Как правильно на пишется слово зпляли или спляли?

Это слово пишется спляли

ответ правильно пишется спляли

Пра шчасце
Для адных людзей шчасце заключаецца перш за ўсё ў матэрыяльным дабрабыце. Але часта абзавядучыся ўсім , што толькі душы заўгодна яны не знаходзяць жаданага шчасця. Сёння мы бачым шмат людзей , якія" над золатам чэзнуць ", але паглядзіце , хіба гэта шчасце? Гэтыя людзі жывуць у пастаянным страху за сваё багацце. Яны абносяць свае дамы шматмятровымі платамі , ставяць рашоткі , аканіцы , аказваюцца як бы жыўцом пахаванымі , але ўсё роўна не знаходзяць душэўнага спакою. У іх мала сапраўдных сяброў , большасць жа прыцягнута бляскам незлічоных скарбаў , яны жывуць у пастаянным страху за сваё жыццё , ім усюды здаюцца злодзеі , забойцы . Хіба гэта шчасце?Няма. Але і " рай у будане " - гэта толькі прыказка. Якое гэта шчасце , калі чалавек пастаянна вымушаны думаць аб хлебе надзённым ? Калі ў чалавека не хапае сродкаў на існаванне, то ён злаваўся на жыццё , на тых , хто купаецца ў раскошы , а злосць і шчасце - рэчы несумяшчальныя.Вядома , усё адбываецца не заўсёды так , як я апісаў , але ці не здаецца Вам , што выключэнні толькі пацвярджаюць правіла .Але матэрыяльная частка - гэта толькі адна з складнікаў чалавечага шчасця , прычым не самая галоўная . Перш за ўсё чалавеку неабходна душэўную раўнавагу , маральнае задавальненне сваім жыццём. Без гэтых чорт жыццё чалавека ніколі не будзе шчаслівай. А духоўнае шчасце шмат у чым залежыць ад самога чалавека. Бо ў адным і тым жа становішчы розныя людзі адчуваюць і адчуваюць сябе па -рознаму. Адны з іх жыццярадасныя , мэтанакіравана , прывыклі бачыць у жыцці лепшае , шукаюць у жыцці добрыя , а ня дрэнныя боку . Іншыя - наадварот бачаць у жыцці горшае , не вераць у сябе , зайздросцяць іншым, а самі не робяць нічога , каб палепшыць сваё жыццё . Як Вы думаеце - хто з іх больш шчаслівым ? Мне здаецца , што чалавек сам каваль свайго шчасця , стваральнік сваёй мясціны , ён мастак , які афарбоўвае свет сваімі фарбамі , ён стваральнік свайго кола сяброў , таму калі ў жыцці нешта не так - не трэба апускаць рукі , а наадварот, трэба знайсці ў сабе сілы змяніць яе .
Такім чынам , шчасце - гэта складанае і шматграннае пачуццё , хоць нават не пачуццё , а стан, да якога імкнецца кожны чалавек. Яно складаецца з мноства частак , і ня дастатак нават адной з іх здольны звесці ўсе шчасце на няма. Для кожнага чалавека яно сваё, для адных яно толькі ў матэрыяльным дабрабыце , для іншых - зусім у іншым . Ім чужыя грашовыя праблемы. Яны захопленыя жыццём і знаходзяць душэўны спакой у зусім іншых каштоўнасцях. ...
На мой жа погляд , шчасце складзена ў сукупнасці маральнай задаволенасці , душэўнага супакою і матэрыяльнага дабрабыту. Толькі пры сукупнасці гэтых выгод чалавек можа адчуваць сябе шчаслівым і тады яго галава вызваляецца ад штодзённых клопатаў , яму не даводзіцца думаць пра " хлеб надзённы " . У яго з'яўляецца жаданне працаваць , ўвасабляць у жыццё цікавыя ідэі. І гэта тычыцца не толькі кар'еры, але і асабістага шчасця. Чалавек , які мае любімую працу і робіць поспехі ці мае прыхільнікаў свайго таленту , без хатняга ачага не можа быць цалкам задаволены жыццём. Толькі сямейны дабрабыт можа зрабіць чалавека па -сапраўднаму шчаслівым . І такія людзі свой ​​жыццёвы поспех звязваюць з цеплынёй , зарадам станоўчай энергіі , атрыманай у коле сям'і. Але жыццёвы поспех у той жа час , як рулетка : аднаму вязе , іншаму не. А з другога боку , чалавек сам творца свайго шчасця. У кожнага павінна быць упартасць, цярпенне , а галоўнае - жаданне дамагчыся чаго-то ў жыцці і тады шчасце абавязкова прыйдзе .

