1.Адзначце правільнае сцвярджэнне:Аднародныя члены сказа — гэта...а) члены сказа, якія выконваюць аднолькавуно сінтаксічную функцыіо, адносяцца да аднаго агульнага для іх слова і вымаўляюцца з інтанацыяйпералічэння;б) члены сказа, выдзеленыя па сэнсу і інтанацыйна.2.Адзначце сказ з аднароднымі членамі:а) Сцёпка гавары разумна.б)На пагорку, каля рэчкі, у вясёлым Школьным садзе вішні садзім.в)3 узгоркамі, раўнінамі вядзе гамонку бор.3.Адзначце сказы з аднароднымі выказнікамі:а) Вакол гаманіла адноўленае маладое жыццё.б) рака дыхнула вольна паднялася паплыла.в)Пад нагамі ламаўся слабенькі лёд хрусцеў разлятаўся звінеў.4.Адзначце сказы, у якіх перад злучнікам ды ставіцца коска:а)Шапаціць мне штосьці жыта ды слоў не гамоніць.б)Месяц свеціць ды не грэе.в)Жылі ў затоках карасі ды ракі.5.Адзначце сказ з абагульняльным словам пры аднародных членах, уякім ставяцца двукроп'е і працяжнік:а) У чалавека павінна быць усё прыгожым і твар і адзенне і душа ідумкі.б)Усюды на вуліцах у садах у парках і скверах не сціхаюць музыкасмех гоман і песні.в)На зямлі на дахах суседніх дамоў усюды ляжаў снег.​

Двайнiком свайго непасрэднага начальнiка, яго верным слугою i надзейным памочнiкам з'яўляецца

пiсар Пiсулькiн.

Ён, як i Кручкоў, займаецца хабарнiцтвам. З вялiкiм задавальненнем пiсар прызнаецца: "Харашо быць пiсьмавадзiцелем у разумнага чалавека, маляваныя госцiкi (грошы) самi ў карман лезуць, не нада i рук выцягваць".

В. Дунiн-Марцiнкевiч у вобразах станавога прыстава Кручкова i яго памочнiка Пiсулькiна па-мастацку дасканала i знiшчальна выкрыў царскае чыноўнiцтва Расii (асноўную палiтычную апору расiйскага самадзяржаўя) , для якога характэрнымi былi хцiвасць, хабарнiцтва, грубасць, свавольства, невуцтва, п'янства.

Напэўна, па гэтай прычынё ў 1890 г. вiленскi губернатар рашуча запратэставаў супраць друкавання камедыi. I толькi ў 1918 г. выдатны твор В. Дунiна-Марцiнкевiча ўбачыў свет.

Ірка — дзяўчынка дванаццаці гадоў. Яна разам са сваімі бацькамі жыве ў Бярэзаўцу. Бацька Іркі быў ляснік, і жылі яны ў лесе. Гэта вельмі падабалася дзяўчынцы, бо яна вельмі любіла прыроду, з задавальненнем назірала за ёй.
Ірка была рослай дзяўчынкай, толькі вельмі худой. У яе былі доўгія і тоўстыя чорныя косы. Апраналася яна часцей за ўсё ў «цёплую чорную матчыну хустку, старую фуфайку; на нагах буркі, пашытыя з суконак, на бурках — бахілы, склееныя з гумы, і слізкія-слізкія». Дзяўчынка добра вучылася, была вельмі стараннай. Яна магла б хадзіць у чацвёрты клас, але ў іх школе было толькі тры класы. Каб паступіць у чацвёрты, трэба было ісці ў суседнюю вёску Камена, якая знаходзілася вельмі далёка, і бацькі яе ў гэтым годзе адну не адпусцілі.
Ірка вельмі любіла прыроду, звяроў. Яна не магла зразумець людзей, якія нішчылі прыроду. «Ірка шкадуе лес і не любіць ні леспрамгасаўцаў з піламі, ні іхніх машын з прычэпамі і печамі, куды шафёры засыпаюць бярозавыя чуркі і перамешваюць іх жалезнымі качэргамі. Не было б іх — не рэзалі б гэтулькі лесу».
Больш за ўсіх звяроў Ірка любіла сваіх аленяў. Яна карміла іх, даглядала. На дзяўчынку вялікае ўражанне аказаў учынак дарослых. Ірка не магла зразумець, чаму ў дарослых людзей такія чэрствыя сэрцы. Як можна забіць жывую істоту?
Дзяўчынка да апошняй хвіліны спадзявалася, што ўсе яе алені жывыя. Яна шукала іх па ўсім лесе, а асабліва хацела ўбачыць рагатага. З-за гэтага яна захварэла на запаленне лёгкіх, ледзь не замерзла ў снезе. Усю ноч дзяўчынка клікала сваіх аленяў.
Ірка — сапраўдны сябар. Яна падтрымлівала ежай сваіх сяброў-аленяў, перажывала за іх лёс. Чалавек, які мае такое чулае сэрца, ніколі не пакіне ў бядзе сваіх таварышаў.