Написать рассказ на тему: каб крануць нас да слёз, сам зарыдай паэт!

Нарадзіўся іван інікавіч луцэвіч у сям'і малазямельнага арандатара ў ноч на 7 ліпеня (25 чэрвеня) 1882 г. недалёка ад мінска, у фальварку вязынка. нараджэнне яго супала са старажытным народным святам купалля, назеу якога паэт узяў у якасці псеўданіма. пасля смерці бацькі (1902) працаваў вандроўным настаўнікам (дарэктарам), пісарам у судовага следчага ў радашковічах, малодшым прыказчыкам на сенненшчыне, практыкантам і памошікам вінакура на броеарах у маёнтках. у 1908 г. я. купала прыехаў у вільню, дзе працаваў бібліятэкарам у прыватнай бібліятэцы «веды» в. данілоеіча і ўнічаў у газеце «наша ніва». 31909 г. на працягу 4 гадоў вучыўся на агульнаадукацыйных курсах а. чарняева ў пецярбургу. пасля заканчэння вучобы паэт вярнуўся ў вільню, дзе працаваў сакратаром у «беларускім вы давецкім таварыстве» і (пазней) адказным рэдактарам «нашай нівы». у студзені 1916 г. я. купала быў прызваны ў армію: служыў у мінску, полацку і смаленску. пасля абвяшчэння бсср пераехаў са смаленска на сталае жыхарства ў мінск. працаваў загадчыкам бібліятэкі пры беларускай хатцы, рэдагаваў часопісы «рунь» і «вольны сцяг», быў адным з ініцыятараў стеарэння беларускага драматычнага тэатра, беларускага дзяржаўнага універсітэта, інстытута беларускай культуры, літаратурнага аб'яднання «лолымя». у1925 г. яму было прысуджана званне народнага паэта беларусі. хваля арыштаў, якая ўлетку 1930 г. пракацілася сярод беларускіх пісьменнікаў, дзеячаў навукі і культуры, не абмінула і я. купалу. яго рэгулярна выклікалі на допыты ў дпу, патрабавалі паказанняў аб «контррэвалюцыйнай» арганізацыі «саюз вызвалення беларусі», лідэрам якой ён нібыта быў. даведзены да адчаю, ён 27 лістапада 1930 г. зрабіў спробу самагубства. на шчасце, жыццё паэта ўдалося выратаваць. вялікая айчынная еайна заспела я. купалу ў каўнасе. ён выехаў у маскву, адтуль — у пасёлак пячышчы каля казані. 18 чэрвеня 1942 г. прыехаў у маскву, а 28 чэрвеня трагічна загінуў у гасцініцы «масква». пахаваны ў маскве, а ў 1962 г. урна з прахам я. купалы была перавезена ў мінск на вайсковыя могілкі.

Кніга адкрывае свет.у кнізе святло, яно патрэбна ўсім.кніга — маленькае аконца, праз яго ўвесь свет відзён.дзе ёсць розум, там павінна быць і кніга.дзе розумам не дайду, дык у кніжцы знайду. не штука — навука, а штука — розум.красата прыглядзіцца, а розум прыгадзіцца.лепш разумным нагам пакланіцца, як дурной галаве.маўчы, дурань, разумнейшы будзеш.на навуку грошай не шкадуй.навука вочы адчыняе.навука — не піва, у рот не ўвальеш.мудрым ніхто не нарадзіўся, але навучыўся.навука ў лес не вядзе, а з лесу выводзіць.не кажы — «ня ўмею», а кажы — «навучуся».хто веды мае, той мур зламае.на тое і навука, каб была мука. жаданая праца — як сонца ўзыход.хто рабіць бярэцца, той і вучыцца.дружная праца — крыніца багацця.не таму слава, хто на язык лёгкі, а таму, хто ў справе стойкі.святочнаму дню — святочная праца.праца нікому не ганьбіць.і поле герояў родзіць.добра працуеш — павагу маеш.

Кожная пара года асаблива прыгожая, але вясна, мне так здаецца, найпрыгажэйшая. З прыходам вясны быццам зараждаецца новае жыцця. Рэчки вызваляюцца з-пад халоднага льду, што укрывау яе усю зиму. Дрэвы прачынаюцца ад сну и распускаюць новыя лисця. Птушки здалеку прылятаюць на родную зямлю и звонкими галасами прабуджаюць нават усю зямлю ад крэпкага сна. Сонейка так сама прачынаецца и пачынае з новай силай асветливаць, саграваць усю зямлю. Чалавек так сама становицца найвесялейшым, падаткавым. Зимняя халодная пагода змяняецца на цеплую, ласкавую, вясеннюю. Цяпер ужо людзи апранаюць больш легкае адзенне. Нават увесь мир усю зиму чакау вясны, каб зноу адчуць цеплыню, ласкавасць, прыажосць роднай прыроды. Вось за гюта я так кахаю вясну.

Я не знаю какой был План,у меня было не видно.Надеюсь хоть чем-то