Я лічу, што Васіль Быкаў — вельмі шчыры і навіты беларускі пісьменнік. Яго творы адлюстроўва-юць прыгожасць і магутнасць нашай роднай мовы. Гэтаму пісьменніку давялося зведаць усе жахі Вялі-кай Айчыннай вайны. Васіль Быкаў змагаўся супраць фашыстаў, быў двойчы паранены, ляжаў у шпіталях. Ён бачыў, як паміраюць людзі. Васіль Быкаў піша пра вайну, паказвае яе такой, якой яна была на самай спра-ве: жорсткай, бязлітаснай. Яго творы перакладзены больш чым на пяцьдзесят моў свету. У 1982 годзе пабачыла свет аповесць «Знак бяды». Галоўнымі героямі сталі Сцепаніда і Пятрок Багацькі. Я лічу, што яны тыповыя прадстаўнікі таго часу. Іх лёс закранула рэвалюцыя, калектывізацыя, вайна. Усё жыццё героі працавалі, але так і не пабудавалі свайго шчасця. Сцепаніда і Пятрок на пражыццё зарабляюць потам і крывёй. Калі яны былі маладыя, то марылі мець сваю зямлю. Пасля рэвалюцыі ім дастаецца не-вялікі надзел. Раней гэта зямля належала пану Яхі-моўскаму. I Сцепанідзе неяк няёмка браць тое, што належала другому, бо «на чужым і дармовым шчасця не будзе». Сумленне не дае Петраку і Сцепанідзе спа-кою. Яны працуюць ад ранку да позняга вечара, але лёс не мае літасці. Сцепаніда і Пятрок маюць розныя характары, на аднолькавыя падзеі яны рэагуюць па-рознаму. Сцепаніда — звычайная беларуская сялянка. Яна вельмі актыўны чалавек. Пасля рэвалюцыі стала чле-нам камітэта беднаты. Сцепаніда прагне ведаў, пава-жае адукаваных людзей, лічыць, што яны дапамага-юць яе вёсцы. Жанчына мае чулае сэрца і душу. Яна заўсёды дапаможа чалавеку ў бядзе. Калі раскулач-валі Лявона Багацьку, Сцепаніда збірала подпісы ў яго абарону, паслала мужа ў Мінск да Чарвякова, каб той дапамог. Але старшыня ЦВК Беларусі памёр. Яна выступае супраць насілля. Калі пачалася вайна, Сце-паніда адразу вырашыла змагацца з фашыстамі і па-ліцаямі. Яна не вельмі здзівілася, калі даведалася, што некаторыя з яе аднавяскоўцаў перайшлі на бок нем-цаў. Сцепаніда крадзе ў фашыстаў вінтоўку, не дае ім малака. Хаця яе могуць забіць, яна чым можа пера-шкаджае ворагу. У адрозненне ад сваёй жонкі, Пятрок — ціхі і на-божны чалавек. Ён ніколі не зробіць дрэннага друго-му. У час вайны Пятрок спрабуе прыстасавацца да немцаў і паліцаяў. Ён гоніць самагон для сваіх «адна-вяскоўцаў», дагаджае фашыстам. Не, Пятрок не сўп-рацоўнічае з ворагам, гэта не здрада Радзіме. Ён хоча выжыць. Але ў выніку герой не вытрымаў. Ён гаво-рыць паліцаям усё, што думае пра іх. Хоць Пятрок слабахарактарны, але ў апошнюю хвіліну знаходзіць у сабе сілы выказаць свае пачуцці, крыўду, гонар. На прыкладзе жыцця Петрака і Сцепаніды Васіль Быкаў адлюстраваў лёс цэлага пакалення беларусаў. Кожны чацвёрты беларус загінуў у час Вялікай Айчын-най вайны... Шмат было гераічнага... Але ў сваёй апо-весці пісьменнік паказаў нам звычайных сялян без зброі ў руках.
