Гэты твор якуба коласа я параіў бы прачытаць кожнаму (новая зямля)

Так, гэта прыслоўі і іх напісанне залежыць ад правілаў. Знайшла зараз даволі маленькае правіла, якое будзе пры тым, здаецца, даволі падрабязным

Разам пішуцца:

1. Прыслоўі, утвораныя спалучэннем прыназоўніка з прыслоўем: залетась, занадта;

2. Прыслоўі, утвораныя спалучэннем прыназоўніка з рознымі склонавымі формамі поўных і кароткіх прыметнікаў: упустую, дасуха;

3. Прыслоўі, утвораныя спалучэннем прыназоўніка з лічэбнікамі і займеннікамі: утрох, затым;

4. Прыслоўі, утвораныя спалучэннем прыназоўніка з рознымі склонавымі формамі назоўніка, якія ў сучаснай мове не ўжываюцца: дашчэнту, запанібрата;

5. Прыслоўі, утвораныя спалучэннем прыназоўніка з назоўнікам, паміж якімі нельга без сэнсу азначэнне або склонавае пытанне: напалову, зранку, уперад.

Праз злучок пішуцца:

1. Прыслоўі з прыстаўкай па-, калі яны заканчваюцца на -аму, -яму, -ому, -цку, ску, -ы, -і, -ае, -ое, -яе: па-вашаму, па-брацку, па-дзіцячы, па-другое;

2. Прыслоўі, утвораныя паўтарэннем таго самага або блізкага слова: мала-мала, крыж-накрыж;

3. Прыслоўі з прыстаўкай абы- і постфіксам –небудзь: абы-дзе, калі-небудзь.

Асобна пішуцца:

1. Спалучэнні назоўнікаў з прыназоўнікамі, якія не канчаткова перайшлі ў прыслоўі (назоўнік можа ўжывацца ў розных склонавых формах): у пару, да пары

2. Назоўнікі, якія пачынаюцца з галоснай, у спалучэнні з прыназоўнікам у: у адзіночку;

3. Спалучэнні назоўнікаў з прыназоўнікамі без, з, да, на: без разбору, з разгону, на хаду.

Лiтаратурную дзейнасць ян баршчэўскi пачаў у полацкай калегii паэмамi "пояс венеры" i "псiхея", вытрыманымi ў стылi польскага класiцызму. твораў, напiсаных на беларускай мове, захавалася мала. гэта дыдактычныя вершы "дзеванька" i "тарэлiца", а таксама паэма "рабункi мужыкоў" ("размова хлопаў"), прысвечаная падзеям 1812 г. гэтыя творы прадуманыя з боку кампазiцыi, iм не адмовiш у лiрызме i пэўнай сатырычнай скiраванасцi. так, у вершы "дзеванька" аўтар папракае маладую асобу за беспадстаўныя прэтэнзii на панскасць, а ў вершы "гарэлiца" — п'янiцу за празмерную прыхiльнасць да "зялёнага змiя". пад уплывам пiсьменнiкаў-рамантыкаў я. баршчэўскi пачаў апрацоўваць беларускiя паданнi, легенды, казкi, песнi, прыказкi i прымаўкi, у вынiку чаго была напiсана "кнiга сэрцаў i характараў людскiх" "шляхцiц завальня, або беларусь у фантастычных апавяданнях". у гэтым чатырохтомным зборы апавяданняў, якi параўноўваюць з цыклам "тысяча i адна ноч", пiсьменнiк абгрунтаваў думку пра самабытнасць, велiч i духоўнае багацце беларускага народа. скразным вобразам, якi аб'ядноўвае твор у адзiнае мастацкае цэлае, з'яўляецца шляхцiц завальня. ён гасцiнна сустракае ўсiх падарожных, шчодра частуе iх, уважлiва слухае жыццёвыя гiсторыi i казкi, 3 такiх гiсторый мы даведваемся пра багатага карпа, рыбака родзьку, пана сiвоху, сляпога францiшка, паляўнiчага сямёна i iншых герояў, якiя аказваюцца ў самых розных i неверагодных жыццёвых сiтуацыях, трапляюць пад уплыў чорных сiл, змагаюцца, перамагаюць, выратоўваюцца, ("пра чарнакнiжнiка i змяю, што вылупiлася з яйка, знесенага пеўнем", "карона вужа", "зухаватыя ўчынкi", "вогненныя духi"). фантастычныя апавяданнi я. баршчэўскага, адметныя i непаўторныя, звязаны з "духам i паэзiяй народа". яны насычаны афарызмамi, трапнымi выслоўямi i параўнаннямi: "хто вучыцца, той павiнен пра усё ведаць"; "помстаю не супакоiш пакуты"; "чалавек без рэлiгii на усё гатовы"; "якая карысць спрачацца з людзьмi, якiя маюць абмежаваныя веды i пачуццi? "; "перасаджваць дубы - найвялiкшае няшчасце". у iх сцвярджаюцца вечныя iсцiны чалавечага быцця: мiласэрнасць, дабрыня, вернасць, усёдаравальнасць, любоў да блiжняга i роднай зямлi. праз сiстэму выяўленчых сродкаў i на аснове багатых фальклорных матэрыялаў я. баршчэўскаму ўдалося стварыць сiмвалiчны i непаўторны вобраз плачкi-беларусi i яе пакутнiцкага лёсу.