Фанетычны разбор слова паездку быстрее плз

п(п)-согласны,глухой,цвёрды

а(а)-гласны,ненаціскны

е(й-э)гласны,націскны

з(с)согласны,глухой,цвёрды

д(т)согласны,глухой,цвёрды

к(к)согласны,глухой,цвёрды

а(а)гласны,ненаціскны

1. неба было яснае, чыстае, сонца свяцила ярка, але у лесе не адчувалася той гарачыни, якая стаяла днём. 2. юля азирнулася: ад горада яна адышлася не так и далёка. 3. усё: и маукливыя прыбраныя узгорки, и пыл, што за цэлы дзень назбирауся у паветры, и сырасть, што нацягнула ад прырэчнага алешнику, было ужо вераснёвым асенним. 4. у лесе ужо змяркалася: у твары конникау ударыу вильготны вецер далеччу и палёу, звисала смуга - адзнака цяпла и адлиги. 6. праходзиу час, минала лихалецце, и вёска зноу адбудоувалася, пауставала на папялишчах. 7. раптам блиснула маланка- стала видно як удзень.

«паміж пяскоў егіпецкай зямлі» - это санет, но может всёравно пойдёт)  верай у гістарычную перспектыву беларускага нацыянальна-вызваленчага руху і лепшую будучыню народа прасякнуты гэты верш, дзе аўтар паказаў сябе выдатным майстрам санета.  паэт гаворыць пра зярняты, знойдзеныя у адным з магiльнiкаў егiпта. праляжаўшы там некалькi тысячагоддзяў, яны не загiнулi. жыццёвая сіла іх нібы драмала на працягу многіх стагоддзяў. трапіўшы ў вільготную глебу, зярняткі далі багатую рунь. верш уяўляе сабой разгорнутае параўнанне. магiла – сiмвал смерцi, жменя насення – увасабленне вечнасцi жыцця. яна нагадвае паэту лёс беларускага народа. паэт параўноўвае зерне з беларускім , які прыгнечаны, спіць, але і пад прыгнётам захаваў сваю жыццястойкасць. паэт верыць, што духоўныя сілы народа праб'юцца на шырокую дарогу, пераадолеюць на сваім шляху ўсе перашкоды. аўтар сцвярджае ідэю вечнасці, неўміручасці жыцця:   зварушаны, нарэшце, дух народны,  я верую, бясплодна не засне,  а ўперад рынецца, маўляў крыніца,  каторая магутна, гучна мкне,  здалеўшы з глебы на прастор прабіцца.  верш прасякнуты верай ў сiлы народа, у яго будучыню. прыгнечаны на працягу многiх вякоў, беларускі народ выжыў, захаваў сваю сiлу. пад прыгнётам ён захаваў сваю жыццеустойлiвасць. аўтар параўноўвае абуджаны рэвалюцыяй 1905 года беларускі народ з магутнай крынiцай, якая здольная прабiцца кожную хвiлiну на шырокi прастор, пераадольваючы усе перашкоды на сваiм шляху.  кампазіцыя санета «паміж пяскоў егіпецкай зямлі», выкарыстаныя ў ім параўнанні народа з жыватворнай крыніцай, асацыятыўныя сувязі паміж падзеяй, што моцна ўразіла, і загадкавасцю свайго народа, — усё спрыяе выяўленню філасофскай думкі, што духоўнае адраджэнне народа — гэта толькі пытанне часу.