Поделитесь своими знаниями, ответьте на вопрос:
11. Адзначце двухсастаўныя сказы: 1) Папараць жоўтая, буланая, а месцамі чырвоная, як агонь. 2) У расчыненыя дзверы павеяла вільготнай свежасцю. 3) Ды і з выгляду ѐн – хлопец нішто сабе. 4) Хто з грыбнікоў не ведае асаблівага паху маладых дароў прыроды. 5) Са свайго языка спусціш, на чужым не зловіш. 12. Устанавіце адпаведнасць паміж аднасастаўнымі сказамі: 1) Пахаладала. 2) Не рабі ліхога і не бойся нікога. 3) Раніца. 4) Хаджу, любуюся наваколлем. 5) Беларусь называюць краем блакітных азѐр. 6) Абагульнена-асабовы. 7) Назыўны. 8) Няпэўна-асабовы. 9) Пэўна-асабовы. 10.Безасабовы. 13. Адзначце сказы, у якіх аднародныя члены выдзелены коскамі правільна: 1) Вецер калыхаў высокія жоўтыя сосны, і яны шумелі несціхана вакол заставы, пасля супакойваліся і ціха шапталі пра нешта таемнае. 2) Раніцаю на ўслоне ляжалі пяць боханаў хлеба пышных, зарумяненых, злѐгку асвежаных і даспявалі. 3) Я амаль забыўся пра тую мімалѐтную, франтавую сустрэчу і ўспомніў пра яе толькі праз васямнаццаць год. 4) Аголеныя дрэвы шумелі глуха, надрыўна. 5) Неяк нечакана і непрыкметна з’явілася круглае, чырвонае сонца. 14.Адзначце сказы, у якіх няправільна вызначана сінтаксічная роля выдзеленых слоў: 1) Рака ў гэты час спакойная і велічная, і ні адна зморшчынка не пярэсціла яе чало. – аднародныя выказнікі. 2) Растае снег, бягуць ручайкі, спяваюць жаўрукі. – аднародныя выказнікі. 3) Дзень пагоды, восеньскай цеплыні і бясхмар’я панаваў навокал у прыродзе. – аднародныя азначэнні. 4) Аголеныя дрэвы шумелі глуха, надрыўна, шалѐна біліся аб сцены аканіцы. – аднародныя акалічнасці. 5) Здавалася, не будзе канца завірухі лютай сіле, яе злоснаму завыванню. – аднародныя дапаўненні. 15. Адзначце сказы, у якіх знакі прыпынку пры абагульняльных словах пастаўлены няправільна: 1) Лес заўсѐды шумеў: узімку і ўлетку, вясной і ўвосень. 2) Паўната адчування жыцця, жывая сувязь з людзьмі, пачуццѐ адказнасці перад народам – усѐ гэта складае змест кніг П. Панчанкі. 3) А ты, сведка, плывеш і плывеш удаль, убіраючы ў сябе ўсѐ – добрае і благое, радаснае і скрушнае. 4) Побач не было нікога: ні бацькоў, ні сваякоў, ні сяброў. 5) Вясна прыгожая ўсюды – у полі, у лесе, у горадзе. Тэкст да заданняў 16 – 20. (1)Веснавая цѐплая ноч толькі што апранула зямлю і раскідала свае таемныя чары, поўныя сумнага хараства. (2) Першыя зоры ўжо замігцелі то тут, то там у бяздонным небе, а з-за лесу залатым пажарам узнімаўся кругам блішчасты месяц. (3) Дробныя белыя хмаркі высцілалі дарожку сваімі лѐгкімі празрыстымі тканямі і купалі свае танкарунныя кудры ў святле месяца. (4) Пахла зямлѐй, багата акропленай расой. (5) У сяле чуліся гаворка і песні. (6) Вясѐлыя маладыя гукі смела ўразаліся ў цішыню ночы і бойка плылі за рэчку, тут яны натыкаліся на высокі бераг і беглі ўздоўж яго па лузе. 16.Адзначце сувязі сказаў у тэксце: 1) паслядоўная; 2) паралельная. 17. Выпішыце з тэксту тры словазлучэнні з неаднароднымі дапасаванымі азначэннямі. 18.Знайдзіце ў тэксце аднасастаўны сказ. Запішыце яго нумар, від і граматычную аснову. 19. Складзіце схему аднародных членаў сказа з 3-га сказа. 20. Адзначце, колькі радоў аднародных членаў ужыта ў 3-м сказе: 1) адзін; 2) два; 3) тры; 4) чатыры.
Ішоў воўк з-пад Міра, сустрэў Змітрака, той Змітрок быў кравец. Ішоў ён з палкаю, што раней мералі, як што пашыць. Воўк кажа:
– Зміцер-Змітрок, я цябе з’ем.
А Змітрок адказвае:
– З’ясі дык з’ясі, але перад смерцю дай я табе змераю камізэльку.
Воўк згадзіўся, Змітрок і пачаў яму палкаю па баках мераць. Мераў-мераў, пакуль ваўка начыста не збіў. Тады кажа:
– Пачакай жа, ваўчок. Камізэльку я змераў, але яшчэ ляж дагары – пазначу, дзе гузікі ўшываць.
Воўк яшчэ лёг дагары, а Змітрок яго наўстроч той мернай палкаю скалоў, так што не захацеў воўк есці Змітрака. Змітрок і пайшоў сабе далей. А воўк ляжыць ды думае: “Не з’еў дык не з’еў. Але нашто мне была тая камізэлька? Ды яшчэ ў два рады гузікі. Ці я пан? Ці я шляхціч?” І пайшоў воўк далей памаленьку. Ідзе ды ідзе, аж бачыць – ходзіць кабыла. Воўк і кажа:
– Кабыла-кабыла, я цябе з’ем.
А кабыла адказвае:
– З’ясі дык з’ясі, але нашто ты будзеш мяне есці? Ты вось лепш пачытай ў мяне пад капытом газету.
Воўк пачаў глядзець, што там за газета пад капытом, а кабыла як ляпне яму ў храпу нагамі, аж воўк адляцеў і ляжыць. А кабыла тым часам уцякла. Ляжыць воўк ды думае: “Не з’еў дык не з’еў. Але нашто мне было яшчэ газету чытаць? Ці я грамацей? Ці настаўнік?” Ачомаўся воўк і пайшоў далей. Ідзе ды ідзе, сустрэў барана. І кажа:
– Баран-баран, цябе ж я напэўна з’ем!
Баран адказвае:
– Нашто ты мяне будзеш есці? Ты вось лепш заплюшчы вочы, адкрый рот, а я табе ў зяпу сам ускочу.
Сеў воўк, заплюшчыў вочы і адкрыў рот. Баран як разагнаўся ды як даў яму рагамі ў лабаніцу, дык воўк і самлеў. Баран уцёк, а воўк ачомаўся ды кажа сам сабе:
– Вось нават і не ведаю, ці я яго глынуў, ці мінуў?