ksv89
26.09.2020
Вот: «Слово о полку Игореве» Восемь веков назад, в 1187 году, было создано «Слово о полку Игореве» — гениальное патриотическое произведение русской литературы. Поэма Древней Руси посвящена не одной из побед, которых немало знало русское оружие, а неудачному походу князя Игоря Святославовича на половцев В 1184 году под предводительством Святослава объединенными усилиями русских князей половцы были разбиты и опасность, казалось бы, надолго отступила от русской земли. Однако князь Игорь не мог участвовать в походе, потому что поход начался весной, и гололедица помешала его конному войску приехать вовремя. Игорь очень тяжело переживал эту неудачу, поэтому в 1185 году он бросается в поход против половцев, не спросив разрешения у Святослава. Этим он надеялся, видимо, отвоевать у половцев утраченную Тьмутаракань. Смелость и любовь к родине столкнулись в характере Игоря. В походе он действовал с исключительной отвагой, но он не смог отказаться от стремления к личной славе, и это привело его к поражению. Впервые за всю историю борьбы с половцами русские князья — Игорь и его брат Всеволод — оказались в плену. После поражения половцы, собрав весь свой народ, стали разорять Русскую землю, а князья были заняты ссорами. «Слово о полку Игореве» было непосредственным откликом на события Игорева похода. Оно было призывом к прекращению княжеских усобиц, к объединению против половцев. Автор «Слова» смотрит в глаза опасности, видит перед собой всю Русь, страдающую от вековых усобиц князей и набегов половцев. Хотя автор и пишет о поражении, в «Слове» нет и тени уныния. «Слово о полку Игореве» — это призыв к единению. Писатель сторонник сильной княжеской власти, которая была бы обуздать произвол мелких князей. Центр единой Руси он видит в Киеве. Князь Святослав представляется ему как сильный и грозный властитель. В «Слове» мы видим образ князя, воплощающего собой идею сильной княжеской власти. Свой призыв к единению, свое чувство единства родины писатель воплотил в конкретном образе Русской земли. Героем «Слова» является не какой-либо из князей, а русский народ. К ней обращены все чувства автора. Образ родины противопоставлен образу пустынной половецкой степи — «стране незнаемой» , ее холмам, болотам, «грязевым» местам. Русская земля для автора — это не только «земля» , не только русская природа, русские города, это, в первую очередь, народ, ее населяющий. Создатель «Слова» рассказывает труде пахарей, о женах русских воинов, оплакивающих своих мужей, он говорит о горе всего русского народа после поражения. В этой поэме писатель охватывает события русской жизни за полтора столетия, постоянно обращаясь к новым источникам. Автор «Слова о полку Игореве» рисует удивительно живой образ Русской земли. Создавая «Слово» , он окинул взором всю Русь целиком, объединил в своем описании и русскую природу, людей, историю. В своей поэме он объял большие пространства Русской земли: Дон, Волга, Днепр, Дунай, Западная Двина, Донецк, Курск, Киев, Чернигов. Любовь к родине вдохновляла автора «Слова о полку Игореве» . Она же сделала его произведение бессмертным. «Слово о полку Игореве» проникнуто глубоким чувством, теплым и нежным и сильным чувством любви к родине. Подлинный смысл «Слова о полку Игореве» заключался в том, чтобы объединить общественное мнение против феодальных раздоров князей. Задачей «Слова» было не только военное, но и идейное сплочение всех лучших русских людей вокруг мысли о единстве Русской земли
zotovinbox468
26.09.2020
“Слово о полку Игореве” уже не один век волнует умы историков, лингвистов, поэтов, просто любителей древности. Оно как магнитом притягивает к себе взоры многих и многих людей, даже целых поколений. Это произведение волнует загадочной историей своего открытия и опубликования, волнует проблемой подлинности, которая так и не решена до конца. Найденная Мусиным-Пушкиным рукопись в списке XVI века была преподнесена Екатерине II, но во время пожара в Москве сгорела. До нас дошел не подлинник, а список с оригинала, найденного Мусиным-Пушкиным, сделанный в XVIII веке.
О чем же рассказывается в этой поистине бессмертной книге? Сюжет ее тоже загадочен. В центре внимания автора не победа, а поражение. Поражение князя Новгород-Северской земли Игоря в 1185 году.
В 1184 году объединенными усилиями русских князей под предводительством киевского князя Святослава половцы были разбиты и опасность, казалось бы, надолго отступила от Русской земли.
Однако князь Игорь не мог участвовать в этом победоносном походе: поход начался весной, и гололедица помешала его конному войску прибыть вовремя. Игорь тяжело переживал эту неудачу; ему не удалось доказать преданность союзу русских князей против половцев. Его планы простирались очень далеко: он надеялся, видимо, отвоевать у половцев утраченную Тмутаракань.
