Сачыненне на тэму "тэма радзімы ў сучаснай паэзіі "

Радзіма. Айчына. Край родны. Айчына . Родная зямля . Радзіма-маці . Матухна- зямля . Родная бок . Усе гэтыя шчырыя словы зусім не вычэрпваюць поўнай гамы пачуццяў , якія ўкладваем мы ў гэта святое для кожнага чалавека паняцце . Цяжка назваць пісьменніка ці паэта , які не прысвяціў бы Радзіме самыя шчырыя , якія ідуць ад душы радка. Гэта - адна з вечных тым у айчыннай і сусветнай літаратуры. Велізарны літаратурны матэрыял , звязаны з тэмай Радзімы , нельга , вядома , змясціць у поўным аб'ёме ў гэта складанне , таму я хачу закрануць творчасці толькі некаторых пісьменнікаў і паэтаў. Нельга не пачаць з такога найвялікшага помніка старажытнарускай літаратуры , як «Слова пра паход Ігаравы». Да Рускай зямлі ў цэлым , да рускага народу звернутыя усе намеры , усе пачуцці аўтара « Слова». Ён кажа аб шырокіх прасторах сваёй Радзімы , аб яе рэках , гарах , стэпы , гарадах і вёсках. Але Руская зямля для аўтара « Слова» - гэта не толькі руская прырода і рускія гарады. Гэта перш за ўсё рускі народ. Апавядаючы аб паходзе Ігара , аўтар не забывае пра народ рускім. Ігар распачаў паход на полаўцаў «за зямлю Рускую » . Яго воіны - гэта « русічы » , рускія сыны . Пераходзячы мяжу Русі , яны развітваюцца са сваёй Радзімай , з Рускай зямлёй , і аўтар усклікае : «О Руская зямля ! Ты ўжо за пагоркам » . Гэтая ідэя патрыятызму характэрна і для паэтычнага творчасці нашага вялікага суайчынніка М. В. Ламаносава. Радзіма , яе неабсяжныя абшары , яе невычэрпныя прыродныя багацці , яе сіла і моц , яе будучыню веліч і слава - гэта асноўная тэма од Ламаносава. Яе удакладняе і дапаўняе тэма народа рускага . Ламаносаў апявае таленавітасць вялікага рускага народа , магутны дух яго войскі , рускі флот . Ён выказвае цвёрдую ўпэўненасць у тым , што Руская зямля здольная нараджаць уласных вялікіх вучоных , сваіх «расейскіх Калумбіі» , вялікіх дзеячаў культуры . У сувязі з гэтай тэмай ставіцца ў одах Ламаносава і тэма герояў , вялікіх рускіх людзей. Такіх герояў ён бачыць перш за ўсё ў Іване IV і Пятры I , асабліва ў апошнім . У знакамітай одзе «На дзень ўсшэсця ... » паэт услаўляе Пятра як творцы новай Расіі. Ламаносаў славіць Пятра як змагара супраць адсталасці , у якой знаходзілася Расія да яго , славіць яго за стварэнне магутнай арміі і флоту , за распаўсюд навук . Глыбокай верай у рускі народ і цвёрдым перакананнем у яго таленавітасці гучаць словы Ламаносава аб тым , Што можа уласных Платонаў І хуткіх розумам Невтонов Расійская зямля нараджаць . Тэма Радзімы ў творчасці А. С. Пушкіна цесна звязана з праблемай свабоды народа . У вершы «Вёска» , малюючы мілыя яго сэрцу карціны роднай прыроды , паэт гнеўна піша пра прыгоннікаў , што ўціскаюць народ : Тут панства дзікае , без пачуцця , без закона , прысвоіла сабе гвалтоўнай лазой І праца , і ўласнасць , і час земляроба. У сяброўскім пасланні « Да Чаадаева » гучыць палымяны заклік паэта Айчыне прысвяціць « душы выдатныя парывы ​​» . Прадаўжальнік пушкінскі традыцый М. Ю. Лермантаў любіў сваю Радзіму высокай любоўю. Ён любіў яе народ , яе прыроду , жадаў шчасця сваёй краіне. На думку Лермантава , любіць Радзіму - значыць змагацца за яе свабоду , ненавідзець тых , хто трымае родную краіну ў ланцугах рабства. Любоў да Радзімы - тэма такіх вершаў Лермантава , як « Скаргі туркі » , «Поле Барадзіна » « Барадзіно » , «Два волата » . Але з асаблівай сілай і паўнатой раскрываецца гэтая тэма ў вершы « Радзіма» , створаным паэтам за некалькі месяцаў да сваёй гібелі . Тут Лермантаў супрацьпастаўляе свой ​​патрыятызм патрыятызму афіцыйнаму , казённаму . Ён заяўляе аб сваёй кроўнай сувязі з рускай , роднай яму прыродай , з рускім народам , нягодамі і радасцямі яго жыцця. Сваю любоў да Радзімы Лермантаў называе «дзіўнай » , таму што ён любіць ў сваёй краіне народ , прыроду , але ненавідзіць " краіну спадароў» . Гэтая ідэя кахання- нянавісці атрымае далейшае развіццё ў творчасці Гогаля і Някрасава. Героі « Рэвізора » , « Мёртвых душ » - гэта персанажы , якія могуць выклікаць толькі пачуццё непрыязнасці , хоць і паказваюць нашых суайчыннікаў . Але не яны складаюць гонар Расіі , яе душу , яе будучыню. Гэтым « мёртвым душам » супрацьпастаўлены вобраз Русі як « птушкі - тройкі». У гэтым рамантычным вобразе выяўленыя і любоў Гогаля да Радзімы , і яго вера ў яе вялікая будучыня. Гогалю няясныя шляху далейшага развіцця сваёй Радзімы. Ён піша: «Русь ! Куды ж нясешся ты , дай адказ? Не дае адказу ! » . Але ў адным ён быў перакананы - у будучыні велічы рускага народа.

