Сөздің пірі Сүйенбай эссе​

«Менің пірім – Сүйінбай, Сөз сөйлемен сы­йынбай!», – деген Жамбылдың өмірлік кредосы қазақ оқырманына өсиет сияқты естілетіні қалай? Жәкемнің өнерді өнеге қып, ал сол өнерді жасаушы ұлы өнерпазды пір тұтуы – сөздің құдіретіне бас июі емес пе? Себебі, сөзді сөз ететін де, бөз ететін де адам. Ал ақындар үшін қисынын тапса, сөздің алмайтын асуы, айтпайтын сыры, шақпайтын мұңы жоқ. Өмірдің барлық құбылыстарын көкейге түйіп, содан ғибратты кесте тоқып, халықтың өз сөзін өзіне өлең етіп айтып берген адамды біз ақын деп танимыз. Қас талантқа өмірдің өрі мен ылдиы болған емес. Олар қайда салса да кіреуке бұзған жебедей жанды жерді дәл тауып, қадалмақ серт. Ақынның әділетсіздік пен жауыздыққа сілтейтін алдаспаны да, жақсылық пен ізгілікті құйқылжыта жырлайтын ақ тілек аспабы да әлмисақтан, тек қана сөз болған. Рас, сөзді керек кезінде жұмыр қылыштай сілтеп, әуезді әуенін нақыштай білген майталман ақындар қазақ даласында аз емес. Ақындар көп ретте қарым-қатынас құралы боп жүретін сөзді ырғақ пен ұйқасқа айналдырып, мазмұнына терең сыр мен сымбатты, тағылым тарихты, жинақтап айтсақ, жалпы өмірді сыйдырып жібергенін көргенде, оларды сөздің пірі демеуге лажың жоқ. Сондықтан, Сүйінбайды сөздің пірі деп отырғанымыздың мәні осында.