Нужна ваша вечный агоньпасярод плошчы стаиць высоки помник.перад им гарыць вечны агонь.да помника падыходзяць дарослыя и дзеци.яна стаяць, маучаць.многия сюды прыносяць кветки. верачка прыйшла да помника разам з мамай.дзяучынка была у святочнай сукенцы.у руках яна трымаларужу. маци сказала дачушцы, што вечны агонь николи не згасне.ён напаминае пра тых, хто загинуу за мир на зямли.вечны агонь гарыць не тольки ля помника, але и у людских сэрцах. маци стаяла моучки.маучала и верачка.потым яна нахилилася и паклала каля помника кветку.знайдзице у тэксце дзеясловы цяперашняга и будучага часу, вызначце их асобу и лик.у дзеясловах прошлага часу назавице суфиксы.знайдзице у тэксте сказы з аднародными членами.вызначце тып тэксту.складзице план.

Если тебе это чем-то ) адметнасць сюжэтнай будовы пiсьменнiк вельмi падрабязна расказаў пра даваенны лёс кожнага з шасцi вобразаў(герояў), якiя павiнны былi на чыгуначным пераездзе затрымаць немцаў i  праз гэты аповед падрыхтаваць нас, чытачоў, да таго, што кожны з iх будзе вымушаны зрабiць свой уласны выбар. васiль быкаў , пераканаўча сцвердзiў, што адзiнага для iх рашэння быць не магло, бо людзi, што засталicя на пераездзе, вельмi розныя, у кожнага з iх свой жыццёвы вопыт i погляд на жыццё. сами писали эту фигню, только темы были разнообразней)

Гэтую легенду Ніне Грак, выхаванцы Бокшыцкай школы, у 2001 годзе расказала Вольга Гарбацэвіч, жыхарка вёскі Гарадзішча, што у Слуцкім раёне. Жыў у адной хаце вуж-дамавік. Гаспадар не крыўдзіў яго, а гаспадыня, падаіўшы карову, не прамінала пачаставаць цёплым малаком. А дзеці прымалі ў супольныя гульні.

І здарылася так, што, гуляючы, ў старой прызбе каля хаты яны знайшлі яйкі, якія вуж там склаў, каб вывеліся маленькія вужаняты. Сцялася ад болю вужачае сэрца, калі ён убачыў, што яго немаўляткам бяда пагражае.

Кінуўся ён да дзяцей, віўся каля іх рук, імкнучыся адхіліць бяду, і жаласна сіпеў: «Не крыўдзіце маіх дзетак! Аддайце іх мне….». Але дзеці не разумелі вужачай мовы ды, каб ён не замінаў ім у гульнях, узялі пруцік і прагналі вужа з падворка.

І папоўз, бядуючы, дамавік у пушчу.Паўзе, паўзе і плача над сваім няшчасцем. Ажно бачыць, выпаўзае са струхнелага пня яго знаёмая — злая ядавітая змяя.

«Чаго сумуеш?» — пытаецца яна ў вужа.  А той і кажа пра няшчасце сваіх дзетак. Змяя зларадна ўсміхнуласа ды суцяшае: «Не плач, я табе зараз дапамагу».Не паспеў і азірнуцца вуж, як змяя — шусь на падворак, ды ў сялянскую каморку, дзе ў гэты час стаялі гладышы з малаком.

Падпаўзла яна да аднаго гладыша, узнялася над ім, разявіла пашчу і ўпусціла ў яго кроплю атрутнага яду. Потым падпаўзла да другога, трэцяга, чацвёртага і кожны з іх атруціла.

Анямелы ад жаху вуж аслупянеў на парозе, на змяіныя злачынствы гледзячы. А тая жвава перапаўзла цераз парог на падворак. Сыкнула вужу: «Вось я і адпомсціла за тваіх дзетак!» — ды шмыгнула з падворка у пушчу.