Как правильно на беларуском языке написать: 1.семнаццаць или сямнаццаць 2. шэсцьдзясят или шэсцьдзесят ,

1) с ямнаццаць 2)  шэсцьдзесят

Гэта было даўно-даў можа, мільён гадоў назад. дакладна сказаць нельга, але прыблізна навука ведае, калі і як гэта было. ёсць сведкі з таго часу: розныя знакі, рэчы, расліны, косці, каменні, нават самыя пласты зямлі, якія досыць праўдзіва могуць расказаць цікавыя гісторыі з таго часу. трэба толькі навучыцца іх 3 такіх помнікаў і склалася гісторыя, аб якой тут гаворыцца. у тыя часы наша еўропа мела зусім не такі выгляд, як цяпер. мора займала ўсю сучасную паўднёвую еўропу і даходзіла да альпаў, а ў нас — да нізоўяў дняпра і волгі. каўказекія, крымскія горы, альпы, апеніны тады толькі што пачыналі падымацца ад зямлі. усюды дзейнічалі вулканы, нават у такіх месцах, дзе цяпер аб гэтым ніхто і не думае, напрыклад, у сучаснай германіі, іі. казбек, эльбрус выкідалі агонь, попел, лаву. паступова, павольна, на працягу соцень тысяч гадоў еўропа прымала той выгляд, які мае ў нашы дні. i клімат быў іншы, значна цяплейшы, напрыклад, як цяпер у паўночнай афрыцы. адпаведна гэтаму і расліннасць была больш разна стайная і бага тая. фігавыя і лаўравыя дрэвы раслі разам з хваёвымі. разам з дубам, клёнам і вязам падымаліся пальмы, а нашы бярозы і вербы стаялі побач з міртамі, магноліямі і алеандрамі. уся гэтая расліннасць складала велізарныя лясы, якія займалі большую частку еўропы. насельнікамі гэтых лясоў былі ўсялякія звяры, з якіх адна частка дайшла да нашага часу бадай што такімі самымі, як былі, другая частка значна змянілася, а трэцяя зусім знікла, і іх цяпер называюць «дапатопнымі».  былі і стэпавыя прасторы, дзе вольна бегалі стэпавыя звяры. нідзе толькі не відаць было слядоў чалавека. ніводнага чалавечага жьглля не было ва ўсёй краіне. аніводнага чалавечага слова не чулася на ўсёй прасторы. аніводнага паляўнічага не сустракалі звяры на сваёй дарозе. гэта. было сапраўднае «царства звяроў». яны былі гаспадарамі ўсяе зямлі але вось на адной палянцы з'явіўся гурток нейкіх стварэнняў, якія ішлі на дзвюх нагах. можа, гэта і ёсць людзі? не, здаецца, гэта малпы, бо ўсё цела іх пакрыта поўсцю. галава доўгая, выцягнутая спераду назад, а зверху нібы прыплюснутая. ілба бадай зусім няма, а які ёсць, дык не разбярэш, дзе ён пачынаецца. падбародак ледзь вызначаецца, а вялізныя сківіцы высунуліся наперад, як і ў кожнага добрага звера. рост іх быў невялікі, плечы шырокія, а рукі занадта доўгія. ногі ж, наадварот, вельмі кароткія. адным словам, зусім не такі выгляд, як у нас з вамі. але з другога боку, калі добра прыгледзецца, то і ад малпаў яны значна адрозніваліся. перш за ўсё, яны ўвесь час хадзілі і стаялі толькі на дзвюх нагах і хадзілі цвёрда, амаль што прама, абапіраючыся на зямлю ўсёй падэшвай.

Тема сочинения моя подруга елена. у меня есть верная подруга с красивым именем елена. она невысокая на рост, кареглазая, чернобровая. на белом лице едва заметные веснушки. большие карие глаза обрамлены длинными пушистыми ресницами. из уст никогда не сходит веселая улыбка. когда она смеется, ее немного курносенький нос смешно сморщивается. она опрятная: платьице на ней выглажено, в портфеле всегда все аккуратно составлено. елена - искренняя подруга. между нами никогда нет секретов. вдвоем мы читаем книжки, ходим в библиотеку, готовим . когда я болею, она всегда приходит ко мне после уроков, рассказывает о школе, о своих приключениях. но интереснейшее она рассказывает о новых прочитанных книжках. тогда в ее глазах вспыхивает какой-либо странный огонек. и хочется слушать ее, слушать без конца. елена не сторонится работы и, только что придет домой со школы, сразу прибирает в комнате. я люблю свою подругу за ее чуткость, доброжелательность, душевную чистоту.