, тема волейбол:верхняя падача, прямая падача КОНСПЕКТ ОЧЕНЬ НУЖНО​

Любая техника подачи мяча в волейболе требует: теоретических знаний об особенностях её выполнения и длительной практической отработки каждой детали.

Подача знаменуют собой начало игры и является важным игровым «ритуалом», так как получить очко может только подающая команда своими действиями непосредственно или когда соперники совершают ошибку. Со стороны техника подачи выглядит мяч подбрасывается и ударом ладони отправляется на площадку соперника.

Существует два вида подачи: верхняя, когда мяч во время удара находится над головой, и нижняя – удар по мячу наносится снизу. По расположению спортсмена относительно сетки различают прямую и боковую подачу (спортсмен стоит боком к сетке).

Нижняя прямая подача

Любую подачу волейболист может выполнить с расчетом на точность или на силу. Нижняя прямая подача – основная техника для начинающих, она не вызывает больших затруднений.

• Исходная позиция – лицом к сетке. Спортсмен сгибает ноги в коленях и наклоняет корпус вперед.

• Неосновной (которой не будет наноситься удар по мячу) рукой, согнутой в локте, волейболист держит мяч на уровне пояса.

• Бьющую руку следует отвести вниз и назад для замаха.

• Волейболист подкидывает мяч на 20 сантиметров и когда он опускается до уровня пояса, производит удар.

Важно! Самым существенным в этой технике является правильно подбрасывать мяч — немного вперед и вверх.

После того как отработана эта техника, можно переходить к нижней боковой подаче.

XVIII-XX ғасырлардағы Қазақстан тарихы - алуан тағдырлы сипаттағы оқиғаларға толы. 1730-1770 жылдары қазақ билеушілерінің едәуір бөлігі Ресей империясының басшылық рөлін ресми түрде таныды. Бұл Қазақстанды өз тәуелсіздігінен, мемлекеттігінен айырылуына әкеп соқтырып, шын мәнінде отарға айналдырды. Ресей билігін мойындауға мәжбүр болған алғашқы күндерден бастап-ақ қазақ халқының бұрынғы тәуелсіздігін, мемлекеттігін қалпына келтіру жолындағы ұлт-азаттық соғыстар кезеңі басталды. Халық наразылығының тұтануына екінің бірінде ұлттық және әлеуметтік қысым жасау арандатып отырды. Қазақстанның отарлық кезеңінің тарихына, әсіресе оның түйінді мәселелеріне отандық тарих негізінен еліміз тәуелсіздік алғаннан соң, яғни 1991 жылдан кейін баса назар аудара бастады. Бұл түсінікті де, өйткені шет аймақ халыктарының сол кезде отар елдер халықтары аталатынындай, жабайылар тарихы мәселелері өткен кездерде империялық өктемдіктің және марксизмнің қасан қағидасы, тоталитаризм, жеке адамға табынушылық идеологиясының ықпалымен көрінеу бұрмалаушылыққа ұшыратылды. XVIII—XIX ғасырлардағы Қазақстан тарихы Еуразия даласының халықтарына дүниежүзілік тарих ұғымынан тыс қараған Ресей ділінің тұрғысынан пайымдалды. Осының бәрі бүгінгі таңда тарихи өткен кезеңге объективті түрде қаралуы, жаңа көзқарастарды тиянақтауды талап етеді. Ресей мемлекетінің кұрамындағы қазақ халқы тарихының (XVIII—XIX ғғ.) ең көкейтесті жақтарына зерттеушілердің назарын отандық тарихнаманың қол жеткен биігі деңгейінен аудару қажет.[1]