Адзначце синанимичныя рады​

Штогод свае летнiя канiкулы я праводзiу у бабулi. Вось i гэтае лета я накiравауся у веску Малiнаука,там жыла мая бабуля. Я вельмi любiу яе наведваць,таму што мы з бабуляю хадзiлi у блiжэйшы лес за грыбамi i ягадамi.Чым мне так падабауся гэты лес? Тым,што там цек бурлiвы ,шумны ручаек.Вада у iм была чыстая,празрыстая,як шкло.Калi угледзецца,можна было убачыць дно ,каменне,раслiны.У гарачы сонечны дзень можна было здаволiць смагу у гэтага ручайка .Сюды зляталiся i птушкi.Яны апускалi свае клювы i пiлi чыстую вадзiцу .Я сядау i назiрау за ручайком i жыццем,якое было вакол яго.

Хлопчык ведаў, што зайца так, як птушаня ў гняздзе, не накрыеш. тут ужо трэба маладзецтва, небывалае здарэнне, - каб ён, такі імклівы, няўлоўны, ды апынуўся ў тваіх руках. але аднойчы такі цуд адбыўся. а што не з зайцам, а з маленькім зайчыкам, дык цуд ад гэтага быў ані крышку не меншы. іх тады, цэлы вывадак зайчанят, не проста знайшлі ў канюшыне, а выкасілі. як жа добра, што не падрэзалі касою! вялікія, хто касіў, кінулі косы і пачалі лавіць зайчанят, што сыпанулі ва ўсе бакі. і смешна так, як завадныя, і не вельмі хутка. цяжка сказаць, як гэта ён сам, той хлопчык, не дагнаў ніводнага. можа, таму, што хацеў палавіць усіх адразу. а аднаго яму далі. рука дарослага трымала зайчаня за вушкі, толькі пальцамі. а шарачок па-немаўлячы пацешна дрыгаў заднімі лапкамі, нібы ад радасці, нібы з усмешкай. хлопчыку сказалі, што зайца няможна браць за спіну, а толькі за вушы, і малы чалавек, з вялікай асцярожнасцю і трывогай, узяў малога зайца так, як трэба браць, адчуў у пальцах і цёплыя лапінкі вушэй, і дрыганне ножак, а потым, ужо без парады дарослых, палажыў яго ў шапку і, нібы ў гняздзе, панёс трушком ды подбегам дахаты