Як раскрываюцца душэўныя пакуты старой маці праз іншыя во бразы-персанажы апавядання пісьманосца, суседкі Ульянкі, хлопца на малатарні? Як гэтыя маладыя людзі рэагуюць на паво-дзіны старой Тэклі? Ці адчуваюць яны трагедыю маці, якая страціла абапіраючыся на тэкст твора.​

Маёвая песня

Па- над белым пухам вішняў,

Быццам сіні аганёк,

Б*ецца, ўецца шпаркі, лёгкі

Сінякрылы матылёк.

 

Навакол усё паветра

Ў струнах сонца залаіых,

Ён дрыжачымі крыламі

Звоніць ледзьве чутна ў іх.

 

І ліецца хваляй песня -

Ціхі, ясны гімн вясне.

Ці не сэрца напявае,

Навявае яго мне?

 

Ці не вецер гэта звонкі

Ў тонкіх зёлках ўапаціць?

Або мо сухі, высокі

Ля ракі чарот шуміць?

 

Не паняць таго ніколі

Не разведаць, не спазнаць:

Не даюць мне думаць зыкі,

Што ляцяць, дрыжаць, звіняць.

 

Песня рвецца і ліецца

На раздольны, вольны свет.

Але хто яе пачуе?

Можа, толькі сам паэт.

 

Асн. думка: трэба і нам прыслухоўвацца да прыроды, каб паняць прыроду.

 Гаворыцца пра прыроду.

Прысвечаны вясне, усёй прыродзе.