Где ещё кроме "отцов и детей" наблюдается разногласия в мировоззрениях разных поколений? хотя бы два примера и надо обязательно в чём сходство и в чём различия по сравнению с романом тургенева.

    Кроме "отцов и детей" Тургенева мировоззренческие разногласия между разными поколениями можно встретить так же в "Горе от ума" Грибоедова и в "Обыкновенной истории" Гончарова.
    Конфликт Чацкого с окружающим его обществом схож с конфликтом поколений в романе "Отцы и дети" столкновением консервативной позиции отцов и стремлением молодёжи к новой жизни. Однако, мировоззренческие разногласия романа Тургенева несколько отличаются от тех, что изображены в пьесе  Грибоедова. Больше всего отличия заметны в младшем поколении. К примеру, Чацкий с ненавистью относится к тому, что мешает прогрессу, а Базаров общественного прогресса не признаёт, и считает, что пока необходимо разрушить старое, "место расчистить", а строить другие будут.
    Сходство романов Гончарова ("Обыкновенная история") и Тургенева ("Отцы и дети") заключается в столкновении романтизма и холодного расчёта. С одной стороны такие личности как Базаров и Пётр Адуев, считающие любовь и искусство просто красивыми словами. С другой, Павел Петрович и Аркадий Кирсановы с Александром Адуевым - романтичные люди, для которых любовь не пустой звук, а искусство важная часть жизни. Главноеотличие романов заключается в том, что в "Отцах и детях" персонажи верны своим принципам и идеям до конца, а персонажи "Обыкновенной истории" к концу романа меняют свои взгляды на противоположные, буквально обмениваются ими  друг с другом. 

"Война и мир", "Гроза", "Горе от ума" , "Недоросль".

Эпитеты : крещенский вечерок, ярый воск, с чистою водой, милая Светлана, при святом налое, в грусти одинокой, в чистом стекле, легкою рукою, с тайной робостью, легкий шепот,умильный взор,широкий двор,туманный круг,снег глубокий,Черный вран,мирный уголок,Белою запоной,Безответный житель,мертвом сне,Страшное молчанье,Белоснежный голубок,Горькую судьбину,

Олицетворения:Мертвое молчанье,Крикнул  сверчок,Сердце дрожит,Дверь шатнулася... скрыпит,дрожащий свет,Мертвый шевелится,ноет грудь,

Метафоры:Счетным  зерном,  метафоры сравнительные прилагательные

3. Камедыя "Хто смяецца апошнім" была напісана ў 1939 годзе, калі чалавека маглі схапіць без усялякага дазнання, проста па даносу. Таму не дзіўна, што большасць людзей знаходзілася ў нейкім запалоханым стане, пад страхам апынуцца ў ГУЛАГу. Якраз да такіх людзей і належыць навуковы супрацоўнік Туляга.

Туляга - адна з асноўных дзеючых асоб п'есы. Увесь знешні выгляд Тулягі цалкам адпавядае яго прозвішчу. Ён нейкі нязграбны, няспрытны, нібы сапраўды туляецца з аднаго месца на другое. Аднойчы, калі Туляга ішоў у інстытут, нейкі чалавек заўважыў яго падобнасць да дзянікінскага палкоўніка. А паколькі Туляга і сапраўды некалі жыў у тым горадзе, назва якога прагучала ў вуснах незнаёмца, то бедалагу гэта насцярожыла і вельмі напужала. Ён расказаў пра гэты выпадак у інстытуце. Пачуўшы пра гэта, Зёлкін - яшчэ адзін супрацоўнік гэтай навуковай установы і ўсім вядомы выдумшчык і пляткар - перайначыў яго расказ так, што выходзіла, быццам Туляга на самой справе дзянікінскі афіцэр і вельмі баіцца цяпер гэтага.

У той час дырэктар інстытута Гарлахвацкі пад пагрозай выдачы "дзянікінца" НКУС прымушае Тулягу напісаць за яго навуковую працу і паставіць пад ёй прозвішча Гарлахвацкага. Такі адкрыты шантаж узнімае хвалю незадаволенасці ў Тулягі, сумленнага навукоўца. Ён і раней адчуваў сваё становішча вучонага-парабка, але не хапала смеласці, каб пазбавіцца ад гэтага.

Апошняй кропляй стала здарэнне з Зіначкай Зёлкінай, калі Гарлахвацкі, баючыся жончынага гневу, выкліканага яго "шашнямі" з Зіначкай, павярнуў усё так, што атрымалася, быццам з Зінай у кабінеце быў не ён, а Туляга. Вынесці такога сораму Туляга не мог, таму тут жа пачаў распрацоўваць план, як адпомсціць ненавіснаму невуку і кар'ерысту. Ён раіцца, дзеліцца сваімі думкамі з супрацоўнікамі інстытута, шукае іх падтрымкі і дапамогі. Гэта дапамагае яму з цягам часу пераадолець страх. Заставалася толькі пераступіць апошнюю прыступку - выкрыць лжэвучонага, які да таго ж яшчэ і дырэктар навуковай установы.

У гэтай цяжкай справе Тулягу дапамаглі Чарнавус, Вера і Левановіч. Яны спакойна яго выслухалі, паспачувалі і паабяцалі падтрымку. Да моманту зачытвання "навуковай працы" Туляга ўжо вызваліўся ад страху і быў рашуча настроены паведаміць усім супрацоўнікам праўду.

Пасля таго, як Гарлахвацкі зачытаў напісаную Тулягам працу, усім стала зразумела, што ўяўляе сабою гэты чалавек як вучоны. У дакладзе сустракаліся такія дэталі, што ўзнікала пытанне, хто на самой справе больш "карысны выкапень" - Гарлахвацкі ці тая жывёліна, пра якую гаварылася ў дакладзе.

Заканчваецца камедыя трыўмфам Тулягі. А Гарлахвацкага забіраюць у НКУС па справе здрадніцтва.

У кантрасце паміж пачаткам і канцом твора і хаваецца сэнс яго назвы. Спачатку смяяўся Гарлахвацкі, паціраючы рукі ад радасці, што, дзякуючы страху Тулягі, зможа ў хуткім часе абараніць дысертацыю і закрыць рот тым, хто падазрае яго ў лжэвучонасці і не давярае яму. У канцы смяецца Туляга, задаволены тым, што хапіла-такі смеласці і рашучасці перамагчы страх і выкрыць ярага кар'ерыста і невука.

Сэнс назвы твора "Хто смяецца апошнім" у тым, што нельга лічыць куранят па вясне, таму што яшчэ не раз выйдзе на паляванне ліса. І, як сцвярджае народная мудрасць, той смяецца добра, хто смяецца апошнім.

Подробнее - на -