Складаназалежныя сказы з даданай дапаўняльнай часткай

Дапауняльная частка выступае разгорнутым дапауненнем да слова(гэта можа быць дзеяслоу, дзеепрыслоуе, назоунiк), якое паясняе. Дапауняльная часка адказвае на пытаннi ускосных склонау.
Я змалку прывык, каб у кiпенi дзён высока цанiлася праца.
Зараз раскажу вам усё, што пабачыу у той краiне.

Кожны з нас бесперапынна звязаны з тым месцам, дзе нарадзіўся і вырас. І дзе б ён не знаходзіўся яго заўсёды будзе прыцягваць да роднага месцы. У кожнага чалавека ёсць дзве радзімы: маленькая і вялікая. Малая - гэта вёска ці горад, вуліца, дом, дзе ты нарадзіўся. А вялікая - гэта краіна, дзяржава, грамадзянінам якой ты з'яўляешся. Трэба любіць і абараняць сваю радзіму. Я люблю сваю краіну, свой горад і бабулін дом у вёсцы. Бо ў вёсцы прайшло ўсё маё дзяцінства. Вилино - мая родная вёска. Калі я была яшчэ маленькай, я часта хварэла з-за гэтага не хадзіла

у дзіцячы садок, а мама з татам пастаянна былі на працы.

Таму мяне адвозілі да бабулі ў вёску, там я праводзіла вельмі шмат часу. Улетку мы з бабуляй заўсёды садзіліся на ровары і ехалі да мора. На пляжы я бывала кожны дзень. Любіла плаваць і загараць на сонейку. Я ўвесь час бегала басанож, залівалася вадой. Мне падабаўся бабулін дом, ён быў невялікі і вельмі ўтульным. У бабулі па гаспадарцы былі куры, свінкі і козачка. Я вельмі любіла піць казінае малако, бо яно карыснае. Мне ніколі не было сумна ў вёсцы. Бо там у мяне былі сябры, мы ўвесь час будавалі халабуды, гулялі ў розныя гульні. Калі прыходзіў час вяртацца ў горад, мне заўсёды было сумна расставацца з бабуляй і з роднай вёскай. Таму я заўсёды была ў прадчуванні, калі зноў змагу прыехаць сюды і ўбачыць бабушку.С кожным годам мая вёска ўсё больш і больш зменьваецца, расце і добраўпарадкоўваецца. Ёсць прасторная плошча, утульны сквер і парк дзе растуць цудоўныя дрэвы і пярэстыя пахучыя клумбы. Уздоўж тратуарнай дарожкі растуць магутныя, гордыя таполі. Тут няма вялікіх крам, няма салідных офісаў. Ціхія панадворкі дораць заспакаенне і радасць. Дома, пабудаваны прыкладна ў 60-я гады, высяцца ва ўсе свае пяць паверхаў. У вёсачцы заўсёды захоўваецца чысціня. Пару кіламетраў і можна ўбачыць мора. Атрымаць асалоду ад марскім свежым паветрам. Назіраць за парылымі чайкамі ў небе. Вясной, зімой і восенню тут ціха і глуха асабліва ў зімовы перыяд. Аднак улетку сюды прыязджаюць немалая колькасць турыстаў з розных гарадоў і краін, каб атрымаць асалоду ад прыгажосцю пейзажаў і выкупацца ў Чорным моры. Я вельмі люблю сваю вёсачку не толькі за прыгожыя пейзажы, але і за час баўлення там. Мая родная вёска выгадавала мяне, бо тут я пакінула мноства радасных успамінаў. Хоць я цяпер ужо не дзіця і бабулі няма ў жывых, я ўсё роўна працягваю ездзіць у сваю родную вёску.

Объяснение:

Пахне Чабор

Хіба на вечар той можна забыцца?

...Сонца за борам жар-птушкай садзіцца,

Штосьці спявае пяшчотнае бор,

Пахне Чабор,

Пахне Чабор...

Лёгкия кроки на вузкай сцяжынцы.

Дзеўчына ў белай іскрыстая хусцінцы,

Быццам абсыпана промнямі Зор.

Пахне чабор,

Пахне чабор...

Выйсці б на сустрач, стаць і прызнацца.

Вось яно - блізкае, яснае шчасце,

Клікнуць хацелася - голас замёр.

Пахне чабор,

Пахне чабор...

Год адзінаццаць, а можа дванаццаць

Сэрца баліць што не здолеў спаткацца,

Сэрца нязменна хвалюе дакор.

Пахне чабор,

Пахне чабор...

Час той схаваўся за дальняй гарою,

Здасца хвілінай - яна прада мною...

Выйду. Гукаю. Маўклівы прастор.

Пахне чабор,

Пахне чабор...