Запiсаць лiкi словамi, дапасаваць да назоунiкау. Праскланяць утвораныя спалучэннi слоу. 682 (гiсторыя), 311 (дом), 35 (гняздо) ​

Ішоў дзед лесам, а за ім бегла собачка. Ішоў дзед, ішоў, ды і першы раз кінуў рукавічкамі. Вось бяжыць мышка, улезла ў гэтую рукавічкамі і кажа:

- Тут я буду жыць.

А ў гэты час жаба - прыг-прыг! - пытаецца:

- Хто, хто ў рукавічкамі жыве?

- Мышка - поскребушка. А ты хто?

- А я жаба - попрыгушка. Пусці і мяне!

- Ідзі.

Вось іх ужо двое. Бяжыць зайчык. Падбег да рукавічкі, пытаецца:

- Хто, хто ў рукавічкамі жыве?

- Мышка - поскребушка, жаба - попрыгушка. А ты хто?

- А я зайчык - побегайчик. Пусціце і мяне!

- Ідзі.

Вось іх ужо трое. Бяжыць лісічка:

- Хто, хто ў рукавічкамі жыве?

- Мышка - поскребушка, жаба - попрыгушка ды зайчык - побегайчик. А ты хто?

-А я лісічка-сястрычка. Пусціце і мяне!

Вось іх ужо чацвёра сядзіць. Зірк, бяжыць ваўчок - і таксама да рукавічкі, ды і пытаецца:

- Хто, хто ў рукавічкамі жыве?

- Мышка - поскребушка, жаба - попрыгушка, зайчык - побегайчик ды лісічка-сястрычка. А ты хто?

- А я ваўчок - шэры бачок. Пусціце і мяне!

- Ну ідзі!

Улез і гэты. Ужо стала іх пяцёра. Адкуль ні вазьміся, брыдзе кабан:

- Хро-хро-хро, хто ў рукавічкамі жыве?

- Мышка - поскребушка, жаба - попрыгушка, зайчык - побегайчик, лісічка-сястрычка ды ваўчок - шэры бачок. А ты хто?

- А я кабан - клыкан. Пусціце і мяне!

Вось бяда, усім у рукавічкамі паляванне.

- Табе і ня ўлезьці!

- Як-небудзь ўлез, пусціце!

- Ну, што ж з табой зробіш, лезь!

Улез і гэты. Ужо іх шасцёра. І так ім цесна, што не павярнуцца! А тут затрашчала сучча: вылазіць мядзведзь і таксама да рукавічкі падыходзіць, раве:

- Хто, хто ў рукавічкамі жыве?

- Мышка - поскребушка, жаба - попрыгушка, зайчык - побегайчик, лісічка-сястрычка, ваўчок - шэры бачок ды кабан - клыкан. А ты хто?

- Гу-гу-гу, вас тут зашмат! А я медведюшка - бацюшка. Пусціце і мяне!

- Як жа мы цябе пусцім? Бо і так цесна.

- Ды як-небудзь!

- Ну ўжо ідзі, толькі з краёчку!

Улез і гэты. Сямёра стала, ды так цесна, што рукавічкамі таго і глядзі, разарвецца.

А тым часам дзед хапіць - няма рукавічкі. Ён тады вярнуўся шукаць яе. А сабачка наперад пабегла. Бегла, бегла, глядзіць - ляжыць рукавічкамі і варушыцца. Собачка тады:

- Гаў-гаў-гаў!

Звяры спалохаліся, з рукавічкі вырваліся - ды ўрассыпную па лесе. А дзед прыйшоў і забраў рукавічкамі.

Фразеологизмы подчеркнуты:

Сенька ніколі не любіў вучыцца. Вучоба, вядома ж, не мёд, таму хлопец на занятках кляваў носам, аніякае рады на яго не было. Настаўнікі толькі ўздыхалі і прадказвалі, што калі-небудзь Сеня на сваё нарвецца. Сеня ж толькі рагатаў у адказ.
Але на яго ліха прыйшоў час экзаменаў. Толькі пачало на дзень займацца, а Сеня ўжо стаяў пад кабінетам ні жывы, ні мёртвы і не сваім голасам прасіў у аднакласнікаў шпаргалкі. 
Але выкарыстаць іх яму не давялося. Экзаменатары не спускалі вачэй з гультая, бо на свае вочы бачылі, на свае вушы чулі, як Сеня ўвесь час вучыўся. 
Нарэшце выклікалі Сеню адказваць. Пайшоў ён, не сабраўшы розуму. Адказ на языку круціцца, а сфармуляваць аніяк не ўдаецца. Навёрз Сеня сем карабоў, што на думку прыйшло. Здаецца, нішто сабе атрымалася. Але экзаменатары вырашылі інакш: адправілі хлопца на перасдачу. Вось і знайшоў лодар прыгоду на сваю галаву.