Сколько гукау у словах вазьму, шчыпцы, шчотку, шчыту, выб'

1. Вазьму-5 гукау
2.Шчыпцы-6 гукау
3.Шчотку-6 гукау
4.Шчыту-5 гукау
5.Выб'ю-5 гукау

У свеце чалавек не адзінокі, яго акружаць іншыя людзі. Ёсць бацькі, якія аб ім клапоцяцца, сваякі, браты і сёстры. А яшчэ ў чалавека ёсць сябры. І як выдатна, калі яны сапраўдныя! Каго ж можна назваць сапраўдным сябрам? Я лічу, што гэта чалавек, які заўсёды гатовы прыйсці табе на дапамогу, выручыць з любой бяды. Нездарма народная мудрасць абвяшчае: “Сябар пазнаецца ў бядзе”. Але я лічу, што сябар пазнаецца яшчэ і ў радасці. Сапраўдны сябар можа шчыра парадавацца тваім поспехам, дасягненням. Ён ніколі не будзе зайздросціць, бо зайздрасць – гэта вельмі дрэннае якасць характару. Зайздрасць не толькі разбурае самога чалавека, але і робіць балюча людзям, якія яго атачаюць. Я перакананы, што сапраўдная сяброўства можа быць толькі паміж роўнымі людзьмі. Гэта зусім не азначае, што ў іх павінна быць аднолькавая колькасць матэрыяльных даброт. Я кажу аб тым, што ў сяброўстве няма месца суперніцтва. Сапраўдны сябар заўседы паважае тваё меркаванне. Вядома ж, ён не павінен падзяляць усе твае погляды, бо кожны чалавек мае права на ўласны пункт гледжання. Мне здаецца, што сапраўдны сябар гэта той, хто можа адкрыта паказаць на твае недахопы, дапамагчы ад іх пазбавіцца. Сапраўдных сяброў не бывае шмат. Народная мудрасць гаворыць: “Няма сябра – шукай, а знайшоў – беражы”. Здараецца так, што за ўсе жыццё чалавек не знаходзіць сапраўдных сяброў. Я думаю, што вінаваты ён сам. Сябраваць трэба вучыцца з самага дзяцінства. Сяброўства – бясцэнная рэч на зямлі, яе нельга купіць, яе можна зарабіць сіламі сваей душы. Мая жыцце толькі пачынаецца. У мяне, вядома ж, ёсць знаемыя, з якімі я маю зносіны, але сапраўдны сябар ўсяго адзін. Яго клічуць Ілля. На жаль, ён пераехаў жыць у іншы горад, як гэта часта здараецца ў сем’ях вайскоўцаў. Але хоць мы далёка адзін ад аднаго, мы працягваем размаўляць. Бо для сапраўднага сяброўства няма межаў часу і прасторы, яно жыве ў нашым серцы.Каб не было сапраўднага сяброўства, то ва ўсім свеце панавалі пагром і вайна. Але сапраўднае сяброўства ў цяперашні час рэдкая з’ява. Можна здавацца лепшым сябрам, але не быць ім. Сапраўднае сяброўства – гэта, перш за ўсе, упэўненасць у тым, што чалавек, якога ты лічыш сваім сябрам, не пакіне і не здрадзіць ў цяжкую хвіліну, будзе трымаць у таямніцы тое, што ты яму сказаў. Вось гэта самае галоўнае ў сапраўдным сяброўстве для мяне! Сапраўдны сябар ніколі не параіць нічога дрэннага, і будзе старацца зрабіць усе, каб табе было лепей. Так, на зямлі заўсёды знойдзецца той, каго можна будзе назваць сапраўдным сябрам. На ўсей працягласці твайго жыцця вы разам будзеце пераадольваць цяжкія перашкоды на вашым шляху, будзеце ўсе рабіць разам. Сапраўдны сябар – гэта назаўсёды, каб ні здарылася! Нават калі вас разлучыць лёс, то на сэрцы застануцца прыемныя ўспаміны аб гэтым чалавеку!

Очень ужасный человек, жестокий, беспощадный.

