Трэба зрабиць фанетычны разбор слоу: свишчуць, прыколеш, вернеш, замкнешся.

Свішчуць - свіш-чуць (2 склады) с - [с'] - зычны, глухі, парны, мяккі, парны, свісцячы; в - [в'] - зычны, звонкі, парны, мяккі, парны; і - [і] - галосны, націскны; шч - [ш]  - зычны, глухі, парны, цвёрды, няпарны, шыпячы; у - [а] - галосны, ненаціскны; ц - [ц] - зычны, глухі, няпарны, цвёрды, няпарны. ь - [-] 8 літар, 6 гукаў прыколеш - пры-ко-леш (3 склады) п - [п] - зычны, глухі, парны, цвёрды, парны; р - [р] - зычны, звонкі, няпарны, цвёрды, парны, санорны; ы - [ы] - галосны, ненаціскны; к - [к] - зычны, глухі, парны, цвёрды, парны; о - [о] - галосны, націскны; л - [л'] - зычны, звонкі, няпарны, мяккі, парны; е - [і] - галосны, ненаціскны; ш - [ш]  - зычны, глухі, парны, цвёрды, няпарны, шыпячы. 8 літар, 7 гукаў вернеш - вер-неш (2 склады) в - [в'] - зычны, звонкі, парны, мяккі, парны; е - [э] - галосны, націскны; р - [р] - зычны, звонкі, няпарны, цвёрды, парны, санорны; н - [н'] - зычны, звонкі, няпарны, мяккі, парны, санорны; е - [э] - галосны, ненаціскны; ш - [ш]  - зычны, глухі, парны, цвёрды, няпарны, шыпячы. 6 літар, 6 гукаў замкнешся - замк-неш-ся (3 склады) з - [з] - зычны, звонкі, парны, цвёрды, парны, свісцячы; а - [а] - галосны, ненаціскны; м - [м] - зычны, звонкі, няпарны, цвёрды, парны, санорны; к - [к] - зычны, глухі, парны, цвёрды, парны; н - [н'] - зычны, звонкі, няпарны, мяккі, парны, санорны; е - [э] - галосны, націскны; шс - [с']  - зычны, глухі, парны, мяккі, парны, свісцячы; я - [а] - галосны, ненаціскны. 9 літар, 8 гукаў

Угэты трывожны жнівень 1863 года вайна была паўсюль. «белыя» спрачаліся з «чырвонымі», беларусы абураліся шавінізмам «белага жонду». успыхвалі, затухалі і зноў выбухалі ачагі абурэння палітыкай цара. пераспелае жыта плакала зярнятамі, а ў жыце стаялі шыбеніцы. i не ўстаў ніхто добры, любоўны, і не сказаў людзям, што нельга рэзаць адзін аднаго, што свет вялікі і на кожнага выстачыць ніў, што хлеб аднолькава смачны, на якой мове яго ні называй. не мог сказаць. галоўным быў не хлеб. галоўнай была свабода». генерал фікельмонт даў загад знішчыць усе чаўны і лодкі. тры дні ў прыдняпроўі палілі бярвенні, з якіх інсургенты (паўстанцы. — т.г.) маглі б звязаць плыты. адзіны паром ля магілёва ахоўвала рота выпрабаваных у баях салдат пад началам капітана пора-леановіча. «капітану не надта верылі як нашчадку сепаратысцкай фаміліі і ўраджэнцу магілёва. таму «ў дапамогу яму» і «на адпачынак» паставілі, таксама капітана, юрыя горава, карэннага русака са старой маскоўскай фаміліі». палкоўнік фралоў разбіў атрад інсургентаў, месцазнаходжанне якіх паказаў мясцовы селянін. кіраўнік паўстанцаў усяслаў грынкевіч быў узяты ў палон і асуджаны на смерць. на кардон (заставу. — т.