Гульня "вялiкi - малы" кошкi - кацянята козы- лосi-

Кошкі - кацяняты
козы - казляняты
лосі - ласяняты

Аповесць «Жураўліны крык» В. Быкаў напісаў у 1959 годзе. Гэта аповесць пра вайну. Быкаву заўсёды важна, каб чытач адчуў па магчымасці ўсё, што перажывалі салдаты і камандзіры ў чаканні блізкага бою, перад тварам смерці. Шэсць чалавек пакінуты прыкрываць адступленне батальёна на пераездзе ў першыя, самыя трывожныя дні і гадзіны вайны. Яны засталіся па загаду і абавязку, хоць кожная жылка трымціць. Кожны з байцоў па-свойму перажывае экстрэмальныя ўмовы. Героі трымаюцца па-рознаму. Аўсееў прывык разважаць, рэвізаваць і знаходзіць самае правільнае з усіх магчымых рашэнняў. Такую звычку ён набыў даўно, яшчэ ў школе. За год да вайны Аўсееў стаў курсантам ваеннага вучылішча. Але з першых дзён яму там не спадабалася. Праўда, тыя нягоды хутка скончыліся. Калі пачалася вайна, яго ў ліку вялікай групы курсантаў адклікалі з вучылішча і з маршавай ротай накіравалі на фронт. Аўсееў спачатку ажно ўзрадаваўся, але ў першым баі яго аглушыла страляніна, асляпіла страхам блізкае смерці, апаліла болем няўдачы і разгрому. Дагэтуль яму так-сяк шанцавала, але, здаецца, прыйшоў канец яго ўдачам. Аўсееў вельмі непакоіўся за заўтрашні дзень, чула яго сэрца — будзе непапраўнае ліха, і ўсё думалася, што зрабіць, каб як абмінуць пагібель. Глечык — нясмелы і маўклівы хлопец, зважлівы да старэйшых. Ён ніколі не адкрываў сваіх пакутаў, усё слухаў другіх, думаючы, што яго гора — не гора. Праўда, ад таго не было лягчэй, і ўсё чарнела ўнутры ад непазбыўнага болю мінулага. Ён не хацеў дараваць сваёй маці. Пасля таго, як бацьку забіла токам, яна на нейкае свята запрасіла да іх у госці аднаго чалавека. Глечыку гэта не спадабалася. Праз нейкі час маці выйшла замуж. Але пачалася вайна, і маці з Настачкай зноў засталіся адны. Хлопец разумеў, што трэба ратаваць сям’ю ад той навалы, якая няспынна кацілася на ўсход, але былая крыўда не давала яшчэ забыцца на яе. Свіст — вясёлы і добры чалавек, які можа ўзняць) настрой. Да вайны ён сядзеў у турме, а потым добра ахвотнікам пайшоў у Чырвоную Армію. Свіст не быў злапамятны, як Пшанічны. Карпенка паходзіў з простага люду. Вялікая Айчынная вайна была не першай у яго жыцці. Ранейі прыйшлося ваяваць з фінамі. Героі Быкава розныя, але смерць аб'яднала іх усіх. Адзін за адным гінуць і вучоны-інтэлігент Фішар, і здаравяка Карпенка, і бесклапотны Свіст. Забілі нават тых, шго спрабавалі абхітрыць і таварышаў, і самую смерць — Аўсеева і Пшанічнага. Самым апошнім загінуў Глечык. Васіль Быкаў імкнуўся, каб чытачы ярка ўявілі трагізм ваенных падзей, сведкам якіх ён быў, адчулі боль стратаў, бязлітаснасць і тугу смерці.

Я очень люблю смотреть фильм «Офицеры». Тема защиты Родины очень близка нашей семье. Мой дедушка, отец – кадровые военные. Дедушка очень много рассказывал мне о войне. Я смотрю фильм «Офицеры» и вспоминаю рассказы любимого дедушки.

В фильме ярко показан патриотизм и стойкость русских офицеров. Они преданы выбранному делу. Для них нет более важного дела, чем защита родной земли от захватчиков. За Родину они готовы отдать самое дорогое для человека – свою жизнь.

События, показанные в фильме, охватывают непростой период для нашей страны.

Действия происходят с начала 1920 года и по конец 1960-х годов. После окончания военного училища Алексей Трофимов направляется в среднеазиатский гарнизон для прохождения службы. Приезжает он туда вместе с женой Любой.

На новом месте службы Алексей знакомится с молодым офицером Иваном Вараввой. Алексей и Иван – очень смелые, светлые, искренние люди. Их объединяет крепкая мужская дружба, чувство ответственности перед родной страной. Вместе офицеры отважно борются с бандитами.

Судьбы Алексея и Любы тесно переплетены с историей страны. Они сумели пронести любовь через всю жизнь. Во время Великой отечественной войны отправляется на фронт Алексей, сын Егор. Люба служит военным врачом в госпитале. Она тяжело переносит известие о гибели сына.

В послевоенное время Алексей Трофимов встречается с Иваном Вараввой в Москве. Варавва предлагает товарищу переходить на работу в столицу. После недолгих раздумий Алексей и Люба возвращаются в родной гарнизон. Для Алексея Трофимова служить Родине – священный долг. Трофимовы гордятся, что их внук Иван тоже стал офицером. Он продолжает дело деда и отца. Ивану присваивают очередное воинское звание.

Роли в фильме исполняют замечательные актеры – Покровская Алина, Юматов Георгий, Лановой Василий. Создается впечатление, что они не играли, а прожили непростую жизнь на экране. В конце фильма звучит песня «От героев былых времен…». Она трогает душу, на глаза непроизвольно наворачиваются слезы. Хочется пересмотреть ленту еще раз.

Я считаю, что фильм «Офицеры» учит любви к Родине, верности, настоящей дружбе, смело преодолевать любые трудности.

Герои фильма – волевые и отважные люди, преданные любимой отчизне. Обязательно порекомендую друзьям посмотреть этот замечательный фильм.

можно лучший ответ