(( на завтра фанетычны разбор и по составу"узыходзиць, пясчаную"

Фанетычны узыходзіць - у-зы-хо-дзіць (5 скл.) у - [у] - галосны, ненаціскны; з - [з] - зычны, звонкі, парны, цвёрды, парны; ы - [ы] - галосны, няпарны; х - [х] - зычны, глухі, няпарны, цвёрды, парны; о - [о] - галосны, націскны; дз - [дз'] - зычны, звонкі, няпарны, мяккі, няпарны; і - [і] - галосны, ненаціскны; ц - [ц] - зычны, глухі, няпарны, цвёрды, няпарны, свісцячы; ь - [-] 10 літар, 8 гукаў пясчаную - пяс-ча-ну-ю (4 скл.) п - [п'] - зычны, глухі, парны, мяккі, парны; я - [а] - галосны, ненаціскны; сч - [ш] - зычны, глухі, парны, цвёрды, няпарны, шыпячы; а - [а] - галосны, націскны; н - [н] - зычны, звонкі, няпарны, цвёрды, парны, санорны; у - [у] - галосны, ненаціскны;     - [й'] - зычны, звонкі, няпарны, мяккі, няпарны, санорны; ю     - [у] - галосны, ненаціскны. 8 літар, 8 гукаў па саставу узыходзіць: прыстаўкі -у-,  -зы-, корань -ходз-, суфіксы -і-, -ць-, аснова -узыходзі-. пясчаную: корань -пясч-, суфікс -ан-, канчатак -ую-, аснова -пясчан-.

як шмат розных сэнсаў, значэнняў, эмоцый можа змяшчаць адно – адзінае слова! якой невычэрпнай, неспасціжнай сілай яно валодае! але толькі ад нас залежыць, у якое рэчышча накіраваць гэтую сілу. бо словам можна нанесці непапраўную шкоду, крыўду, выклікаць раздражненне і злосць або прынесці велізарную карысць, падарыць радасць і добры настрой.

кожны дзень мы маем зносіны з многімі людзьмі. але ці заўсёды мы задумваемся над тым, што менавіта мы гаворым, якія словы вымаўляем, што заключаецца ў нашых словах для іншага чалавека ? вядома ж, не заўсёды. усе мы схільныя моцнаму ўплыву настрою, самаадчування, тых ці іншых жыццёвых сітуацый і абставінаў. і бывае, што, размаўляючы з іншымі людзьмі і адказваючы на іх пытанні, звароты, мы кідаем ім у адказ першыя прыйшоўшыя на розум словы. слова, калі яно сказана, ужо не вернеш назад.

як часта бывае, што, зусім таго не , мы крыўдзім блізкіх і дарагіх нам людзей. i толькі таму, што з гарачкі сказалі нейкае грубае, непрыемнае, крыўднае слова. некалькі слоў – і разрываецца сяброўства, узнікае неразуменне, недавер, крыўда. « ды хіба я хацеў яго пакрыўдзіць ?   – здзіўляемся мы пасля. – я не гэта меў на ўвазе! » але час сышоў, словы сказаныя, і часта бывае ўжо шмат чаго не выправіць. «я не так выказаўся » , гэта значыць сказаў не тое слова – а ў суразмоўцы без усякай, здавалася б, на тое прычыны надоўга сапсаваўся настрой. мы пакрыўдзілі чалавека, ўсялілі ў яго душу сум, злосць, негатыўныя эмоцыі. а ці варта было ?

наколькі прыемна бывае сустрэць чалавека, які заўсёды настроены станоўча, ад якога заўсёды чуеш прыемныя, добрыя словы, як бы ні было сумна ў яго на душы, як бы ні хацелася яму ў гэты момант пабыць аднаму, пазбегнуць зносін. але ж усе мы жывем у грамадстве і павінны ўмець жыць і гаварыць прыгожа. напрыклад, мы прыйшлі ў госці да аднаго, а ў яго ў гэты момант нейкія непрыемнасці, ён усё роўна сябе адчувае ці ў яго проста дрэнны настрой. мы можам, вядома, знервавацца самі, разгарнуцца і сысці, пакінуўшы аднаго сам – насам са сваімі праблемамі. але можам – і павінны – паступіць па -іншаму.

