Якия ручаи, вяликия ци малыя, - такая и паводка

Аўтар ужывае вобразы-сімвалы каменю (вобраз ворагаў), зярнят (маладых салдат), дарогі (шляху перамогі, ўляху дадому).

Маці, якая пасеяла зерне, у надзеі, што калі яно ўзышло, то і сыны вернуцца дадому, але немагчыма ўзрасці зерню на камені. Мацярынскае гора такое вялікае, што ёй лягчэй ператварыцца ў камень, чым застацца жыць у адзіноце, так перадаецца ў вершы самаахвярнасць маці.

“Ля каменя ўпала

Цярплівая маці ў знямозе”

“Старымі рукамі

Твой дол падмятала б штодня я”.

“I каменю маці казала:

«Вады табе мала

I матчыных слёз табе мала,

Цяпер я крывёю

Сваёю

Цябе праклінаю:

Ты станеш зямлёю,

А каменем стану сама я».