Параўнальная характарыстыка Пані Мар'і і Пані Рузі із апавядання "Урокі Пані Мар'і"

Старшина Карпенко – один из шести человек, оставленных защищать отступление батальона в первые часы войны. Все они ведут себя по-разному. Карпенко – командир группы. Он сразу же распределил между членами группы чёткие обязанности и роли. Карпенко - из простой деревенской семьи, и до войны с немцами он был заместителем директора льнозавода. Но эта война для него не первая. Раньше ему уже пришлось воевать с финнами. С этой войны он пришёл с наградой. В нем чувствуется опытный воин. Карпенко - настоящий командир, и это видит вся его группа. На него можно положиться, он не подведет. Он мало думает о себе, больше – о своих товарищах. Василь Быков описывает его, как «уверенного в себе, властного командира». Но в то же время, у старшины - самые простые, невоенные мечты. В повести есть сцена, когда Карпенко засыпает, и ему видится во сне отец и трое его братьев. У него есть жена, молоденькая учительница Катя. Когда началась война, они ждали появления на свет первенца. В окопах, Карпенко думает о ней, о том, какой будет жизнь, когда война закончится. Он оптимист, и до конца будет оставаться сильным, уверенным в победе.

Сила духа старшины Карпенко проявляется особенно после того, как его смертельно ранили. Настоящий солдат, он не перестает отдавать команды, даже когда его собственная смерть смотрит ему в глаза. Он умирает, но не сдается. И остается одним из многочисленных героев, которые погибли в первые дни войны, выполняя до конца свою обязанность перед Родиной.  

Рамантызм – надзвычай важны этап у развіцці культуры, гэта сапраўдная рэвалюцыя ў мастацтве, не толькі ў літаратуры. Рамантыкі падпарадкавалі сабе тэатр, жывапіс, музыку, філасофію, многія гуманітарныя навукі. А ў літаратуры тэмп развіцця надзвычай паскорыўся, новыя плыні і напрамкі ўзнікалі і развіваліся нават за месяцы. Як ні ў адну іншую эпоху, літаратура рамантызму звязана з філасофіяй. Рамантыкі сцвярджалі веру ў панаванне духоўнага пачатку ў жыцці, падпарадкаванне матэрыі духу.
Адным з выдатных пісьменнікаў-рамантыкаў быў Ян Баршчэўскі. Вяршыняй творчасці пісьменніка стала кніга "Шляхціц Завальня, або Беларусь у фантастычных апавяданнях". Яна складаецца з чатырнаццаці апавяданняў міфалагічна-фальклорнага зместу, сюжэты якіх скаладаюць аповеды падарожнікаў у доме шляхціца Завальні падчас доўгіх зімовых вечароў. Усе апавяданні глыбока павучальныя і ў той жа час займальныя.
Найбольш цікавыя апавяданні "Плачка" і "Сын Буры". "Плачка" - адно з самых незвычайных апавяданняў кнігі. У гэтай гісторыі апісваецца незвычайная прыгожая кабета, якая з'яўляецца ў пакінутых дамах, у пустых касцёлах і на руінах. На яе вачах заўсёды блішчэлі слёзы, з-за таго людзі называлі яе Плачкай. Вобраз Плачкі сымвалізуе, што ў чалавека на першым месце павінны быць не матэрыальныя, а духоўныя каштоўнасці. Яна плача, бо іх, каштоўнасці, не бачаць, не разумеюць, ганяюцца за ўяўным, несапраўдным.
У апавяданні "Сын Буры" сляпы Францішак расказвае пра сваю сустрэчу з дзіўным пілігрымам, які назваў сябе Сынам Буры. У час буры гэты чалавек не хаваўся ад дажджу і ветру. Сын Буры расказаў, як некалі каля беднай хаціны сваіх бацькоў спаткаў Плачку, апранутую ў сукенку вясёлкавых колераў і з кветкамі на галаве. Плачка паказала юнаку далёкі свет, над якім пад аблакамі кружылі арлы. Хлопе вырашыў пабачыць, што дзеецца на свеце, і з таго часу блукае па зямлі. Сын Буры - чалавек, апантаны вечнай прагай творчасці, пошуку ісціны, пазнання, дзеяння.
Вобразы Плачкі і Сына Буры арыгінальны і не сустракаюцца ў іншых славянскіх літаратурах. Кніга "Шляхціц Завальня" ўздымае перш за ўсё маральна-этычныя праблемы. Але паўстаюць яны ў цікавых міфалагічных вобразах.