Дыялог з няпоуными сказами у гутарковым стыли

А: прыветанне! b: прыветанне. а: як у вас справы? b: добра, а вы як?   а: так сама як i вы. вось толькi прыхварэу трохi. b: што рабiць, усе людзi хварэюць. вось як, та-так. : )так сама дабавiць трэба iмена i прозвiшча.

палясоўшчык тарас за сваю верную службу быў у ласцы ў пана. з ранку да вечара ён прападаў у лесе.

аднойчы, палюючы на цецерукоў сутыкнуўся з мядзведзем. стрэльба яго не спрацавала, давялося тарасу ратавацца ўцёкамі. паслізнуўся ён і зваліўся ў яму, трапіў у нейкае незнаёмае месца:

там прыгожа! як быццам хто намаляваў! чырвоны краскі, мак і

хлопчык з лукам і стрэламі, які «ці то прыйшоў, ці прыляцеў», патлумачыў палясоўшчыку, што дарога вядзе з таго свету на парнас.

прайшоўшы вёрст дзесяць, тарас убачыў тару, а пад ёй шмат людзей з паперамі і кнігамі і — «ўсе паны». штурхаючыся, спрачаючыся, яны лезлі на гару. адзін з іх патрабаваў, каб яго прапусцілі, інакш у газеце «аблае на ўвесь свет, як гогаля ў запрошлым леце». паўз тараса «як птушкі праляцелі» пушкін, лермантаў, жукоўскі і гогаль.

палясоўшчык узлез на гару і ўбачыў новы будынак, абнесены яловай агароджай. на двары хадзіла ўсякая жыўнасць. у хаце багі займаліся хто чым: няптун ладзіў сеці, сатурн падплятаў лапці, марс з геркулесам на пацеху старому зеўсу біліся, амур жартаваў з дзеўкамі. зеўс, варухнуўшыся на печы нагадаў пра абед.

багі паселі ўкруг стала,i стравы смачны з печы гебанасіць да столу пачала.

пасля добрага абеду багі пайшлі ў скокі. калі дудар зайграў знаёмую мелодыю, тарас не вытрымаў «і ад парога, што ёсць духу, скакаць на хату паляцеў». аж здзівіліся багі яго ўмельству. пасля зацікавіліся, хто ён і адкуль. палясоўшчык расказаў, як трапіў на парнас, і пачаў прасіцца ў. па загаду зеўса тараса накармілі, а потым зефіры на крыллях перанеслі яго ў родны лес.

пасля гэтага здарэння «тарас ужо не ходзіць так дужа рана па лясах».

Аповесць «жураўліны крык» в. быкаў напісаў у 1959 годзе. гэта аповесць пра вайну. быкаву заўсёды важна, каб чытач адчуў па магчымасці ўсё, што перажывалі салдаты і камандзіры ў чаканні блізкага бою, перад тварам смерці. шэсць чалавек пакінуты прыкрываць адступленне батальёна на пераездзе ў першыя, самыя трывожныя дні і гадзіны вайны. яны засталіся па загаду і абавязку, хоць кожная жылка трымціць. кожны з байцоў па-свойму перажывае экстрэмальныя ўмовы. героі трымаюцца па-рознаму. аўсееў прывык разважаць, рэвізаваць і знаходзіць самае правільнае з усіх магчымых рашэнняў. такую звычку ён набыў даўно, яшчэ ў школе. за год да вайны аўсееў стаў курсантам ваеннага вучылішча. але з першых дзён яму там не . праўда, тыя нягоды хутка скончыліся. калі пачалася вайна, яго ў ліку вялікай групы курсантаў адклікалі з вучылішча і з маршавай ротай накіравалі на фронт. аўсееў спачатку ажно ўзрадаваўся, але ў першым баі яго аглушыла страляніна, асляпіла страхам блізкае смерці, апаліла болем няўдачы і разгрому. дагэтуль яму так-сяк шанцавала, але, здаецца, прыйшоў канец яго ўдачам. аўсееў вельмі непакоіўся за заўтрашні дзень, чула яго сэрца — будзе непапраўнае ліха, і ўсё думалася, што зрабіць, каб як абмінуць пагібель. глечык — нясмелы і маўклівы хлопец, зважлівы да старэйшых. ён ніколі не адкрываў сваіх пакутаў, усё слухаў другіх, думаючы, што яго гора — не гора. праўда, ад таго не было лягчэй, і ўсё чарнела ўнутры ад непазбыўнага болю мінулага. ён не хацеў дараваць сваёй маці. пасля таго, як бацьку забіла токам, яна на нейкае свята запрасіла да іх у госці аднаго чалавека. глечыку гэта не . праз нейкі час маці выйшла замуж. але пачалася вайна, і маці з настачкай зноў засталіся адны. хлопец разумеў, што трэба ратаваць сям’ю ад той навалы, якая няспынна кацілася на ўсход, але былая крыўда не давала яшчэ забыцца на яе. свіст — вясёлы і добры чалавек, які можа ўзняць) настрой. да вайны ён сядзеў у турме, а потым добра ахвотнікам пайшоў у чырвоную армію. свіст не быў злапамятны, як пшанічны. карпенка паходзіў з простага люду. вялікая айчынная вайна была не першай у яго жыцці. ранейі прыйшлося ваяваць з фінамі. героі быкава розныя, але смерць аб'яднала іх усіх. адзін за адным гінуць і вучоны-інтэлігент фішар, і здаравяка карпенка, і бесклапотны свіст. забілі нават тых, шго спрабавалі абхітрыць і таварышаў, і самую смерць — аўсеева і пшанічнага. самым апошнім загінуў глечык. васіль быкаў імкнуўся, каб чытачы ярка ўявілі трагізм ваенных падзей, сведкам якіх ён быў, адчулі боль стратаў, бязлітаснасць і тугу смерці.