Фузарыёзная сухая гнiль бульбы выклiкаецца некалькiмi
вiдамi грыбоў роду фузарый, асноўны ўзбуджальнiк —
F. sambucinum. Адзначаецца ў сховiшчах на клубнях у выглядзе ша-
равата-бурых або карычневых сухiх плям, якiя з часам разраста-
юцца, пашкоджаныя тканкi становяцца мяккiмi, праз пэўны час на
гэтых месцах утвараюцца поласцi, запоўненыя пушыстым мiцэлiем;
скурка клубняў на месцах пашкоджання зморшчваецца i пакры-
ваецца брудна-белымi падушачкамi мiцэлiю з канiдыямi. Асноўная
крынiца iнфекцыi — заражаная глеба. Адна з найбольш пашыра-
ных i шкаданосных хвароб бульбы ў сховiшчах. Пашкоджанне клуб-
няў можа дасягаць 12 — 15%.
Значныя страты буракоў пры захворваннi могуць выклiкаць
грыбы F. oxysporum, F. culmorum — узбуджальнiкi фузарыёзнай гнiлi
буракоў.

Наша мова — цудоўная, спеўная     Табе складаю шчыра свой санет, 
     Прапрадзедаў маіх жывая мова, — 
     Майго народа першая аснова, 
     Душы яго шырокі, чысты свет! 
     Лось Еўдакія 
      
     У кожнага чалавека, народа ёсць свая родная мова. Мова, на якой было сказана першае ў жыцці слова. Для кожнага народа яго мова самая найпрыгажэйшая. Мая родная мова — беларуская. Матчына мова, спеўнае слова, родная мова — так ласкава і шаноўна называюць сапраўдныя беларусы сваю мову. Мова — неацэнны духоўны набытак нашага народа. 
     Беларускія пісьменнікі сказалі шмат шчырых слоў пра сваю родную мову, яе багацце і прыгажосць. Іх творы прасякнуты любоўю да мовы, заклапочанасцю за яе лёс. У вершах П.Броўкі «Калі ласка!», Н.Гілевіча «Слова», Я.Янішчыц «Мова» ўслаўляецца родная мова, іх радкі напоўнены патрыятычнымі пачуццямі. Паэты падкрэсліваюць значэнне роднай мовы ў жыцці чалавека. У сваім вершы «Страціў слова, страціў спадчыннае слова...» Ніл Гілевіч гаворыць: 
      
     Страціў слова, страціў спадчыннае слова — 
     Штосьці страціў у душы абавязкова! 
      
     Мне вельмі б хацелася, каб наша слова жыло шмат стагоддзяў, радавала сваей мілагучнасцю і прыгажосцю іншыя пакаленні.