Мне нужен текст "калыска песняра" на

Не народны пясняр, а Купала ў Ляўках.
___І сёння, хоць прайшло ужо нямала часу, хоць сёе-тое ў краяведзенне змянілася, нельга не захапляцца рэдкімі па прыгажосці мясцінамі абапал Дняпра паміж вёскай Ляўкі і старажытным Копысем. Здаецца, само натхненне кіравала стыхіяй, калі ўзнімала яна гэтыя берагавыя кручы, зарослыя на схілах арэшніка, гэтыя дзівосныя яры, шумлівыя лясы і неабсяжныя далі правабярэжжа, на якія ў веснавое разводдзе выходзіць Дняпро, і ператвараецца ў сапраўднае мора.
___Не ведаешь, калі тут прыгажей: у зімку , у вясну , ці улетку, але лепш за ўсё тут у восень, калі да красы прыроднай далучаецца прыгажосць чалавечай працы, калі звон кранутых золатам лясоў зліваецца з песняй жніва і пачынаецца свята ўраджаю.
___Мінавіта у гэты час, можна найлепш зразумець і глыбей адчуць, чаму Янка Купала, апынуўшыся ў творчай камандзіроўцы, захапіўся гэтымі мясцінамі і хутка зноў вярнуўся сюды, каб збудаваць непадалёк ад Ляўкоў хату, і штогод прыязжаў туды, і заставаўся на ўсё лета.
___У вялікай літаратурнай спадчыні Янкі Купалы творы, напісанныя ў Ляўках, займаюць значнае і асаблівае месца. Яны прасягнуты сонечным ,жыццесцвярдажальным, аптымістычным настроем, шчырай радасцю за чалавека. Толькі ў чэрвене тысяча дзевяцьсот трыццать пятага года, калі Купала ўпершыню прыехаў у Ляўкі на працяглы адпачынак, ён напісаў каля двух дзясяткаў вершаў, якія ўвайшлі ў залаты фонд яго творчай спадчыны: ''Сыны'', ''Госці'', ''Вечарынка''', "Алеся", "Хлопчык і Лётчык" і інш. Не менш плённымі для паэта былі ліпень і жнівень таго ж года. Паэт перажываў незвычайны творчы ўздым.
___Вершы, напісаныя народным паэтам у Ляўках своеасаблівы яшчэ і таму, што пісаліся яны амаль кожны раз пасля калгаснага сходу або сустрэч с калгаснікамі ў полі, на таку, у сялянскай хаце. Кожны факт звычайнага сялянскага жыцця Янка Купала змог убачыць і асэнсаваць як з'яву гістарычнага значэння , як факт нараджэння новага, ні кому на свеце да гэтага невядомага чалавека.
___Плённым, натхнёным быў той час, праведзёны паэтам у Ляўках. Навакольная прырода, вольная праца людзей абуджалі творчую думку, спрыялі напісанню мастацкіх твораў.

У  каждого есть свой родной  город.с которым связаны все моменты жизни.я родилась  в замечательном городе  барановичи.барановичи хоть и маленький город,но здесь есть  множество красивых мест, захватывают дух.барановичи  чистый,красивый,уютный  город.здесь находятся различные памятники,музеи,парки,которые  имеют важное значение.если приедет турист,то обязательно надо  сходить в музей поровозов.в этом музее есть мнго старх  поездов,можно полюбовться а  них,зайти внуторь и почувствовать как-будто тымашинист.этот  музей  отражает  "сущность"нашего  города  вить  барановичи  появился  благодалю  тому  что  здсь  проходили  поезда. можно  сходить в кроевеческий музей,здесь есть множество чучелов животных,национальная одежда,фотографии старого города и многое  другое.можно  посетить старый парк,а так же молодой  парк,здесь находятсяя карусели,различные развлечения,поп-корн и много-много фантанов.я считаю,что барановичи лучший город.именно  поэтому приглашаю всех сюда!

Наша мова — цудоўная, спеўная     Табе складаю шчыра свой санет, 
     Прапрадзедаў маіх жывая мова, — 
     Майго народа першая аснова, 
     Душы яго шырокі, чысты свет! 
     Лось Еўдакія 
      
     У кожнага чалавека, народа ёсць свая родная мова. Мова, на якой было сказана першае ў жыцці слова. Для кожнага народа яго мова самая найпрыгажэйшая. Мая родная мова — беларуская. Матчына мова, спеўнае слова, родная мова — так ласкава і шаноўна называюць сапраўдныя беларусы сваю мову. Мова — неацэнны духоўны набытак нашага народа. 
     Беларускія пісьменнікі сказалі шмат шчырых слоў пра сваю родную мову, яе багацце і прыгажосць. Іх творы прасякнуты любоўю да мовы, заклапочанасцю за яе лёс. У вершах П.Броўкі «Калі ласка!», Н.Гілевіча «Слова», Я.Янішчыц «Мова» ўслаўляецца родная мова, іх радкі напоўнены патрыятычнымі пачуццямі. Паэты падкрэсліваюць значэнне роднай мовы ў жыцці чалавека. У сваім вершы «Страціў слова, страціў спадчыннае слова...» Ніл Гілевіч гаворыць: 
      
     Страціў слова, страціў спадчыннае слова — 
     Штосьці страціў у душы абавязкова! 
      
     Мне вельмі б хацелася, каб наша слова жыло шмат стагоддзяў, радавала сваей мілагучнасцю і прыгажосцю іншыя пакаленні.