Что сказал бы георгий васильевич свиридов?

Суырыпсалмалық - белгілі бір тақырыпқа колма-қол өлең шығарушылық өнер. Суырыпсалмалық дәстүрін ұстану бізде айтыс өлеңдеріне байланысты туып өркен жайған. Ақын болып танылу айтыспен егіз, екеуі қатар дамыған, бірінсіз бірі жоқ. Бұл халқымыздың тұрақты ба мектебі жоқ көшпелі өміріне сәйкес орнығып қалыптасқан. Қалыпты театры болмаған елде Суырыпсалмалық айтыс ақындарының бас қосып, шаршы топ алдында сөз бәсекесіне, өлең жарысына түсуі көпшіліктің театр іспеттес көңіл көтерер сауығына, тамашасына айналған. Мұның небір тамаша үлгілері: тапқырлық пен аталы сөздің кисыны мол керкемдіктің ғажайып түрлері осы Суырыпсалмалық өлеңдерден ұшырасады. Суырыпсалмалық өнердің биік шыңы айтыс қарақалпақ, қырғыз елдерінде де сақталган, алайда бұл өнер бізде өзінің шыркау шегіне жеткен. Бұған дәлел ретінде "Біржан мен Сара", "Әсет пен Ырысжан", "Молда Мцса мен Манат қыз", т.б. айтыстарын айта аламыз. Бұларда халықтық этикасы мен эстетикалық талап талғамдары да кең көрініс тапқан.[1]

Этюдам Шопена, без которых не обходится практически ни один международный фортепианный конкурс, предшествовала длительная история этого жанра, связанная с развитием инструментального исполнительства.

В своем первоначальном, прикладном значении, этюд не претендовал на особую художественную ценность, будучи пьесой инструктивно-тренировочного характера. Созданная для развития исполнительской техники, такая пьеса ставила конкретные исполнительские задачи.

В XIX веке в связи с освоением сравнительно молодой фортепианной техники (со времени выступлений Моцарта – одного из первых, кто музицировал не только на клавесине, но и на фортепиано менее полувека) жанр фортепианного этюда был широко востребован. В год, когда была создана вторая тетрадь шопеновских этюдов, Шуман писал: «У многих обучающихся поникли бы крылья, если бы они увидели всю массу накопившихся до настоящего времени этюдных сочинений». Это были этюды Клементи, Черни, Крамера, Гуммеля, Риса, Кесслера, Мошелеса, Калькбреннера и многих других концертирующих пианистов–виртуозов XIX века.