Написать кароткий змест рамана караткевича колас пад сярпом тваим на беларуском

    шмат я чуў розных спрэчак аб пгчасці. шчасце — гэта багацце, грошы. багатым заўсёды жывецца лягчэй, чым бедным. але сапраўднага шчасця, моцнага сяброўства за грошы не купіш. калі чалавек пакрыўдзіў каго-небудзь, яму робіцца неяк не па сабе. пра такіх кажуць: «сумленне не дае спакою». а ад сумлення ніякімі грашыма не адкупішся.            шчаслівы той, хто будуе шчасце не толькі для сябе, але і для ўсіх, хто любіць людзей, і каго яны паважаюць і любяць, бо шчасце — гэта не толькі мець, браць, атрымліваць. шчасце і ў тым, каб умець аддаваць, другім, дзяліцца з імі радасцю. шчаслівы чалавек не можа быць абыякавым да чужой бяды, жыць па прынцыпу «мая хата з краю». важна навучыцца знаходзіць іскрынкі шчасця ў будзённым жыцці. і з гэтых іскрынак, калі яны збяруцца разам, можа ўспыхнуць факел, які будзе асвятляць шлях чалавечнасці, дабрыні. і яшчэ вельмі добра, калі ты патрэбны людзям, калі цябе чакаюць, табе дзякуюць за дапамогу, за параду. ці ж гэта не шчасце?             кожны разумее шчасце па-свойму. але ўсе людзі на зямлі, дзе б яны ні жылі, аднолькава ў, што няма і не можа быць шчасця без міру.

аднойчы я ішла дадому са школы і зайшла па дарозе ў краму. у мяне было з сабой зусім няшмат кішэнных грошай. я збіралася купіць за іх якіх-небудзь прысмакаў. каля паліц з хлебам старэнькая бабуля папрасіла мяне дастаць  ёй паўбохана чорнага хлеба. пасля гэтага я яшчэ трохі пахадзіла па гандлёвай зале, выбрала, што хацела, і падышла да касы.

так атрымалася, што ў чарзе я стала менавіта за той самай бабуляй. у яе ў карзіне  быў няхітры набор: літр кефіру і той самы хлеб. надышла яе чарга. касір прабіла бабуліны пакупкі. і тут высветлілася, што ў бабулі не хапае грошай. яна ледзь не заплакала, бо яна лічыла па ўчарашніх цэнах і ёй хапала. але касір была  няўмольнай. так, у краме была пераацэнка, але сёння плаціць ужо трэба па новых цэнах. мне стала да слёз шкада бабулю. я паклала на паліцу свае прысмакі, дастала з кішэні свае грошы і працягнула ёй. бабуля здзівілася, збянтэжылася  і не хацела іх браць. але я ўгаварыла яе, яна расплацілася, і мы выйшлі з крамы.

паколькі я нічога не купіла, бабуля прапанавала мне зайсці да яе выпіць гарбаты. праўда, адразу ж збянтэжылася, што ў яе няма да гарбаты нічога, акрамя чорнага хлеба. я ветліва адмовілася, каб не ставіць яе ў няёмкае становішча, і адправілася дадому.

ужо падыходзячы да свайго дому, я выпадкова заўважыла на абочыне нейкую паперку. з цікаўнасці я падышла бліжэй і ўбачыла, што гэта грошы, прычым амаль тая ж сума, якую я толькі што аддала бабулі.

цяпер я дакладна : дабро заўсёды вяртаецца.