мы можам падзяліць з ім яго клопаты, сказаць некалькі прыемных, бадзёрых слоў, спакойна абмеркаваць сітуацыю, якая склалася. у большасці выпадкаў ўжо гэтым мы вельмі дапаможам чалавеку. добрымі словамі можна парадаваць, прагнаць дрэнны настрой, развеяць сумнеў і няўпэўненасць. а радасць, падораная іншаму, ўдвая вяртаецца да нас саміх. і вось ужо больш за вясёлых, ветлых, шчаслівых людзей ! да тых, хто часцей кажа прыемныя, добрыя, добрыя словы, заўсёды цягнуцца навакольныя. у ветлых людзей нашмат больш сяброў – сапраўдных, гатовых у любы момант прыйсці на дапамогу, сказаць добрае адказнае слова, падтрымаць сябра і развеяць дрэнны настрой. такім людзям жывецца нашмат лягчэй, радасней, цікавей.

мы часта кажам адзін аднаму: «усяго добрага » , « поспехаў » , « дабра і шчасця». і гэта не простая праява ветлівасці, у гэтых словах мы выказваем сваю чалавечую сутнасць, уменне з разуменнем і па – добраму ставіцца да навакольных. вялікая добрая сіла заключана ў такіх словах, як «добры дзень», «добры вечр». прамаўляючы іх, мы ад усяго сэрца жадаем людзям здароўя і дабра. а значыць, чым часцей мы іх вымаўляем, тым больш радасці і дабрыні з’яўляецца вакол. добрыя і жывуць у душы таго, хто ўмее аддаваць сілы сваёй душы іншым людзям. мы кажам: «дзякуй»,«дзякую». дзякаваць – значыць рабіць дабро, дарыць карысць. і справа нават не ў тым, каб умець прамаўляць гэтыя словы ў патрэбны момант, а ў тым, каб рухамі самой душы адказваць на дабро, якое зрабілі табе іншыя людзі.

мне часта здаецца, што з дапамогай добрых, ветлівых, шчырых слоў можна было б пазбегнуць многіх непрыемных сітуацый у жыцці, прадухіліць драмы і трагедыі, зрабіць жыццё святлей, прыемней, прыгажэй і больш шчаслівы , калі б усе людзі на зямлі перад тым, як сказаць якое – небудзь рэзкае слова літаральна на некалькі секунд задумаліся – а апраўданне. ці гэтая рэзкасць, не прычыніць ці грубасць незаслужаную крыўду чалавеку? калі б кожны з нас часам ставіў на шалі хвіліннае задавальненне ад рэзкасці, здзеку, цынічных выказванняў і тыя наступствы, якія можа выклікаць такія паводзіны, то негатыўны ўплыў, якія акажа неабдуманая фраза на далейшыя адносіны з людзьмі, на ўнутраны стан – і суразмоўцы і сваё ўласнае, то вельмі многія непрыемныя і грубыя словы ніколі б не былі сказаны. таму кажыце людзі, кажыце самыя добрыя словы.

Знову іду знайомими стежками В радість, чи біду до тебе, Моя мамо! Тобі я низько поклонюся, Як у дитинстві пригорнуся! Приспів: Дорога додому, До рідного краю дорога, Де мати чекає завжди Край воріт! Чи радість на серці, Чи в душу запала тривога, Ідемо до мами І будемо йти сотні літ! Бо все найдорожче на світі, То мамині очі, Усмішка ласкава, Як квітів нев'янучий цвіт! Ідемо до мами В ті сонячні зоряні ночі, Ідемо до мами, Пройшовши весь світ! В ранню весну і сивою зимою День і ніч іду Зустрітися з тобою! Стежка до мами, То зоряна ниточка долі, Яка не загубиться Серед волошок у полі!