Утэксте апрадалить тэму тып, стыль, i асноуную думку: на календары ўжо сярэдзіна снежня - першага месяца зімы, а на вуліцы зусім не зімовае надвор'е. снег растае, не паспяваючы выпадаць. па-асенняму цёпла, можна хадзіць у восеньскай куртцы і ботах. пад нагамі бруд і вада. зусім не адчуваецца набліжэнне новага года і каляд. хутчэй бы пачаліся сапраўдныя маразы і выпаў снег. тады мы зможам нарэшце пакатацца на каньках і лыжах, пагуляць у снежкі.

ответ:Адзначце сказы, у якіх на месцы пропуску ставіцца працяжнік.

6. Некаторыя з лугінаўцаў займаліся промысламі: рабілі цэбры, кадушкі, колы, выраблялі рагожы _ ды вазілі сваю “прадукцыю” за дваццаць вёрст у горад на продаж.

7. У прыбярэжных кустах, у парку, у зарасніках лазняку _ шчабятала птаства.

8. Зямля, дрэвы, стрэхі _ пакрыліся звонкай ледзяной коркай.

9. У холад і ў спёку, у дождж і пасля дажджу, маладзіком і ў поўню – ён заўсёды прыгожы, наш родны, наш любы край.

10. Здаецца, усё вакол: кветкі, промні, птушыныя песні _ яднаюцца ў непаўторную мелодыю жыцця, якая запаўняе сабой палі, лугі, лясы.

Объяснение:Адзначце сказы, у якіх на месцы пропуску ставіцца працяжнік.

6. Некаторыя з лугінаўцаў займаліся промысламі: рабілі цэбры, кадушкі, колы, выраблялі рагожы _ ды вазілі сваю “прадукцыю” за дваццаць вёрст у горад на продаж.

7. У прыбярэжных кустах, у парку, у зарасніках лазняку _ шчабятала птаства.

8. Зямля, дрэвы, стрэхі _ пакрыліся звонкай ледзяной коркай.

9. У холад і ў спёку, у дождж і пасля дажджу, маладзіком і ў поўню – ён заўсёды прыгожы, наш родны, наш любы край.

10. Здаецца, усё вакол: кветкі, промні, птушыныя песні _ яднаюцца ў непаўторную мелодыю жыцця, якая запаўняе сабой палі, лугі, лясы.

Настаўнікі хвалююць дзіўныя думкі: падумаць толькі-пры Таганцы прайшоў адзін з самых выдатных стагоддзяў ! Колькі было за гэты век пераваротаў, адкрыццяў, войнаў, колькі жыло, славілася і памерла вялікіх людзей ! А ён ніколі паняцця не меў пра ўсё гэта. Цэлых сто гадоў бачыў ён толькі гэтыя коноплянники ! І сядзіць ён так пакорліва, так чорныя, высушаныя за стагоддзе рукі перахрысціў скрыўленыя працай пальцы. З-пад насунутай шапкі бачныя вочы рэдкіх броваў, стомлена прыпаднятых. Выцвілыя вочы нічога не выказваюць. Ён, гэты стогадовы чалавек, яшчэ чуе, бачыць, памятае ўсё, што трэба зрабіць па хаце, ведае, дзе што ляжыць ... І ўсё ж ён у забыцці, у свеце сваіх далёкіх успамінаў