Каким образом изменяют глубину погружения батискафа? ? надо

Я думаю, что в батискафе установлен специальный прибор - типа манометра, который измеряет гидростатическое давление в метрах водяного столба.

1)единица измерения: в ньютонах
2)прибор для измерения: весы
3)вес это сила, с которой любое тело вследствие притяжения земли действует на опору или подвес. вес тела векторная величина, которую обозначают буквой .
4) вес тела
−
векторная величина, которую обозначают буквой
p
. вес покоящегося, а также равномерно и прямолинейно движущегося (относительно земли) тела по своему численному значению равен действующей на него силе тяжести:

т
p
=
f
т
=
m
g
,
где
m

−
масса,
g

−
ускорение свободного падения.
вес и сила тяжести приложены к разным объектам: вес
p
→
приложен к опоре или подвесу, а сила тяжести
т
f
т
→

−
к телу.

Уладзімір караткевіч, "беларуская песня"


дзе мой край? там, дзе вечную песню пяе белавежа,
там, дзе нёман на захадзе помніць варожую кроў,
дзе на ўзвышшах наваградскіх дрэмлюць суровыя вежы
і вішнёвыя хаты глядзяцца ў шырокі дняпро.

ты ляжыш там, дзе сіняя прыпяць ласкава віецца,
дзе сафія плыве над дзвіною, нібы
там, дзе сэрца маё з першым крокам, як молат, заб'ецца,
калі б нават сляпым і глухім я прыйшоў да цябе.

што сляпым? нават мёртвым успомню высокія зоры,
над ракою чырвонай і цмянай палёт кажаноў,
белы ветразь на сініх, на гордых, як мора, азёрах,
і бары-акіяны, і неба – разьлівы ільноў.

дзе мой край? там, дзе людзі ніколі не будуць рабамі,
што за поліўку носяць ярмо ў безнадзейнай турме,
дзе асілкі-хлапцы маладымі ўзрастаюць дубамі,
а мужчыны, як скалы, – ударыш, і зломіцца меч.

дзе мой край? там, дзе мудрыя продкі у хвоях паснулі,
дзе жанчыны, як радасны сон у стагах на зары,
а дзяўчаты, як дождж залаты. а сівыя матулі,
як жніўё з павуціннем і добрае сонца ўгары.

там звіняць неўміручыя песні на поўныя грудзі,
там спрадвеку гучыць мая мова, булатны клінок.
тая гордая мова, якую й тады не забудзем,
калі сонца з зямлёю ў апошні заглыбяцца змрок.

ты – наш край. ты – чырвоная груша над дзедаўскім домам,
лістападаўскіх знічак густых фасфарычная раць,
ты – наш сцяг, што нікому, нікому на свеце, нікому
не абсмяяць, апаганіць, забыць ці мячом зваяваць.

мы клянёмся табе баразной сваёй першай на полі
і апошняй раллёй, на якую ўпадзём у журбе.
мы клянёмся табе, што ніколі,
ніколі,
ніколі,
так,
ніколі не кінем,
не кінем,
не кінем цябе.