Скланенне слоу хваля, студня, лыжня, сцюжа, шаша, лодка у беларускай мове

Н. хваля, студня, лыжня, сцюжа, шаша, лодка р. хвалі, студні, лыжні, сцюжы, шашы, лодкі д. хвалі, студні, лыжні, сцюжы, шашы, лодцы в.хваля, студня, лыжня, сцюжа, шаша, лодка т. хваляй, студняй, лыжнёй, сцюжай, шашой, лодкай м. аб хвалі, аб студні, аб лыжні, аб сцюжы, аб шашы, аб лодцы

я люблю ўзірацца ў твары людзей і імкнуцца зразумець, пра што яны думаюць, чым займаюцца. вядома, дакладна я даведацца не магу, што яны думаюць.     я еду ў метро і бачу высокага хлопца з моцнымі цягліцамі, станістага - напэўна ён спартсмен. з яго ростам добра гуляць у баскетбол ці валейбол. ён досыць трывалы, а ў гэтых відах спорту патрэбна сіла. на адной з станцый увайшоў яго знаёмы, хлопцы разгаварыліся, і я зразумеў, што хлопец - фігурыст. так, я не спецыяліст адгадваць прафесіі. але ў адным не памыліўся, што гэты хлопец - спартсмен. і нават лепш, што ён апынуўся фігурыстам. я ўяўляю, як прыгожа коціць ён па лёдзе. ён вялікі, стройны, а яго партнёрка - тоненькая, амаль эфірная, ён падымае яе лёгка і свабодна. яна прыгожа лунае ў паветры, як птушка.     чаму я вырашыў, што ён добры спартсмен? у хлопца адкрыты і ўдумлівы погляд. ямачкі на шчоках ўпрыгожваюць яго твар, асабліва калі ён усміхаецца. а ўменне так адкрыта і шчыра смяяцца кажа пра дабрыню і сумленнасці, задавальненні сабой і сваёй дзейнасцю. ён малады, шчаслівы, заняты цікавай справай. я вырасту і таксама знайду сваю справу. хочацца ў гэта верыць!     я хачу расказаць пра мае таце. кажуць, што я вельмі падобны на яго. у майго таты блакітныя вочы, прамы нос, заўсёды ўсмешлівыя вусны. калісьці ў яго была барада і вусы, але цяпер іх няма, і мне так больш падабаецца. тата высокага росту, і часам ён кранае ў гасцях галавой люстру, але смяецца над гэтым. усе кажуць, што ў майго таты ўмелыя рукі, так як ён заўсёды нешта дома робіць: майструе паліцы, чыніць прыборы, вешае карціны. я люблю назіраць за яго працай. у яго заўсёды ўсё вельмі лёгка атрымліваецца, а ў мяне - не, але я ж калі-небудзь навучуся. яшчэ мой тата моцны. калісьці даўно ён займаўся спортам, а цяпер на дачы носіць вёдры з сажалкі для паліву градак і вскапывают зямлю, маме. мой тата нешматслоўны, але вельмі любіць хадзіць у госці і гутарыць са сваімі сябрамі пра футбол і пра машыны. калі тата злуецца, то на лбе ў яго з'яўляецца маршчынка. па ёй адразу можна зразумець, што тата незадаволены. але ўсё ж усміхаецца ён часцей, любіць пасмяяцца з мяне ці пасмяяцца над камедыяй. мойму тату вельмі падабаецца выглядаць акуратным, таму ён заўсёды уважлівы да сваёй вопратцы, ніколі не ходзіць ўскудлачанае або брудным. нават калі ён працуе, то не моцна пэцкаецца. маю маму гэта здзіўляе. яна рада, што і ў гэтым я падобны на бацьку.

