Разбор слово по составу сняжок на беларуском языке

Сняж корень и ок суффикс основа  всё слово окончание нулевое

сучаснае жыццё цяжка ўявіць без камп'ютарных тэхналогіяў. у наш час інтэрнет – самы зручны спосаб здабываць інфармацыю. “хто валодае інфармацыяй, той валодае светам”, - казаў уінстан чэрчыль. па хуткасці, з якой інфармацыя распаўсюджваецца праз сусветнае сеціва, не могуць паспрачацца ніякія папяровыя носьбіты. у інтэрнеце можна чытаць, а можна бавіць час таксама за размовамі з рэальнымі і віртуальнымі сябрамі, гуляць у гульні і глядзець фільмы. тэлебачанне, галоўная забава 20-га веку, таксама зараз можна глядзець праз інтэрнет. што ж адбываецца з кнігай? няўжо тэхналогіі выціснуць іх канчаткова і чытанне кніг хутка стане архаічнай забаўкай?

мне падаецца, што гэта не так. па-першае, у сучасных тэхналогіяў ёсць вельмі значнае абмежаванне – залежнасць ад электрычнасці. камп’ютары, тэлеманіторы, як і любыя гаджэты, здольныя выконваць сваю функцыю, толькі калі паблізу ёсць электрычнасць і сувязь. калі раптам па нейкай прычыне здарыцца нечаканае, і электрычнасць знікне на нейкі час, - на гэты ж час нашыя тэхналогіі будуць толькі ні на што непрыдатнай гарой жалеза. ніякай інфармацыі з іх здабыць не атрымаецца. ні навінаў, ні забавак, ні фільмаў. кніга ж не залежыць ад дротаў. папера – надзейны носьбіт, дасяжны ў любым месцы, у любы час. багацце чалавечай думкі, выкладзенае на паперы, мае большы шанец захавацца, чым набраны ў камп’ютары тэкст. “кожная карціна, ўзятая ў галерэю, як і кожная кніга, якая трапіла ў бібліятэку, служаць вялікай справе – накаплення ў краіне багацця”, - казаў а.п.чэхаў.

па-другое, я лічу, што пакуль што няма тэхналогіі, якая б магла даставіць чалавеку такое ж эстэтычнае задавальненне, як тое, што атрымліваеш, трымаючы ў руках новую кнігу. пагартаць старонкі, адчуць водар паперы, утульна прысесці ў крэсла. уяўляць герояў так, як іх  бачыш толькі ты. гэтай магчымасці пазбаўленыя мы, калі глядзім нешта па тэлевізары або ў інтэрнеце. таму я лічу, што кніга не толькі патрэбна ў наш тэхналагічны век, але яна застаецца непараўнальнай і незаменнай.

 

Мне вельмі хацелася паглядзець душэўны фільм пра праўдзівую жыццёвую гісторыю. стамілася ад спецэфектаў і гламурных камедый. дадзены фільм паглядзела па рэкамендацыі сяброў. сцэнарый для гэтай кінастужкі быў напісаны па рэальнай гісторыі, якая адбылася ў 20-х гадах у японіі, дзе адзін сабака, пасля раптоўнай смерці свайго гаспадара, чакаў яго на вакзале кожны вечар на працягу 9 гадоў. з першых хвілін фільм захапляе пранікнёнай гульнёй галоўнага героя, ролю якога выконвае рычард гір. мне не падалося, дадзены акцёр рэальна палюбіў хатико. столькі любові і пяшчоты было ў яго вачах. безумоўна, усе сабакі, якія гулялі галоўную сабачую ролю былі таксама вельмі таленавітыя. мяне ўразіла іх пранікнёная гульня на поўнай самааддачы. цікава, колькі часу спатрэбілася рычарду гиру, каб так прыручыць сабаку. я шмат чаго вынесла для сябе пасля прагляду гэтай драмы. як можна пражыць жыццё. можна стаць вядомым, але не пакінуць шчаслівым ні аднаго чалавека побач з сабой. можна стаць вельмі багатым і паспяховым, але ў канцы зямнога шляху страціць сэнс у самога жыцця. ёсць і іншы шлях. можна стаць проста звычайным чалавекам. вучыцца рупліва, працаваць натхнёна, знайсці каханага чалавека, стварыць моцную сям"ю, выгадаваць шчаслівых дзяцей і ставіцца да навакольных людзей так, як ты б хацеў, каб яны ставіліся да цябе. тады ты пражывеш жыццё паўнавартаснае і насычанае. памрэш хутка і без болю шчаслівым чалавекам, як быццам цябе проста выключылі і забралі ў іншы свет для мадэрнізацыі і новага жыцця. цябе будуць памятаць і шанаваць, хай толькі родныя людзі і сябры, затое аддадзена і назаўжды. менавіта такое жыццё і пражыў галоўны герой. як мне падалося, менавіта таму яго і палюбіў так аддадзена хатико і аддаў яму ўсё жыццё да апошняй кроплі, у падзяку за выхаванне, цярпенне і любоў.