Змітрок бядуля сцвярджаў, што шчасце не ў золаце. а ты як думаеш?

Ядумаю, что бядуля мае рацыю. я поўнасцю з ім згодна. для кожнага шчасце свае.. хтосьці знаходзіць яго ў каханні, хтосьці ў сям'і, у сябрах. некаторыя ўвогуле радуюцца ўсяму навокал : кожнаму праменьчыку сонца, кожнаму каменьчыку на дарозе.    так, грошы зараз патрэбны ўсім, але матэрыяльнае багацце ніколі нікому не прыносіла і не прынясе шчасця. таму ніколі не трэба на ім зацыклівацца. грошы прыходзяць і знікаюць, але ёсць і скарб духоўны, які нас точна не пакіне. увогуле, усе лепшае мы палучаем дарма: ласкавае слова ад матулі, абдымкі любімага чалавека, усмешку сябра.  шчасце не ў золаце, сябры. 

Скарына - выдатны прадстаўнік беларускай культуры эпохі адраджэння.эпоха гэта працягвалася прыкладна два стагоддзі. чалавек у слаўныя адраджэнскія гады ўзняўся над сіламі прыроды і над сваей часовай слабасцю. скарына - першы, хто адкрыў ва ўсходняй еўропе кнігадрукаванне і зрабіў кнігу даступнай вялікаму колу людзей. скарына - наш гонар і слава, бо яго нарадзіла і ўскарміла менавіта наша беларуская зямля. дарог перад скарынам было шмат, але ён выбраў адну як самую галоўную - несці людзям святло ведаў. менавіта ён пераклаў на родную мову біблію і заснаваў усходнеславянскае кнігадрукаванне. гэта было сапраўдным подзвігам. выданнi ф. скарыны выкананы на ўзроўнi лепшых еўрапейскiх выданняў xvi ст. высокi палiграфiчны ўзровень кнiг доўгi час не маглi пераўзысцi галандскiя i германскiя друкары. ф. скарына ўводзiць у свае выданнi iлюстрацыi як сродак раскрыцця ў мастацкiх вобразах зместу кнiгi. першадрукар выкарыстоўваў гравiраваны тытульны лiст, увёў прамежкi памiж словамi, абзацы. па гэтай прычыне кнiгi шырока распаўсюджвалiся ў еўропе i мелi вялiзны ўплыў на чытачоў у многiх краiнах свету.  францыск скарына, стварыў і пакінуў сваім нашчадкам кнігі, у якіх засталіся яго глыбокія думкі. яны не страцілі сваёй актуальнасці і ў наш час. ідэі вялікага вучонага-асветніка сталі нашай нацыянальнай рэліквіяй, духоўным скарбам, сведчаннем магутнасці нашай старажытнай культуры. «любіце кнігу, бо яна — крыніца мудрасці, ведаў і навукі, лекі для душы», — такі запавет пакінуў нам францыск скарына.

І. бегчы науздагон, выцерці насуха, вывучыць на памяць, рабіць па- новаму, ісці паціху, злёгку стаміцца, рабіць як след, азірацца раз-пораз, схапіць на ляту, падзіцячы непасрэдна, замяло наглуха, запомніць на заўсёды, на дзіва прыгожы, па-летняму цёпла, паспець як раз на вячэру, бегчы без аглядкі, ліў безперастанку, напярэдадні свята, крыкнуў на хаду, палюбіў змалку, ляжала упоперак, павярнуў улева, бачыць далёка- далёка, па-мужчынску стрымана.ii. 1. хмызняк паварочваў убок, нават тpoxi кудысьці назад. 2. усе прыкметна спяшаліся, i, як ляўчук неузабаве заўважыў, усе насустрач яму, некуды у бок вакзала. 8. дым паволі папоўз угару. 4. выехаць назад адразу не ўдалося: вагон маглі прычапіць назаўтра, дый то пад вечар. 5. горы тут сыходзіліся ушчыльную. 6. на перадзе было цixa, недзе зводдаль па-начному прыцішана скрыпеў драч. 7. васіль быў чалавек на дзіва ўраўнаважаны i па-вайсковаму спакойны. 8. колькі б нам за жар-птушкаю услед нi ганяцца, а усе роўна прыблудзім назад у сяло. 9. мяне лёгка было зачапіць бездай прычыны.   10.3ранку неба было чыстае i яснае, яснасць стаяла доўга удзень, але пад вечар проста увачавідкі пачыналі пухнуць хмары. 11. звярнуўшы набок, яна прыпыняецца якраз на той ручаіне. 12. урэшце я паціху абагнаў васіля. 13. данік заплакаў не уголас, а па-мужчынску цixa.iii. узiмкy рака іншая. яе наглуха забівае снегам. снег усюды. у гэтым белым свеце многа-многа цікавага. зацішна ў рацэ, кожнаму звяру прытулак. асцярожна прыходзілі уначы пажывіцца крушынай зайцы. яны стаялі стаўпкамі, грызлі кару.крыху у бок ад зайцавага следу лёг чоткі роўны след: лапа за лапу. гэта пацixy падкрадвалася лісіца. вось тут яна даволі доўга чакала, пакуль заяц неасцярожна падыдзе бліжэй.так сама мышыная сцежка дробных слядкоў нацянькі прашыла раку ад берага да берага. а збоку гэтага следу двайны след: тхор імкнуўся след у след за мышшу.