Можно пару предложений о пшаничнам из рассказа "журавліный крык" < 3 : 3

Пшаничны быу жадны и жыу сам па сабе. Кали Свист гатавау ежу усе подзялилися тым што у их было але Пшаничны не дау ничога и кали ён выйшау з хаты Свист вырашыу пакапацца у яго сумцы. Спачатку Ён дастау нейкия анучки потом цукар и скарыначку хлеба а на самым дне Ён убачыу сала. Всё гэта сведчыла што Пшаничны быу жадны

У гульні "Рускія шашкі" ўдзельнічаюць два чалавекі, кожны з іх пачынае гульню з камплектам з дванаццаці шашак. Блытаніны з шашкамі не ўзнікне: у аднаго гульца шашкі белага колеру, у другога - чорнага. Для гульні выкарыстоўваецца дошка з шасцідзесяці чатырох клетачак, у гульні удзельнічаюць толькі трыццаць дзве чорныя клетачкі дошкі. У пачатку гульні шашкі сапернікаў расстаўляюцца на процілеглых баках дошкі па чатыры шашкі на рад; шашкі кожнага гульца, такім чынам, займаюць тры радкі. Першым ходзіць гулец, які іграе белымі; затым гульцы ходзяць па чарзе, робячы па адным ходзе за раз. "Пераскокваючы" шашку саперніка сваёй, гулец "з'ядае яе"; з'еў усе шашкі саперніка - перамагаеш. Шашка можа стаць дамкаю, дасягнуўшы процілеглага канца поля; дамка, у адрозненне ад простай шашкі, можа хадзіць далей, чым на адну клетку. Пагуляйце ў гэтую цікавую гульню - вам спадабаецца.

Мой самы дарагі чалавек.

Напэўна, тысячы твораў напісаныя пра маму. Для кожнага чалавека мама - гэта самае дарагое і святое ў жыцці. Вельмі цяжка перадаць, што для цябе значыць мама. Гэта ўсё роўна, што напісаць пра значэнне сонца для ўсяго жывога на планеце. Чалавек з самай першай хвіліны свайго жыцця непарыўна і назаўсёды звязаны з мамай. Гэта самае першае слова, якое прамаўляе дзіця, і ў самыя цяжкія хвіліны жыцця мы заўсёды звяртаемся да мамы.

Маю маму клічуць Анастасія. Яна такая ж прыгожая, як і яе імя. У маёй мамы вялікія карыя вочы, а галоўнае яны заўсёды іскрацца пяшчотай і клопатам. Я здзіўляюся, як яна паспявае зрабіць тысячы спраў. У доме заўсёды чысціня і парадак, мама вельмі смачна гатуе. З хатнімі справамі яна спраўляецца лёгка, усё спорыцца ў яе руках. Яна на ўсё знаходзіць час, як быццам у яе сутках больш гадзін, чым ва ўсіх!

Мама працуе лекарам, яе цэняць на працы. Яна з дзяцінства марыла стаць урачом, хацела дапамагаць людзям у цяжкія для іх дні, лячыць іх, падтрымліваць добрым словам у цяжкі момант. З працы, нягледзячы на стомленасць, мама заўсёды вяртаецца дадому ў добрым настроі. А яшчэ яна вельмі вясёлы і спагадны чалавек. У мамы вельмі шмат сяброў. Са сваімі сяброўкамі яна сябруе з ранняга дзяцінства. Толькі вельмі добры чалавек можа захаваць і пранесці дзіцячую сяброўства праз столькі гадоў.

Мая мама самая выдатная, самая лепшая на свеце. Калі я была маленькая, я часта хварэла. Матуля не спала начамі, перажывала, хваляваліся. Я памятаю, як яна вучыла мяне чытаць, пісаць, а яшчэ мама шмат малявалі. Яна распавядала мне казкі і адначасова малявала іх для мяне. Мама - гэта мой сябар, суразмоўца і памочнік. Я заўсёды ў любую хвіліну магу звярнуцца да мамы. Яна мяне заўсёды выслухае, дапаможа і падтрымае ў цяжкую хвіліну. Мама - такі блізкі чалавек, жыццё без якога проста немагчыма. Яна заўсёды побач, родная, кахаючая, клапатлівая. Я не магу нават у думках аддзяліць сябе ад матулі. Яна разам са мной перажывае мае няўдачы, разам са мной радуецца маім поспехам. Мама заўсёды імкнецца засцерагчы мяне ад няправільных учынкаў і крокаў, але, на жаль, я не заўсёды прытрымліваюся яе парадаў, аб чым потым вельмі шкадую.

Як я люблю залезці да мамы на калені, прыціснуцца да яе і адчуць асаблівы, родны пах. У гэты момант я адчуваю такую абароненасць і ўпэўненасць, якую, напэўна, адчуваю птушаняты ў шкарлупіне. Калі мы доўга не бачымся, вельмі не хапае дотыку добрых і далікатных мамчыных рук, яе ласкавага і далікатнага галасы. Вядома, матуля часам можа і заругать, і хмурна зрушыць бровы. Але нават у гэтыя моманты ў яе вачах прадзімае бязмежная любоў і напэўна ад гэтага адчуваеш сябе вінаватай.

Матуля - гэта яшчэ свята. Да раніцы майго дня нараджэння яна заўсёды ўпрыгожвае мой пакой шарамі і рознакаляровымі плакатамі.

Мы ўсе спяшаемся вырасці. Мы стараемся здавацца дарослымі ў школе і ў двары. Але толькі калі надыходзіць ноч і за акном цёмна я зноў маленькі і безабаронны дзіця. Дзіцяці вельмі неабходна, каб матуля паклала зручна падушку, схавала коўдрай, пацалавала і сказала: «Дабранач сонейка, прыемных сноў».

Я вельмі моцна люблю сваю маму. Сілу гэтага пачуцця немагчыма выказаць словамі. Я хачу пажадаць сваёй матулі доўгіх гадоў жыцця, каб яна ніколі не хварэла. А я буду старацца не засмучаць яе.