ўрокі, малюю. сумленна кажучы, ён не заўсёды выглядае ахайна, таму мама часам незадаволена мною. на кніжных паліцах стаяць падручнiкi і кніжкі з серыі «дзіцячая энцыклапедыя», якія я час ад часу люблю перагортваць. сярод кніг ёсць трохі вольнага месца, там у мяне ляжаць прыгожыя каменьчыкі, знойдзеныя ў гарах, горная асака, лісце розных раслін з батанічнага саду. кожную раніцу, адкрываючы вочы, я бачу гэтую прыгажосць, якая нагадвае , ҹто лета неўзабаве вернецца і мы ўсёй сям’ёй зноў паедзем да ласкавага мора. яшчэ ў нашым пакоі шмат цацак, якія я падарыла раману, але ён ніяк не прывыкне да таго, ҹто іх трэба прыбіраць. цяпер вы ўяўляеце, як выглядае мая кватэра. прыходзьце да нас у госці і ўбачыце, як у нас чыста і ўтульна.