Водвуг по беларускому языку

Такое слово есть? Вроде бы нету

Наша мова — цудоўная, спеўная     Табе складаю шчыра свой санет, 

     Прапрадзедаў маіх жывая мова, — 

     Майго народа першая аснова, 

     Душы яго шырокі, чысты свет! 

     Лось Еўдакія 

     У кожнага чалавека, народа ёсць свая родная мова. Мова, на якой было сказана першае ў жыцці слова. Для кожнага народа яго мова самая найпрыгажэйшая. Мая родная мова — беларуская. Матчына мова, спеўнае слова, родная мова — так ласкава і шаноўна называюць сапраўдныя беларусы сваю мову. Мова — неацэнны духоўны набытак нашага народа. 

     Беларускія пісьменнікі сказалі шмат шчырых слоў пра сваю родную мову, яе багацце і прыгажосць. Іх творы прасякнуты любоўю да мовы, заклапочанасцю за яе лёс. У вершах П.Броўкі «Калі ласка!», Н.Гілевіча «Слова», Я.Янішчыц «Мова» ўслаўляецца родная мова, іх радкі напоўнены патрыятычнымі пачуццямі. Паэты падкрэсліваюць значэнне роднай мовы ў жыцці чалавека. У сваім вершы «Страціў слова, страціў спадчыннае слова...» Ніл Гілевіч гаворыць: 

     Страціў слова, страціў спадчыннае слова — 

     Штосьці страціў у душы абавязкова! 

     Мне вельмі б хацелася, каб наша слова жыло шмат стагоддзяў, радавала сваей мілагучнасцю і прыгажосцю іншыя пакаленні.

Вітаўт — адзін з найвялікшых князёў Беларусь Менавіта пры вялікім князю Вітаўту, які правіў і жыў у 1350—1430 гадах, Беларусь стала найбуйнейшай еўрапейскай дзяржавай. У час яго княжання наша дзяржава мела трывалыя дыпламатычныя адносіны літаральна з усімі заходнееўрапейскімі краінамі, а таксама з Асманскай Турцыяй, Крымскім ханствам і Масковіяй. Пры княжанні Вітаўта Вялікае княства Літоўскае дасягнула найбольшых граніц і вяло адносна незалежную палітыку. Вобраз князя, яго слаўныя справы знайшлі адлюстраванне ў многіх літаратурных помніках гэтага перыяду: «Пахвале Вітаўту», «Хроніцы Быхаўца», «Песні пра зубра» М.Гусоўскага.

   У адным з арыгінальных помнікаў беларускай старажытнай літаратуры «Пахвале вялікаму князю Вітаўту» гучыць усхваляванае лірычнае слова пра вялікага князя. Гэта не звычайнае апавяданне пра пэўныя гістарычныя падзеі, а ўрачыстае ўхваленне велічных вынікаў яго дзяржаўнай дзейнасці. Аўтар «Пахвалы Вітаўту» ўслаўляе князя як мудрага і ўсемагутнага валадара, даносіць да чытача сваё ўяўленне пра яго веліч і славу. «Калі б было магчыма ігнуць вышыню неба і глыбіню мора, то можна было б выказаць сілу і храбрасць гэтага слаўнага гаспадара», — красамоўна сцвярджае ён. Аўтар гаворыць пра агромністы палітычны ўплыў Вітаўта ў Еўропе, пра яго вялікі міжнародны аўтарытэт. «...Вялікія князі, вялікія землі, пра якія мы тут пісалі, адны ў вялікай любові жылі з ім, а іншыя моцна служылі яму, слаўнаму гаспадару, пашану вялікую выказвалі і падарункі шматлікія прыносілі яму не толькі кожны год, але і кожны дзень». Усемагутны Вітаўт, сцвярджае аўтар, узводзіў на трон і пазбаўляў улады татарскіх ханаў у грознай Залатой ардзе і фактычна валодаў «усёй рускай зямлёю».

Объяснение: