Адзначце сказы з адасобленымі дапаўненнямі (знакі прыпынку не пастаўлены): 1) На галінках замест лісця віселі кропелькі вады; 2) У хаце было асабліва светла; 3) Пазней нічога ўжо не было акрамя ўспышак усё таго ж агню; 4) Першым пасяленцам асабліва моладзі старыя расказвалі пра безліч гусей і качак; 5) Сёння змоўклі нават сырыя вятры доўгай восені, якія штодня надакучліва шумелі ў галлі бярозы і секлі мне ў твар кроплямі дажджу.

можно перевод на русский я украинский плохо знаю

у апавяданни в. быкау паказвае маці , як старую жанчыну, якая 16 год з неаслабнай надзеяй чакае з вайны свайго сына, усё яе жыццё пасля вайны запаланіла гора. аўтар яе так апісвае «гэта старая, з пасівелымі валасамі, заўседы пячальнымі вачыма, згорбленая часам». гора яе «прыбіла ўсякі інтарэс да жыцця, зламала характар, спарахніла душу - нічога няміла цяпер старой адзінокай жанчыне» . яна не адна якіх пакалечыла вайна. вось і яна як сапраўдная маці чакае сына з вайны нягледзячы ні на што. яе душэўная рана на працягу доўгага часу не можа зацягнуцца, таму что яе любімы сын загінуў на вайне. гэтую маці ў гэтым свеце нічога не трымае, у яе нічога няма, яна нікому нічога не павінна. яе жыццё праходзіць у чаканні паштальёна, які зноў будзе злым, таму што менавіта злосцю ён ратуе сваю душу ад нямога пытання, на які не можа адказаць. 

аутар гаворыць « сон не прыносіць тэклі адпачынку і збавення ад пакут. сны - працяг таго, пра што думае яна кожную хвіліну. ноччу яна бачыць васілька. але ён сніцца то пакалечаным, то цяжка параненым. сны ператвараюцца ў нясцерпны жах. усяму спрабуе знайсці яна тлумачэнне. i ўсё ўбачанае разам перарастае ва ўпэўненасць, што сын вернецца. упэўненасць настолькі моцная, што не дае чакаць у бяздзейнасці, і тэкля ідзе ўслед убачанай адзінокай постаці».

за вёскай ёсць помнік абаронцам радзімы і ахвярам вайны, за якімі яна даглядае, думаючы пра і пра сваіх родных.

апісваючы вобраз старой тэклі, васіль быкаў выкарыстоўвае азначэнні, якія характарызуюць яе душэўны стан.

Загараецца зара, гасне ноч над зямлёй.

На заўтра ледзь паказалася сонца - на ўсходзе хлопцы былі ўжо на нагах. (Хуткая змена падзей).

Заўсёды ў лесе добра: мне ў ім так ціха, урачыста.

Мне б па жменьцы сонца: я б сыпануў туды, дзе цёпла.

Верхавіны соснаў гудзелі, ледзь чутна шалясцелі няўмочныя трапяткія асіны.

Зямля жыве, у берагі б'юць прылівы, у вырай адлятаюць журавы.

Косця вельмі перажываў: дрэўцы ў садзе раслі слаба.

Глянеш направа ці налева - красуе на сонцы жыта.

Мы знаем: гэтай дружбы не знішчыць агнём.

Анейка раптам схамянуўся, заўважыў: за акном было зусім чорна.

Объяснение:

Правілы ў фота

*Чаму ў 9 сказе напісана рускае слова знаем, калі правільна ведаем?

**Таксама выдзялищ члены сказащ на фота 4