г.) прыляцеў улан, штосьці перадаў пора-леановічу, і яго хутка пераправілі на другі бераг. гораву, які быў у гэты час на пароме, аж шкада стала зморанага каня — ледзь крануўшыся берага, ён панёс улана да горада. у двары, дзе жылі афіцэры, пора-леановіч практыкаваўся ў стральбе. ён меў славу першага, не толькі ў палку, брэцёра (дуэлянта. — т. страляў капітан вельмі трапна. за вячэрай, выпіўшы, пора-леановіч разгаварыўся. адносіны капітана да людзей, да жыцця ўразілі горава: у гэтага чалавека не было нічога святога, ён грэбліва ставіўся да ўласных продкаў, да свайго народа, да мінулай гісторыі і да сучаснасці. пачалася страшэнная навальніца, якую ў народзе называюць «вераб'іная ноч». у цемры двара, якую штохвілінна сляпілі бліскавіцы, з'явілася карэта. маладая жанчына прасіла пераправіць яе на той бераг. яна везла ў крэпасць памілаванне мужу, усяславу грынкевічу, падпісанае яго «сіяцельствам» графам мураўёвым. расстрэл кіраўніку атрада інсургентаў замяняўся пажыццёвай катаргай. пора-леановіч ветліва, але цвёрда патлумачыў жанчыне, што зможа пераправіць яе толькі раніцай — такі загад. гораву, якога ўразіла прыгажосць і мужнасць жонкі асуджанага, у нейкі момант здалося, што начальнік кардона здзекуецца над госцяй. жанчына ў адчаі гатова плыць цераз раку сама, але капітан не дазваляе і гэтага. разумеючы пакуты незнаёмкі, гораў згодны пераправіць яе, пора-леановіч, як старшы па званні, забараняе. калі ўслед жанчыне, пасля таго як яна нагадала пора-леановічу, што ён . таксама нарадзіўся на гэтай зямлі, капітан кінуў брыдкае слова, гораў назваў паводзіны яго нізкімі. «але на вуснах начальніка кардона зноў з'явілася прыязная і страшнаватая ўсмешка. — капітан, сказаў ён, — гэта, здаецца, вас прыставілі наглядаць за мною, а не мяне за вамі. мне здаецца, яны зрабілі дрэнны выбар. гораў аслупянеў. ён ніколі не ведаў, ніколі нават не мог падумаць, што на яго можа ўпасці такое падазрэнне». малады чалавек выбег з пакоя на дождж і доўга стаяў за рогам хаты не могучы супакоіцца. амаль нечакана для сябе гораў спытаў у івана, салдата-земляка, як пераправіцца на той бераг. салдат прызнаўся, што ёсць човен, прыхаваны дзеля лоўлі рыбы. човен «кідала ў правалы паміж хваль, вецер адкідваў цёмны шаль на жанчыне, як вялізныя імпэтныя крылы. кожныя пяць хвілін даводзілася выліваць ваду; усе прамоклі да i ўсё ж наступіў момант, калі хвалі ўтаймаваліся, шкарлупінка плаўна загайдалася ў зацішку, за высокай касой процілеглага берага». вяртаючыся на заставу, гораў заўважыў пора-леановіча, той стаяў на паромным прычале і саркастычна-пагардлівымі вачыма глядзеў на яго. начальнік кардона расказаў, што мураўёў падпісаў памілаванне і аддаў ліст у рукі жонкі грынкевіча. а за дзве гадзіны да гэтага з губернатарскай поштай паслаў фельд'егера, каб на месцы паспяшаліся з выкананнем смяротнага пакарання. гэты пасыльны перадаў яму, пора-леановічу, загад затрымаць жанчыну да трох гадзін раніцы, што ён і зрабіў. жонка грынкевіча спазнілася ўсяго на дзесяць хвілін. пра гэта іў улан, які вяртаўся з горада. ён перадаў таксама, што генерал фікельмонт выказвае пора-леановічу ўдзячнасць за дасканала выкананы загад. гораў выклікаў пора-леановіча на дуэль і нечакана для сябе смяртэльна параніў капітана. калі падбег да яго, уразілі вочы суперніка, «у якіх зараз не было ».

