Дагэтуль не бачыў(да)зарэзу патрэбна(да)заўтра развіталісяразбураны (дарэшты(3)даўна павялосяоновыцерці (да) сухацярпець (да) часу(за) вочы гаварыцьстаяць (на) відавокубыць (на)відумяккі (на) вобмацакзаданне (на) выбар вучнябегчы (на) выперадкі і(на) вякі захаваць, забіць (на) глухазапомніць (на)заўсёды(3) нарок не прыдумаешзахопленыя (знянацкусказаць (на)паследак(на)раўне з братамскочыць (3)разбегутударыць (3)размахут(3)рэдку сустракацца- (3)ходу адказаў(3)часам разабраўся(на)бягу падсілкаваццаГэта мне (на)руку, апрачнуцца (на світаннібегчы (на)перагонкіпрастрэлены (на) скрозьудаўся (на)славувывучыць (на) памяць —​

Дагэтуль не бачыў

да зарэзу патрэбна

да заўтра развіталіся

разбураны дарэшты

3 даўна павялосяоно

выцерці да суха

цярпець да часу

за вочы гаварыць

стаяць на відавоку

быць (на) віду

мяккі на вобмацак

заданне на выбар вучня

бегчы на выперадкі і

на вякі захаваць,

забіць на глуха

запомніць на заўсёды

3 нарок не прыдумаеш

захопленыя (знянацку

сказаць на паследак

(на)раўне з братамскочыць 3 разбегут

ударыць 3 размахут

3 рэдку сустракацца

- 3 ходу адказаў

3 часам разабраўся

на бягу падсілкавацца

Гэта мне на руку, а

прачнуцца на світанні

бегчы на перагонкі

прастрэлены на скрозь

удаўся на славу

вывучыць на памяць.

Век жыві - век вучыся. жыццё сённяшняга чалавека хуткаплыннае і каб паспець за хутка змяняючымся светам трэба пастаянна развіцацца, працаваць над сабой. кожны дзень мы артымоўваем нейкія веды, пэўную інфармацыю, якая дапамагае нам у жыцці. мы робім памылкі, а затым на іх прыкладзе таксама нечаму вучымся. ікалі вам не давялося атрымаць дыплом прэстыжнага ўніверсітэту або каледжу, то гэта не страшна. бо галоўныя урокі дасць нам жыццё. а ўвогуле, вучыцца ніколі не позна.

P.S. исправишь что-нибудь, добавишь. 

Даўным-даўно, калі лес перад маім домам быў зялёным і пышным, на балконах жыхароў ўладкоўвалі свае домікі вавёркі. Людзі спакойна прымалі такіх суседзяў, падкормлівалі грыбамі і сушанымі яблыкамі. На нашым балконе таксама пасялілася маленькая непаседа. Мяне гэта здзівіла - як вавёрка змагла забрацца на дзявяты паверх, пры гэтым не зваліўшыся? Кожны дзень яна спускалася, трымаючыся сваімі чэпкімі лапкамі за выступы на сцяне, уцякала ў лес і збірала там ягады, галінкі, пух. Я вельмі любіла назіраць за вавёрачкай, але ўзяць на рукі мне яе не ўдалося-звярок занадта баяўся людзей, хоць і сяліўся побач з імі. Праз некаторы час вавёрка склала гняздзечка, дзе выгадавала сваіх маленькіх дзетак і неўзабаве знікла разам з iмi, пакінуўшы нам на памяць яловую галінку. Гуляючы па лесе, я часам заўважаю ў кронах дрэў знаёмы рыжы хвост, акуратную мордачку, якая высоўваецца з лістоты і глядзіць мне ўслед.