Смелость, чувство чести столкнулись в характере Игоря с его недальновидностью, любовь к Родине — с отсутствием ясного представления о необходимости единения, совместной борьбы. Игорь в походе действовал с исключительной отвагой, но не смог отказаться от стремления к личной славе, и это привело его к поражению, которого еще не знали русские. Впервые за всю историю борьбы с половцами русские князья — Игорь и его брат Всеволод — оказались в плену. Впервые русское войско потерпело такое страшное поражение.
Я лічу, што Васіль Быкаў — вельмі шчыры і навіты беларускі пісьменнік. Яго творы адлюстроўва-юць прыгожасць і магутнасць нашай роднай мовы. Гэтаму пісьменніку давялося зведаць усе жахі Вялі-кай Айчыннай вайны. Васіль Быкаў змагаўся супраць фашыстаў, быў двойчы паранены, ляжаў у шпіталях. Ён бачыў, як паміраюць людзі. Васіль Быкаў піша пра вайну, паказвае яе такой, якой яна была на самай спра-ве: жорсткай, бязлітаснай. Яго творы перакладзены больш чым на пяцьдзесят моў свету. У 1982 годзе пабачыла свет аповесць «Знак бяды». Галоўнымі героямі сталі Сцепаніда і Пятрок Багацькі. Я лічу, што яны тыповыя прадстаўнікі таго часу. Іх лёс закранула рэвалюцыя, калектывізацыя, вайна. Усё жыццё героі працавалі, але так і не пабудавалі свайго шчасця. Сцепаніда і Пятрок на пражыццё зарабляюць потам і крывёй. Калі яны былі маладыя, то марылі мець сваю зямлю. Пасля рэвалюцыі ім дастаецца не-вялікі надзел. Раней гэта зямля належала пану Яхі-моўскаму. I Сцепанідзе неяк няёмка браць тое, што належала другому, бо «на чужым і дармовым шчасця не будзе». Сумленне не дае Петраку і Сцепанідзе спа-кою. Яны працуюць ад ранку да позняга вечара, але лёс не мае літасці. Сцепаніда і Пятрок маюць розныя характары, на аднолькавыя падзеі яны рэагуюць па-рознаму. Сцепаніда — звычайная беларуская сялянка. Яна вельмі актыўны чалавек. Пасля рэвалюцыі стала чле-нам камітэта беднаты. Сцепаніда прагне ведаў, пава-жае адукаваных людзей, лічыць, што яны дапамага-юць яе вёсцы. Жанчына мае чулае сэрца і душу. Яна заўсёды дапаможа чалавеку ў бядзе. Калі раскулач-валі Лявона Багацьку, Сцепаніда збірала подпісы ў яго абарону, паслала мужа ў Мінск да Чарвякова, каб той дапамог. Але старшыня ЦВК Беларусі памёр. Яна выступае супраць насілля. Калі пачалася вайна, Сце-паніда адразу вырашыла змагацца з фашыстамі і па-ліцаямі. Яна не вельмі здзівілася, калі даведалася, што некаторыя з яе аднавяскоўцаў перайшлі на бок нем-цаў. Сцепаніда крадзе ў фашыстаў вінтоўку, не дае ім малака. Хаця яе могуць забіць, яна чым можа пера-шкаджае ворагу. У адрозненне ад сваёй жонкі, Пятрок — ціхі і на-божны чалавек. Ён ніколі не зробіць дрэннага друго-му. У час вайны Пятрок спрабуе прыстасавацца да немцаў і паліцаяў. Ён гоніць самагон для сваіх «адна-вяскоўцаў», дагаджае фашыстам. Не, Пятрок не сўп-рацоўнічае з ворагам, гэта не здрада Радзіме. Ён хоча выжыць. Але ў выніку герой не вытрымаў. Ён гаво-рыць паліцаям усё, што думае пра іх. Хоць Пятрок слабахарактарны, але ў апошнюю хвіліну знаходзіць у сабе сілы выказаць свае пачуцці, крыўду, гонар. На прыкладзе жыцця Петрака і Сцепаніды Васіль Быкаў адлюстраваў лёс цэлага пакалення беларусаў. Кожны чацвёрты беларус загінуў у час Вялікай Айчын-най вайны... Шмат было гераічнага... Але ў сваёй апо-весці пісьменнік паказаў нам звычайных сялян без зброі ў руках.