Сочинение на языке о памятниках беларуси.

беларусь  — гэта вялікі цэнтр культуры са шматвяковай гісторыяй. тут шмат помнікаў, і кожны мае сваю гісторыю і займае значнае месца ў культуры беларусі. амаль у кожным горадзе ёсць помнікі янку купалу, якубу коласу і іншым дзеячам культуры. усе яны створаны па-майстэрску і з вялікай увагай да сваей працы. гледзячы на помнік якому-небудзь дзеячу, адразу ўяуляешь сабе яго выгляд, яго твар. гэта вельмі важна для гісторыі і для маленькага пакалення, якое толькі пачало знаёміцца з багатай культурай беларускага народу.

"Сапраўдны сябар"

Сябры, напэўна, самае дарагое ў жыцці чалавека. Сябар прыйдзе на дапамогу ў любой сітуацыі, падзеліцца радасцю і смуткам, захавае ўсе даручаныя яму сакрэты. Хвіліны шчасця чалавек перажывае з блізкімі людзьмі, бо нават святы побач з імі становяцца вясёлымі і яркімі, а дрэннае не ўспрымаецца так рэзка. Добра, што ў маім жыцці ёсць сябры! Таму я не губляюся, калі трэба напісаць твор на тэму "Сапраўдны сябар". Я дакладна ведаю, як гэта напісаць.

Немагчыма выбраць сябра проста так. Збліжацца з чалавекам можна гадамі, паступова, маючы зносіны ў двары ці ў школе. Ёсць агульныя інтарэсы, якія, як вядома, аб’ядноўваюць людзей яшчэ больш. Так, большасць знаходзіць сяброў у клубах або спартыўных секцыях.

Калі вы сустракаецеся, аднойчы становіцца ясна, што гэты чалавек вам сапраўды блізкі, што думкі і ўчынкі ў вас падобныя. Ніхто не разумее вас так, як яна, вы можаце пагаварыць з ёй на розныя тэмы. Нездарма кажуць, што сапраўдныя сябры - гэта роднасныя душы.

Я хачу ўвесь час бачыць сваіх сяброў. Але не заўсёды ёсць магчымасць быць побач з сябрам. Вы можаце мець зносіны з людзьмі з розных гарадоў, нават краін. Не сустракаючыся месяцамі, адчуванне, што чалавек табе дарагі, нікуды не дзенецца, наадварот, становіцца ярчэй і вастрэй.

У свеце камп'ютэрных тэхналогій з'явілася паняцце "віртуальны сябар". Гэта чалавек, з якім вы пазнаёміліся, і вы размаўляеце толькі ў Інтэрнэце, не бачачы яе. Вельмі часта людзі не сустракаюцца ў рэальным жыцці. Але гэта не перашкаджае ім гаварыць і думаць аднолькава. У мяне няма віртуальных сяброў, але калі яны ёсць, я буду рады. Хоць я буду працягваць верыць, што жывое зносіны і цеплыня абдымкаў нічым не зменяць.

(Выбачайце, калі ёсць памылкі)

Мастацкі стыль абслугоўвае духоўную сферу жыцця грамадства. Гэтастыль мастацкіх твораў розных жанраў: апавяданняў, аповесцей, раманаў, вершаў, паэм, п'есі інш.

У сістэме функцыянальных стыляў мастацкі займае асобае месца. Яго, у адрозненне ад іншых стыляў, немагчыма суаднесці з пэўнай разнавіднасцю літаратурнай мовы. У межах мастацкага стылю могуць узаемадзейнічаць у большай ці меншай ступені элементы ці нават цэлыя фрагменты розных функцыянальных стыляў. Аднак гэта не «змешванне» стыляў, таму што ўжыванне моўных сродкаў у мастацкім тэксце абумоўлена задумай аўтара і зместам твора, г. зн. стылістычна абгрунтавана.

Асноўнай формай рэалізацыі мастацкага стылю з"яўляецца пісьмовае маўленне. Але праяўляецца ён і ў вуснай форме. Драматургія, напрыклад, цалкам разлічана на вуснае выказванне.

Галоўная асаблівасць стылю мастацкай літаратуры — адзінства, узаемадзеянне камунікатыўнай і эстэтычнай функцый. У мове мастацкага твора слова не толькі перадае пэўны змест, але і, з'яўляючыся сродкам фарміравання мастацкіх вобразаў, уздзейнічае на думкі і пачуцці чытача, робіць яго як бы саўдзельнікам тых падзей, пра якія расказвае аўтар.

Мова мастацкай літаратуры мае дзве разнавіднасці — празаічнае маўленне і паэтычнае маўленне.

Проза — гэта свабоднае, натуральна арганізаванае маўленне чалавека. Яно характэрна ў асноўным для эпічных і драматычных твораў: рамана, аповесці, апавядання, драмы, камедыі і інш. Галоўная асаблівасць паэтычнага маўлення — яго асобая рытмічная арганізацыя. Сярод гукавых паўтораў найбольш выдзяляецца рыфма. Рыфма ўплывае на музычнае гучанне верша.

Мове мастацкай літаратуры ўласцівы эмацыянальнасць, экспрэсіўнасць, вобразнасць. Гэтыя якасці дасягаюцца шырокім выкарыстаннем вобразна-выяўленчых сродкаў, сінонімаў, розных стылёвых пластоў лексікі.

Мове мастацкай літаратуры ўласціва стылістычная незамкнутасць, здольнасць убіраць у сябе розныя лексічныя, марфалагічныя, сінтаксічныя сродкі ў адпаведнасці са спецыфікай твора. У мастацкім творы можна знайсці дыялектныя, тэрміналагічныя адзінкі, устарэлыя словы, неалагізмы, жарганізмы і нават вульгарызмы.

Пісьменнікі выкарыстоўваюць дыялектызмы як сродак характарыстыкі персанажаў, сродак стварэння мясцовага каларыту.

Спецыяльная лексіка звычайна ўводзіцца для характарыстыкі герояў, пэўнага прафесійнага асяроддзя.

У стылі мастацкай літаратуры, як ні ў якім іншым, асабліва выразна выяўляецца індывідуальнасць аўтара.