Какова главная мысль стихотворения в прозе "нищий", его художественная идея? ! напишите понятно, и не ! огромное (заранее) !

В стихотворении “Нищий” речь идет о дряхлом, убогом старике, просящем милостыню. Автор дает этому герою очень выразительную портретную характеристику: “воспаленные, слезливые глаза”, “посинелые губы”, “шершавые лохмотья”, “нечистые раны”. Глаголы “стонал”, “мычал”, “вздрагивал” дополняют тягостную картину. Тургенев нашел невероятно точную и меткую метонимическую конструкцию — старика “безобразно обглодала бедность”.
Далее рассказчик (стихотворение написано от первого лица) говорит о том, что не найдя ничего у себя в карманах, он просто протянул руку и крепко ладонь старика. Это не просто ярко нарисованная художником драматическая картина из жизни. Стихотворение имеет глубокий подтекст. Нищий — это не только тот, кто не имеет материальных благ. Нищим, несчастным, бедным может быть человек с полными карманами, но пустой душой. Поэтому вначале, когда герой хотел механически подать милостыню, автор называет старика “несчастным существом”. Но потом, остановившись и задумавшись, он говорит, что это его “брат”.

У царя родилась дочь. А мать ее умерла. Царь снова женился. Новая жена его все время беседовала с волшебным зеркалом, которое уверяло, что она самая красивая. Дочь царя выросла и мачеха узнала от зеркала, что теперь дочь царя самая красивая. Она разозлилась и приказала отвести царевну в лес и там привязать. Но служанка ее и не привязала. Царевна нашла дом, прибралась там, сготовила обед и уснула. Пришли семь братьев и приняли ее, как сестру. Царевна некоторое время жила с ними, потом мачеха вновь узнала от зеркала, что она жива, пришла, обернувшись нищенкой и дала ей яблоко. Царевна съела яблоко и умерла. Братья положили ее в хрустальный гроб в пещере. Жених ее, королевич Елисей долго искал, обращаясь к солнцу, месяцу и ветру. Наконец, нашел, поцеловал, царевна ожила. Мачеха от злости умерла, а царевна вышла замуж за королевича.

У апавяданні В. Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну». Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці.

Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку». Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.

З усіх дзяцей мне падабаецца Сцяпан. Толькі ён зразумеў сваю памылку і вярнуўся да маці. Ён не прымае жорсткасці і абыякавасці іншых дзяцей. Яму сорамна перад бацькам, што не спраўдзіў яго надзеі і з'ехаў у горад. Сцяпан — адзіны чалавек, якога і можна назваць сапраўдным сынам, а астатнія дзеці ўжо «страцілі святое штосьці», «ачарсцвелі душою».