Плывущими - причастие образовано от глагола плыть + суффикс ющ н.ф - плывущий действительное причастие настоящее время полное несовершенный вид множественное число подгоняемые - причастие образовано от глагола подгонять + суффикс ем н.ф - подгоняемый страдательное причастие настоящее время полное несовершенный вид множественное число выпавшие - причастие образовано от глагола выпасть + суффикс вш н.ф - выпавший действительное причастие прошедшее время полное совершенный вид множественное число в контексте, возможно, все причастия будут определениями
mvv-155
08.09.2021
Водин из самых простых дней я проводил в классе но вы поняли что это был невыходной. был урок технологии учительница сидела и не обращала что мы разговаривал потом в наш класс ворвался стул и сказал- спрятаться за мной гонится зауч.мы все понимали зауч если увидел ученика то ему не остаться без наказания.но мы хором сказали-а ты волшебный или что? он сказал -нету времени.мне пришла идея и я сказал-дай я сяду на тебя,а он-нету другого выбора. но услышив шаги он прямо без слов залез под меня и отталкнул стул в конец класса.зауч без стука вошел и сказал вы не видели волшебный мы покачали головой и заучивания ушел не закрыв дверь.после этого он выскочил из под меня и я упал он сказал-извини ,и за всё. и ушел закрыв дверь.
Александровна1742
08.09.2021
Лёг у лесе белы снег. і па снезе нехта бег. адмысловыя сляды прывялі мяне сюды. бачу, недалёка гойсае сарока. – добры дзень, – кажу куме, – падкажы, на ласку, мне, хто хадзіў каля хваінаў і глыбокі след пакінуў? і кума за разам раз стракатала мне ў адказ: – я тут днюю і начую, я ўсё бачу, я ўсё чую. дзед мароз, чырвоны нос, падарункі дзеткам нёс. ён спяшаўся, як штогод, каб паспець на новы год! уладзімір мацвеенка *** весялушка-сакатушка нашаптала мне на вушка, што прыехаў чарадзей весяліць усіх дзяцей. з новым ён віншуе, падаруначкі даруе. падарункаў цэлы воз! хто ён, дзеткі? – дзед мароз! галіна дашкевіч люты холад люты холад. сцюжа кружыць. лёд скаваў раку і лужы. першай шэранню сняжынкі беляць хаты і сцяжынкі. трубіць вецер над зямлёю: з надыходзячай зімою! леанід пранчак завіруха звонка свішча, вые глуха цёмнай ноччу завіруха. анідзе няма ёй месца. то галосіць, то смяецца. а як стоміцца, прысядзе снежнай гурбаю у садзе. леанід пранчак на каляды барада, кажух стары, ускудлачаны парык, накладны чырвоны нос: мой дзядуля – дзед мароз. кій лазовы у руках, мех пудовы на плячах. з хаты ў хату туп-туп-туп. дзед вясёлы тут як тут. на каляды ён штогод водзіць з намі карагод. падарункі дзетвары дорыць добры дзед стары. раз у годзе – усур’ёз – мой дзядуля – дзед мароз. а мінецца новы год, – ён – звычайны дзед хвядот. леанід пранчак тры сыны у зімы тры сыны: снежань, студзень, люты. як адзін – усе яны у ільды закуты. снежань снежыць – вецер смешыць. студзень студзіць – сцюжы будзіць. люты вые і лютуе – ад вясны снягі вартуе. леанід пранчак верабей на дварэ трашчыць мароз. верабей на сцюжы змёрз. натапыраны сядзіць: хоча есці, хоча піць. верабейка, верабей, да мяне ляці смялей! я прынёс табе сырок. падсілкуйся, скакунок. леанід пранчак снег снег з нябёсаў закружыў, белы свет зацерушыў. белы ганак, белы двор, белы вецер, белы бор. белы вечар, белы змрок, белы юлін кажушок. леанід пранчак з горкі спрытна з санкамі на горку ускараскаўся рыгорка. горка снежна-ледзяная на зімовым сонцы ззяе. баязлівец не рашыцца з горкі ўхабістай спусціцца. сеў у саначкі рыгорка, паляцеў з высокай горкі па калдобах праз дзядзінец. наш рыгор – не баязлівец! леанід пранчак снегавік лепім мы снегавіка – цуда-юда – дзівака. у яго не рукі – палкі. вочы – вугалю кавалкі. морква – нос, а галава – гурба снегу і трава. на узгорку, на прыпёку ён не мерзне, голы. страшны зблізку, а здалёку – добры і вясёлы! леанід пранчак белячок – зайчык, зайчык-белячок, дзе бяліў свой кажушок? з шэрага на белы, фарбаю ці мелам? – я нідзе не фарбаваўся аніякім мелам, проста ў снезе паваляўся і зрабіўся белым. леанід пранчак рукавічка дзве малыя рукавічкі – дзве маленькія сястрычкі. у двары вялікім недзе я адну згубіў у снезе. а яна – зусім малая. дзе шукаць яе – не знаю… шчабятлівая сінічка мне прынесла рукавічку. – вось, трымай, – твая , – мне сінічка з дрэва кажа. дзякуй, любая сінічка. прывітанне, рукавічка! леанід пранчак валёнкі у алёнкі, у алёнкі незвычайныя валёнкі. і алёнка – скок-паскок – крочыць з мамай у садок. ранак сонечны і звонкі. рып-рып-рып, – пяюць валёнкі. ледзяшы блішчаць са стрэх. рып-рып-рып, – спявае снег. леанід пранчак разгулялася завея перад самым новым , за якога за паўдня, разгулялася завея – снегападу нераўня. па усёй па беларусі несуцешлівы прагноз: моцны вецер, завіруха, галалёдзіца, мароз. не на жарт усхвалявала нас такая навіна. снег са сцежак і дарожак мы і дацямна. завіхаліся старанна, працавалі усур’ёз, каб да нас на святкаванне не спазніўся дзед мароз! леанід пранчак адмарозіў лапкі коцік басаногі па сняжку гуляў, адмарозіў лапкі і заплакаў: – мяў… што за дзіва гэта? трэба бегчы ў дом: снег такі халодны, а пячэ агнём… іван муравейка я незнаю какие сказки бываю я только стихи напиласа