НУЖНО НАЙТИ ЗАЙМЕНИКИ И УКАЗАТЬ ИХ РАЗРЯДЫ Ёсць у кожнага свой незабыўны, абжыты куток, Дзе ніколі не страшаць ніякія спёкі і сцюжы, Дзе з калодзежа возьмеш гаючай вадзіцы глытокІ адчуеш сябе маладым, і шчаслівым, і дужым.Кожны помніць бярозу, рабіну ці клён пад акном, Што садзіў яшчэ бацька ў гады маладыя, Каб сыны пазнавалі здалёку бацькоўскі свой дом, Каб канчаліся дома вандроўкі даўгія.Ёсць у кожнага ганак, там стужкі зляжалых даротУлягліся пад каменем, што некалі трушчыў зярняты.І калі ты аслаб, і калі ты стаміўся, ЗНЯМог, Ты вяртайся на гэты, парог, Тут для рук сваіх знойдзеш спачын і занятак.​

Хатiкa: Самы лепшы сябар.

Прафесар універсітэта Паркер Уілсан знаходзіць на вакзале шчанюка , адпраўленага з Японіі ў Амерыку . Так як ніхто за ім не з'яўляецца , Паркеру даводзіцца пакінуць шчанюка ў сябе. За той час , што сабака жыве ў прафесара , паміж імі ўзнікае моцнае сяброўства. Паркер вельмі моцна прывязваецца да свайго новага прыяцеля . Кожны дзень Хатiка праводзіць гаспадара да вакзала , калі той адпраўляецца на працу , а ўвечары прыходзіць да вакзала , каб сустрэць яго . У адзін з дзён прафесар раптоўна памірае на лекцыі ў універсітэце ад сардэчнага прыступу . Не дачакаўшыся гаспадара , Хатико працягваў прыходзіць на станцыю , не прапускаючы ні дня. Нягледзячы на тое , што сабаку спрабавалі забраць сваякі прафесара, ён нязменна працягваў вяртацца на станцыю . Мясцовыя гандляры і чыгуначнікі падкормлівалі Хатiка , захапляючыся яго упартасцю і адданасцю. Неўзабаве аб незвычайным сабаку даведаюцца газетчыкі , і Хатiка становіцца героем прэсы. Да канца сваіх дзён Хатiка штодня прыходзіць на станцыю да прыбыцця цягніка , і чакае да самага вечара , што вось-вось яго гаспадар выйдзе з чарговага цягніка. Ён так і не прыходзіць , але Хатiка - верны сабака - не пакідае свайго месца. На той станцыі адданы сабака і памёр, не дачакаўшыся гаспадара.