egorova90356684858370
?>

Выпісать усе дзеяслоўныя формыpз тэксту. (Пасля бабінага лета, калі адыходзіць цяпло прасвечаных ужо халаднаватым сонцам асенніх дзянькоў, калі ў парках і скверах дагараюць клёны і патухаюць свечкі бярозак, калі дружна і густа сыплецца пасля начных замаразкаў лістота, надыходзіць сырая восеньская пара з дажджамі і пранізлівымі, парывістымі вятрамі, з-за якіх так не хочацца выходзіць з дому на вуліцу. У такі вось шэры, дажджлівы дзень, гуляючы па Траецкім прадмесці, я выйшаў на ўзбярэжжа Свіслачы, акурат насупраць гарбатага моста, што калісьці злучаў два берагі нешырокай тут ракі. Гэта ўжо потым, у васьмідзесятых гадах, пачынаючы ад Палаца спорту раскапалі, расшырылі тут рэчышча, пакінуўшы астравок, на які цяпер абапіраецца адным канцом стары гарбаты мост. Дзіўнае ўражанне пакідае гэты мост. Ён як параненая птушка з адным крылом. Перайшоўшы яго, бачыш, што дарогі далей няма - тупік. І адзінае, што ты можаш зрабіць, - гэта вярнуцца назад. Масты, як і дарогі, павінны кудысьці весці, а калі яны вось так неспадзявана абрываюцца ці заканчваюцца тупіком, то на душы застаецца адчуванне нейкай безвыходнасці і смутку. Вось такое адчуванне было ў мяне на душы, калі, перайшоўшы цераз гарбаты мост, я апынуўся насупраць невялікага храма-помніка. Пад купалам з крыжам наверсе - адлітыя ў бронзе постаці жанчын з жалобнымі тварамі самотна глядзелі на шэры асенні горад, на халодную ў рабацінні невысокіх хваляў, ваду Свіслачы. Кроплі дажджу сцякалі па іх тварах і здавалася, што бронзавыя жанчыны плачуць. «Востравам слёз» назвалі астравок у цэнтры старога Менска пасля таго, як тут збудавалі гэты помнік. Помнік мацярынскага гора і жальбы па забраных у іх дзяржавай і забітых невядома дзе і невядома за што сынах.)

Белорусская мова

Ответы

Nikol27051986

Объяснение:

З паходжаннем назвы горада Магілёва звязана легенда пра Машэку.

Паводле легенды пад Магілёвам у лясах жыў волат-герой-разбойнік, такі вось беларускі Робін Гуд. Сілай надзелены быў незвычайнай. І адвагай.

Але ва ўсіх свая ахілесава пята. І нават у моцных і адважных ёсць свая слабасць. У машынкі таксама яна была-яго жанчына. Якая так і не стала яго жонкай, выйшаўшы замуж за князя.

Пахавалі Машэку на беразе Дняпра. Курган насыпалі. Назвалі гэта месца магілай льва.

Калі тут утварыўся горад, назва перанеслі, перарабілі. Так і атрымаўся Магілёў.

Nadezhda Malakhov53

Объяснение:

У мяне ёсць лепшы сябар. Завуць яго Анатоль. Мы з ім вучымся ў адным класе. Анатоль жыве ў суседнім квартале. У яго ёсць малодшая сястра. Мы з Анатолем часам водзім яе гуляць. З Толяй мы разам гуляем на выхадных. Таксама можа адправіцца на шпацыр на працягу тыдня, пасля таго, як зрабілі ўрокі. Мы з Толей любім, гуляць у кампутарныя гульні. Робім мы гэта онлайн, кожны з свайго дома.

Часам мы ходзім у кінатэатр або ў забаўляльны цэнтр. Нам вельмі падабацца глядзець 5D i 7D фільмы. Калі глядзіш такое кіно, здаецца, што ты прысутнічаеш у самім фільме.

Нядаўна я быў на дне нараджэння Анатоля. Яго прыходзілі павіншаваць бабулі і дзядулі, а таксама хросныя бацькі і некалькі сяброў са школы. Дзень нараджэння мы пачалі ў забаўляльным цэнтры. Аніматары зладзілі нам сапраўдны квэст. Пасля забаў мы адправіліся дадому да Анатоля, дзе нас чакалі смачныя пачастункі.

Я падарыў Толе настольную гульню, кнігу і канструктар. Толя застаўся задаволены падарункам. Калі мы не можа справіцца з урокамі, мы дапамагаем адзін аднаму. Я магу дапамагчы Толеесли я лепш зразумеў матэрыял, а ён можа дапамагчы калі ён у чымсьці разабраўся лепш за мяне.

Добра калі ў цябе ёсць верныя і любімыя сябры з якімі весела праводзіць свой час.

Ответить на вопрос

Поделитесь своими знаниями, ответьте на вопрос:

Выпісать усе дзеяслоўныя формыpз тэксту. (Пасля бабінага лета, калі адыходзіць цяпло прасвечаных ужо халаднаватым сонцам асенніх дзянькоў, калі ў парках і скверах дагараюць клёны і патухаюць свечкі бярозак, калі дружна і густа сыплецца пасля начных замаразкаў лістота, надыходзіць сырая восеньская пара з дажджамі і пранізлівымі, парывістымі вятрамі, з-за якіх так не хочацца выходзіць з дому на вуліцу. У такі вось шэры, дажджлівы дзень, гуляючы па Траецкім прадмесці, я выйшаў на ўзбярэжжа Свіслачы, акурат насупраць гарбатага моста, што калісьці злучаў два берагі нешырокай тут ракі. Гэта ўжо потым, у васьмідзесятых гадах, пачынаючы ад Палаца спорту раскапалі, расшырылі тут рэчышча, пакінуўшы астравок, на які цяпер абапіраецца адным канцом стары гарбаты мост. Дзіўнае ўражанне пакідае гэты мост. Ён як параненая птушка з адным крылом. Перайшоўшы яго, бачыш, што дарогі далей няма - тупік. І адзінае, што ты можаш зрабіць, - гэта вярнуцца назад. Масты, як і дарогі, павінны кудысьці весці, а калі яны вось так неспадзявана абрываюцца ці заканчваюцца тупіком, то на душы застаецца адчуванне нейкай безвыходнасці і смутку. Вось такое адчуванне было ў мяне на душы, калі, перайшоўшы цераз гарбаты мост, я апынуўся насупраць невялікага храма-помніка. Пад купалам з крыжам наверсе - адлітыя ў бронзе постаці жанчын з жалобнымі тварамі самотна глядзелі на шэры асенні горад, на халодную ў рабацінні невысокіх хваляў, ваду Свіслачы. Кроплі дажджу сцякалі па іх тварах і здавалася, што бронзавыя жанчыны плачуць. «Востравам слёз» назвалі астравок у цэнтры старога Менска пасля таго, як тут збудавалі гэты помнік. Помнік мацярынскага гора і жальбы па забраных у іх дзяржавай і забітых невядома дзе і невядома за што сынах.)
Ваше имя (никнейм)*
Email*
Комментарий*

Популярные вопросы в разделе

Fedoseeva
stic1995
Janaz842060
Melnik Kaveshnikova1746
vik1223
de1979nis
Vyacheslav_Nikolaevna
О. Карпов1691
nadezhdasvirina
Usynin-nikolay
ledlenta751
oaved2018
Мирзоев Денис
juliaipatova1739
infosmolenskay