  Вяртанне ў бацькоўскі дом, родныя мясціны - паход у будучыню. 
     «Ніякія думы чорныя не змогуць», даводзіць герой М. Гарэцкага мудры дзед Яхім студэнту Архіпу, калі будзе моцнай сувязь з родным карэннем, калі «часцей у роднае гняздзечка» залятаць і чэрпаць там, у гэтай святой сілы, што дапамогуць выстаяць у любыя буры і віхуры. 
     Любоў да сваіх вытокаў, «роднага гняздзечка» - гэта не проста пачуццё, а інстынкт усяго жывога. Такі ж самы, як і інстынкт самазахавання. I чым мацнейшы ён у чалавеку, тым мацнейшая яго сувязь з родным карэннем, тым устойлівей будзе чалавек на зямлі. 
     Пісьменнікі вывяраюць сваіх герояў інстынктам лёту, выпрабоўваюць матывамі вяртання ў родныя гнёзды. 
     Галоўнаму герою рамана Я. Брыля «Птушкі і гнёзды» Алесю Руневічу, як быў яшчэ хлапчуком, маці, прадучы кудзелю, расказвала, што смецюхі, якія на дварэ грабуцца разам з вераб'ямі, - гэта жаўранкі. Тыя самыя жаўранкі, што вясною звіняць з паднябесся званочкамі. А ўзімку, халадамі ды завеямі, грабецца сабе ў конскім гноі ды толькі цвіркае. I нікуды ён не ляціць... 
     Шэрым смецюхом, што вось сядзіць ды толькі цвіркае, здаўся Алесю Змітрук Саладуха, зямляк з Навагрудчыны. 
     Птушкай паляцеў бы ён туды, дзе авёс косяць, дзе бульбянішчы пахнуць, а каля градаў пройдзеш - есці захочацца. А як да справы - «я гэта ў кут». Хораша гаварыў Змітрук, што па ядзе ў няволі яшчэ можна пражыць, але ж нуда чалавека поедам есць. Але толькі гаварыў. Ад Алесевай прапановы рыхтавацца да палёту, а потым і ляцець разам адмовіўся. Не пераканалі і Алесевы довады, што родная зямля гарыць у полымі вайны, а яны стаяць на гэтым беразе ды пазіраюць: «А маем мы права стаяць, чакаць, пакуль народу нашаму так цяжка?» 
     Іншы матыў невяртання ў роднае гняздо ў Цярэня, у якога там дзяцей «поўная хата, якія, можа, без кавалка хлеба сядзяць». «Цярэню і тут добра, не толькі яда ёсць, але і жанчын удосталь, што для яго немалаважна». Цынічна заяўляе ён Алесю: «Дзе мне добра - там і маё!» 
     Людзі, што страцілі інстынкт лёту ў роднае гняздо, -смецюхі, якія кіруюцца вантробна-страўнікавай псіхалогіяй «дзе мне добра, там і маё». Страціўшы з гэтым інстынктам і «святое штосьці», такія без вагання і душэўных пакут пераступаюць нават праз уласных дзяцей. 
     Зусім іншае ўсведамленне святога ў героя I. Мележа Васіля. У крытычны момант жыцця, калі ён стаяў перад выбарам, калі вёў спусташальны і знясільваючы бой з самім сабой, калі крывянілася, плакала і стагнала яго душа, кіраваўся не прынцыпам «дзе мне добра, там і маё». Былі ў яго хвіліны, калі здавалася, што ён гатоў кінуць усё «і ісці з Ганнаю па тое шчасце, што недзе ж і праўда, можа, ёсць, можа быць іхнім». У Ганны довады дастаткова пераканальныя: «Рукі е, рабіць умеем! Не прападзём нідзе, пабачыш! На зайздрасць усім жыць будзем!» Не толькі довады Ганны, а і ўсведамленне таго, што галоўная справа яго жыцця рушыцца няўмольнай сілай абставін, што грунт пад нагамі зыбаецца, схілялі Васіля да выбару жыць з каханай. Але ўтрымала менавіта святое і адказнасць за яго: «Ды і пра малое падумаць - як яму, бязбацькавічу няшчаснаму, быць, жывога бацьку маючы! А калі возьме яе хто - звядзе, гад які, за нішто чалавечка, бацькаву кроў!.. Васіль ніколі раней не думаў, што можа быць да некага такая жаласнасць. У душы заўсёды... чуў незвычайную чулую жаласнасць да малога. Дзівіўся, што можа зрабіць адзін дотык ціхага, цёплага цельца дзіцяці - і тады зашчымелі жаласць да малога і вінаватасць».