Как на беларуском будет мой дом моя крепость

Мой дом - мая крэпасць

Цiхан пратасаiцкi i iван лiпскi -- людзi духоуна аблiнава ныя. яны нецiкавыя i як чалавечыя iндывiдуальнасцi. у iх характарыстыках падкрэслена адно: яны упарта трымаюцца за шляхецтва, нават ставяць пад пагрозу шчасце сваiх дзяцей грышкi i марысi. больш разнабакова паказаны харытон куторга. гэта бывалы, нават "пiсьменны чалавек". ён не пачуцця гумару, досцiпу. куторга выдае сябе за чалавека свецкага з далiкатнымi манерамi. ён пры сустрэчы з жанчынамi цалуе iм ручкi, умее спяваць любоуныя рамансы, хiтрэйшы за астатнiх. маючы 60-i гадовы, ён сватаецца да 17-гадовай марысi, згаджаецца нават "крыва прысягнуць” лiпскага, каб пратасавiцкiя аддалi за яго дачку. але стары залетнiк трапляе у недарэчнае становiшча. яго заляцаннi з пагардай адхiляе марыся. кручкоу, якi прыязджае на разгляд справы лiпскага i пратасавiцкага, паводзiць сабе нахабным чынам, дзейнiчае ад iмя "найяснейшай кароны", увесь час спасылаючыся на "усемiлайсцiвейшыя царскiя указы". паводзiны кручкова сярод шляхты -- з'едлiвая пародыя на правасуддзе. не паспеу ён пачаць "разбiрацельства", а ужо гучыць яго загад, каб шляхта несла хабар. кручкоу добра ведае натуру цемнай шляхты i упэунены, што кожны вытрасе кашалёк, каб не быць бiтым лазой. нахабству i цынiзму кручкова няма межау. ён так вольна адчувае сябе сярод цемнай, запалоханай яго прыгаворамi i штрафамi шляхты што не лiчыць патрэбным захоуваць нават знешнюю форму правасуддзя. ён аб'яуляе вiнаватым тых, хто нi якiх адносiн да справы не мае. у знешнiм аблiччы кручкова вiдаць камiчнае завастрэнне. аутар звяртае увагу на яго доугiя вусы. кручкоу -- вобраз гратэскавы . у iм сабрана самае характэрнае для царскага чыноунiцтва. марцiнкевiч сiмпатызуе асобным прадстаунiкам шляхты -- якiя менш "хварэюць на шляхецтва". гэта грышка i марыся. вышэй за усе яны ставяць свае шчасце, свае пачуццi. грышка i марыся – станоучыя героi камедыi. яны пратэстуюць устарэлых поглядау i звычаяу. маладыя людзi успрымаюць недарэчнасць старых саслоуных традыцый не столькi разумам колькi сэрцам. яны яшчэ не узнiмаюцца да усвядомленага пратэсту аджыушых форм жыцця. свае шчасце хочуць уладзiць з дапамогай станавого прыстава якога задобрываюць хабарам. мова персанажа п'есы вельмi разнастайная. напрыклад, мова кручкрва не звычайная таму, што ён карыстаецца выразамi, запазычанымi з судовых дакументау: "лiчнасць падвергнецца апаснасцi", "гэта угалоунае прыступленне, сiбiрам пахне” i г. д. у мове куторгi нямала трапных выказванняу, ён часта ужывае народныя прыказкi i прымаукi: "не цяпер, то у чацвер", "як чорта з ", "даганяючы не нацалуешся". цiхан пратасавiцкi, дык той зусiм грубым чалавекам здаецца, калi гаворыць свае любiмыя словы: "хрэн табе у вочы", "чортау сына” (пра грiшку) , "сабака” (пра лiпскага) . разам з тым, мова шляхты вельмi багатая на вострыя i дасцiпныя народныя вобразы: "здаровы, як рыжыкi баровы". праз мову драматург перадае iх характары i настрой. калi узлаваны i занiжаны кручкова пратасавiцкi пачынае гаварыць са сваёй жонкай цi дачкой, то мова яго становiцца грубай i рэзкай, але яна становiцца лаготнай i льсцiвай, калi яму даводзiцца гаварыць з "найяснейшай каронай” кручковым. а з такiмi "далiкатнымi людзьмi", як куторга, пратасавiцкi стараецца гаварыць шляхецкай далiкатнай мовай, якой, на яго думку, належыць гаварыць людзям шляхетскага стану.

Эти строчки, написанные одним из моих любимых поэтов сергеем есениным, запали мне в душу(повеств, невоскл, распр, двусост, осл.об.обст.)эти-местоимение, подчеркиваем волнистойстрочки-сущ.,подлежащеенаписанные одним из моих любимых поэтов сергеем есениным-причастный оборот, полностью подчеркивам волнистой.написанные-причастие,одним-числительное,моих-местоимение, любимых-прилагательное,-прилагательное, поэтов-сущ.запали-гл.,сказуемое-двумя чертамимне-местоимение, дополнение, пунктирной линиейв-предлог,душу-сущ.,дополнение, пунктирной линией