Угэты трывожны жнівень 1863 года вайна была паўсюль. «белыя» спрачаліся з «чырвонымі», беларусы абураліся шавінізмам «белага жонду». успыхвалі, затухалі і зноў выбухалі ачагі абурэння палітыкай цара. пераспелае жыта плакала зярнятамі, а ў жыце стаялі шыбеніцы. i не ўстаў ніхто добры, любоўны, і не сказаў людзям, што нельга рэзаць адзін аднаго, што свет вялікі і на кожнага выстачыць ніў, што хлеб аднолькава смачны, на якой мове яго ні называй. не мог сказаць. галоўным быў не хлеб. галоўнай была свабода». генерал фікельмонт даў загад знішчыць усе чаўны і лодкі. тры дні ў прыдняпроўі палілі бярвенні, з якіх інсургенты (паўстанцы. — т.г.) маглі б звязаць плыты. адзіны паром ля магілёва ахоўвала рота выпрабаваных у баях салдат пад началам капітана пора-леановіча. «капітану не надта верылі як нашчадку сепаратысцкай фаміліі і ўраджэнцу магілёва. таму «ў дапамогу яму» і «на адпачынак» паставілі, таксама капітана, юрыя горава, карэннага русака са старой маскоўскай фаміліі». палкоўнік фралоў разбіў атрад інсургентаў, месцазнаходжанне якіх паказаў мясцовы селянін. кіраўнік паўстанцаў усяслаў грынкевіч быў узяты ў палон і асуджаны на смерць. на кардон (заставу. — т.г.) прыляцеў улан, штосьці перадаў пора-леановічу, і яго хутка пераправілі на другі бераг. гораву, які быў у гэты час на пароме, аж шкада стала зморанага каня — ледзь крануўшыся берага, ён панёс улана да горада. у двары, дзе жылі афіцэры, пора-леановіч практыкаваўся ў стральбе. ён меў славу першага, не толькі ў палку, брэцёра (дуэлянта. — т. страляў капітан вельмі трапна. за вячэрай, выпіўшы, пора-леановіч разгаварыўся. адносіны капітана да людзей, да жыцця ўразілі горава: у гэтага чалавека не было нічога святога, ён грэбліва ставіўся да ўласных продкаў, да свайго народа, да мінулай гісторыі і да сучаснасці. пачалася страшэнная навальніца, якую ў народзе называюць «вераб'іная ноч». у цемры двара, якую штохвілінна сляпілі бліскавіцы, з'явілася карэта. маладая жанчына прасіла пераправіць яе на той бераг. яна везла ў крэпасць памілаванне мужу, усяславу грынкевічу, падпісанае яго «сіяцельствам» графам мураўёвым. расстрэл кіраўніку атрада інсургентаў замяняўся пажыццёвай катаргай. пора-леановіч ветліва, але цвёрда патлумачыў жанчыне, што зможа пераправіць яе толькі раніцай — такі загад. гораву, якога ўразіла прыгажосць і мужнасць жонкі асуджанага, у нейкі момант здалося, што начальнік кардона здзекуецца над госцяй. жанчына ў адчаі гатова плыць цераз раку сама, але капітан не дазваляе і гэтага. разумеючы пакуты незнаёмкі, гораў згодны пераправіць яе, пора-леановіч, як старшы па званні, забараняе. калі ўслед жанчыне, пасля таго як яна нагадала пора-леановічу, што ён . таксама нарадзіўся на гэтай зямлі, капітан кінуў брыдкае слова, гораў назваў паводзіны яго нізкімі. «але на вуснах начальніка кардона зноў з'явілася прыязная і страшнаватая ўсмешка. — капітан, сказаў ён, — гэта, здаецца, вас прыставілі наглядаць за мною, а не мяне за вамі. мне здаецца, яны зрабілі дрэнны выбар. гораў аслупянеў. ён ніколі не ведаў, ніколі нават не мог падумаць, што на яго можа ўпасці такое падазрэнне». малады чалавек выбег з пакоя на дождж і доўга стаяў за рогам хаты не могучы супакоіцца. амаль нечакана для сябе гораў спытаў у івана, салдата-земляка, як пераправіцца на той бераг. салдат прызнаўся, што ёсць човен, прыхаваны дзеля лоўлі рыбы. човен «кідала ў правалы паміж хваль, вецер адкідваў цёмны шаль на жанчыне, як вялізныя імпэтныя крылы. кожныя пяць хвілін даводзілася выліваць ваду; усе прамоклі да i ўсё ж наступіў момант, калі хвалі ўтаймаваліся, шкарлупінка плаўна загайдалася ў зацішку, за высокай касой процілеглага берага». вяртаючыся на заставу, гораў заўважыў пора-леановіча, той стаяў на паромным прычале і саркастычна-пагардлівымі вачыма глядзеў на яго. начальнік кардона расказаў, што мураўёў падпісаў памілаванне і аддаў ліст у рукі жонкі грынкевіча. а за дзве гадзіны да гэтага з губернатарскай поштай паслаў фельд'егера, каб на месцы паспяшаліся з выкананнем смяротнага пакарання. гэты пасыльны перадаў яму, пора-леановічу, загад затрымаць жанчыну да трох гадзін раніцы, што ён і зрабіў. жонка грынкевіча спазнілася ўсяго на дзесяць хвілін. пра гэта іў улан, які вяртаўся з горада. ён перадаў таксама, што генерал фікельмонт выказвае пора-леановічу ўдзячнасць за дасканала выкананы загад. гораў выклікаў пора-леановіча на дуэль і нечакана для сябе смяртэльна параніў капітана. калі падбег да яго, уразілі вочы суперніка, «у якіх зараз не было пустаты, а было смяротнае здзіўленне і яшчэ нешта». перад апошнім уздыхам з вуснаў пора-леановіча прагучалі словы падзякі. ».