перевод

    я люблю вглядываться в лица людей и стараться понять, о чем они думают, чем занимаются. конечно, точно я узнать не могу, что они думают.     я еду в метро и вижу высокого парня с крепкими мышцами, статного — наверняка он спортсмен. при его росте хорошо играть в баскетбол или волейбол. он достаточно выносливый, а в этих видах спорта нужна сила. на одной из станций вошел его знакомый, парни разговорились, и я понял, что парень — фигурист. да, я не специалист отгадывать профессии. но в одном не ошибся, что этот парень — спортсмен. и даже лучше, что он оказался фигуристом. я представляю, как красиво катит он по льду. он большой, стройный, а его партнерша — тоненькая, почти эфирная, он поднимает ее легко и свободно. она красиво парит в воздухе, как птица.     почему я решил, что он хороший спортсмен? у парня открытый и вдумчивый взгляд. ямочки на щеках украшают его лицо, особенно когда он улыбается. а умение так открыто и искренне смеяться говорит о доброте и честности, удовлетворении собой и своей деятельностью. он молод, счастлив, занят интересным делом. я вырасту и тоже найду свое дело. хочется в это верить!     я хочу рассказать о моем папе. говорят, что я похож на него. у моего папы голубые глаза, прямой нос, всегда улыбающиеся губы. когда-то у него была борода и усы, но сейчас их нет, и мне так больше нравится. папа высокого роста, и иногда он задевает в гостях головой люстру, но смеется над этим. все говорят, что у моего папы умелые руки, так как он всегда что-то дома делает: мастерит полки, чинит приборы, вешает картины. я люблю наблюдать за его работой. у него всегда все легко получается, а у меня — нет, но я ведь когда-нибудь научусь. еще мой папа сильный. когда-то давно он занимался спортом, а сейчас на даче носит ведра с пруда для полива грядок и вскапывает землю, маме. мой папа немногословен, но любит ходить в гости и беседовать со своими друзьями о футболе и о машинах. когда папа сердится, то на лбу у него появляется морщинка. по ней сразу можно понять, что папа недоволен. но все же улыбается он чаще, любит подшутить надо мной или посмеяться над комедией. моему папе нравится выглядеть аккуратным, поэтому он всегда внимателен к своей одежде, никогда не ходит взлохмаченным или грязным. даже когда он работает, то не сильно пачкается. мою маму это удивляет. она рада, что и в этом я похож на отца.)

Водгук на верш Максіма Багдановіча

“Слуцкія ткачыхі”

Паэзія Максім Багдановіч з'яуляецца глыбока рэалістычнай, цесна связанай з вызваленчай барацьбой беларускага народа. Любоў да Радзімы — адна з галоўных тэм лірыкі Максім Багдановіч. Ён паказвае моцную прывязанасць людзей да Беларусі, да роднай зямлі. Выгнаныя голадам з роднага краю, беззямельныя сяляне жывуць успамінамі аб Радзіме. Тэма любві да Радзімы гучыць і ў вершах, прысвечаных мінуламу Беларусі. У час паездкі ў 1911г. у Вільню Максім Багдановіч пазнаеміўся з рукапісамі старажытных беларускіх кніг. Яго зацікавіла гістарычнае мінулае беларускага народа і пад уражаннем ад іх напісаў верш “Слуцкія ткачыхі” з цыкла “Старая Беларусь”.

Верш "Слуцкія ткачыхі” — адзін з лепшых твораў гэтага цыклу. У ім уваскрашаецца далёкае феадальнае мінулае Беларусі, паказваецца паднявольная праца слуцкіх ткачых у час прыгону.

Вобраз васілька набывае ў вершы абагульняючае значэнне. Ён зліваецца з вобразам Радзімы, становіцца сімвалам народнага мастацтва.

У вершы “Слуцкія ткачыхі” паэт раздумвае над лёсам беларускіх мастакоў і над сутнасцю мастацтва. Гэты верш вельмі прыгожы, у гэтым вершы аўтар пытаецца расказаць пра тое, што сапраўднае мастацтва нельга стварыць пад прымусам. Паясы ператварыліся ў шыдэўры толькі тады, калі ткачыхі ўклалі ў іх сваю душу. Паэт хацеў перадаць на колькі цяжкі быў той час - час прыгону, калі людзі былі не вольныя рабіць тое, чаго хацелася ім . Час, калі прыгонныя людзі цалкам залежалі ад пана, выконвалі толькі тое, што хацелася і падабалася яму:

Ад родных ніў, ад роднай хаты

У панскі двор дзеля красы

Яны, бяздольныя, узяты

Ткаць залатыя паясы.

Яшчэ аўтар пытаецца сказаць, што роля мастацтва ў жыцці народа вельмі важна. У гэтым вершы апісваецца картіна роднай зямлі, дзе ткачыха заміж пярсіцкага ўзора” шые “цвяток радзімы васілька”:

Цямнее край зубчаты бора…

І тчэ, забыўшыся, рука,

Заміж персідскага ўзора,

Цвяток радзімы васілька.

Гэты верш трэба чытаць з паузамі, пасля кожнай стракі, з трохі жаласнай інтанацыяй.

У вершы вельмі шмат супрацьпастаўленняў. Я думаю, што у гэтым вершы аўтар вельмі падрабязна апісаў тую цяжкую працу, якая была ў той час.