Сравнительная характеристика литературных героев (В. Короткевич "Паром на бурной реке") Литература является одним из средств познания жизни и, прежде всего, человека. Чтобы гораздо более глубоко раскрыть характеры, писатели часто идут по пути сопоставления героев. Такой прием использован Янкой Купалой в поэме "Курган" при обрисовке образов гусляра и князя. В сравнительном плане поданы образы Степке и Аленки в повести "На просторах жизни" Якуба Коласа. Этим приемом пользовался и В. Короткевич при создании образов Пора-Леановича и Горева в рассказе "Паром на бурной реке". Абодвагерои - испытанные в боях военные в чине каззитанав, которые направлены с ротой солдат охранять единственный паром, чтобы не отдать его в руки повстанцам. В начале произведения автор отмечает, что одному из них, Пора-Леановичу, "не очень верили как потомку сепаратистской фамилии и уроженцу Могилева", поэтому "в ему" поставили Юрия Горева, коренного русака из старой московской фамилии, который был ранен в схватке с отрядом повстанцев под Раковом и отослан "в тыл" на лечение. Симпатии читателя, кажется, должны быть на стороне Пора-Леановича: человека, которому не доверяет сам генерал правительственных войск. Ведь можно благосклонно ставиццаи к человеку, роль которого - шпионить? Но это только первое впечатление. В. Короткевич не навязывает нам своих мыслей, а дает возможность разобраться, кто есть кто? Вот мы видим Горова, который мысленно оказался в Москве, вспоминает свою старенькую мать, любимую девушку Надежду, мечтает о мирной жизни. И вдруг - выстрел! Это стрелял-развлекался с дуэльных пистолетов Пора-Леонович. Горева впечатлил (в который раз!) Его сухой красивое лицо, белые волосы, бакенбарды и, главное, страшными голубые глаза, в которых видна была презрение ко всему. И еще резкий шрам мимо бровь и левый висок - Ярлык поединка. Многое может сказать о герое его портрет. Пора-Леановича выдавали глаза Автор далее скажет: "Его наглые и страшные глаза горели веселым бешенством". И тут же Горов Даст точную характеристику Пора-Леановичу: "Человек, сидящий напротив него, - страшный, очень опасный человек, хищник, у которого, наверное, совсем нет в душе место для так называемых угрызений совести". И очень скоро мы убедимся в этом. Следующая ночь выдалась "грозовой". Дождь полил так, что, казалось, воздух был меньше, чем воды. Вода прибывала очень быстро, река пошла Стариков. На предостережение бывалого солдата Ивана, который предложил поставить караул на реке, чтобы не случилось беды с прохожими, Пора-Леонович реагирует иронически: "Тебе что до того? Пусть не суюцца в воду ... "И если Горов хочет как-то образумить Пора-Леановича, говоря, что к своему народу надо относиться с уважением, что люди не виноваты, если плохо делают власти, тот отвечает, что народ - это быдло, которое по голове надо бить. И ваша, и наша, и польское, и всякое. Другого они не годятся. Людей не жалей. Ни женщин, ни детей. Иди по трупам, и хорошо тебе будет. И мы начинаем понимать, какой ужасный человек этот Пора-Леонович. Для него главное - стать на ту сторону, которая выигрывает. А присяга, закон чести - это не для него. Еще более полно раскрываются герои повествования при встрече с женщиной, женой Гринкевича, руководителя повстанцев, которая везла помилование своему мужу. Один (Пора-Леонович) знал, что наказание Гринкевича будет выполнена этой ночью, и умышленно задерживал женщину. Второй (Горов), ничего не зная, рисковал своей жизнью, чтобы переправить женщину на другой берег разъяренной реки. Именно эта воробьиная ночь показала, какие разные типы людей воплощают Пора-Леонович и Горов. Мы увидели, что один из них яростно ненавидел людей, а второй гордился своим народом. Такие люди, как капитан Пора-Леонович, не должны жить на земле, - подчеркивает автор, - и отрицательный герой погибает на дуэли.